Yan yana dizilmiş beş ev, her evde açılan yaralar...
İzmir'de ayrı evlerde oturan beş aile, aynı sitede oturan tek aile gibiydiler. Ta ki, bir gece Kosak ailesine suikast yapılana kadar. Ahu Hazan Kosak ve Boran Kosak o gece anne ve babasını kaybed...
Şarkılar; Halil Sezai- Sonbahar Vega- İz bırakanlar Unutulmaz
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
GÜNÜMÜZ 5 Haziran
Ahu Hazan Kosak
İnsan isminin kaderini yaşarmış. İsminin anlamını her anlamda taşıyan, yaşayan Hazan'dım.
Sonbaharda yüzü solan, geçmişi yüzünden acı çeken ama geçmişine özlem duyan Hazan'dım. Kısaca, hazan yaprağı gibi bir hayatım vardı. Aynı babamın dediği gibi. Dıştan iyi görünsem de, solmuş, acı çeken, acı çektiklerime özlem duyduğum bir hayat...
Hazan'ın, hayatımın kaderini belirlediği gibi güzel bir anlamı yoktu. Mesela, hazan mevsiminde aşıklar ayrılır, her yeri hüzün kaplardı. Sonbaharın gelmesiyle ağaçlardaki yaprakların ölümü gerçekleşirdi.
Bir daha ilkini yaşayamadığın sonbahar, son bahar gibiydi. Vardır bazılarının son baharı. Çiçekleri yeniden renklenmeyen, güneşi tekrar açmayan, havası hep esen ama hiç dinmeyen son baharda kalırsın. Çabalarsın. Her şeyi düzene sokmak için çabalarsın ama geçmişine takılı kalırsın.
Kısaca ben, hazan mevsiminin gelmesiyle, yüzü solan, acısı bitmeyen Hazan'dım.
Tabi bir de Ahu vardı. Annem eskiden Ahu ismimi gözlerim sayesinde koyduğunu söylerdi. Gözlerim aynı onun gözleri gibiydi. Sonbaharda dökülen yaprakların turunculuğu gibi kehribar gözlere sahiptim. Zaten kendimde bir tek, parıltısı hiç solmayan gözlerimi severdim. Aynaya bakarken annemin gözlerini görüyormuşum gibi hissedince, bir tek gözlerimi sevdim.
Gece gibi siyah, belime kadar uzanan saçlarımı geriye atarak okuduğum kitaba tekrar odaklanmaya çalıştım. Saçlarımı da babamdan almıştım. Küçüklüğümden beri saçlarıma makas vurmaktan nefret ederdim. Saçlarım benim için anıları taşıyan uzun bir yol gibiydi. En çok da babam sevdiği için kesmek istemezdim.
Saçlarımı geriye atmamla omzum açıkta kalmıştı. Başımı kitaptan kaldırdığımda boynumun bittiği kısımdan omzuma kadar uzanan dövmeye baktım. Aslında bu dövme benim için yarabandıydı. Yara izimi kapatmak için yaptırdığım bir dövmeydi. İnce, yaranın izine göre inen dalgalı bir çizgiydi. Çizginin bazı kısımlarında küçük hazan yaprakları vardı. Dövmenin etrafında, yine boynumdan omzuma kadar inen benlerim vardı. Yara, dövme ile kaplı olmasına rağmen rahatsız oluyordum. Geriye savunduğum saçı tekrar önüme aldım. Konu yaranın kötü durması değildi. Yaranın izini bile görmek canımı acıttığı için dövme yaptırmıştım.
Bazı anlar unutulmaz. İzi kalan yaralar ise hiç unutulmaz. Unutulmayan anlar ise duygumuzun zirvesini yaşadığımız zamandır. Mutluluk, hüzün, stres gibi duyguların zirvesini yaşarsın. Ben korkmuştum. Yaramın izini bile görünce korkuyordum. Korktuğum şeyden kaçtığım gibi, yaramı görmemek için dövmeyle kapatmıştım.
