Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
'Yapabilirdin, yapmalıydın. Ama sen asla yapmadın.'
☆
𓆝 𓆟 𓆞 𓆝 𓆟
Ben bir yabancıyı öldürdüm. Onu unutmayarak onu öldürdüm.
Yabancılar neden yüreğini incitecek bir değere sahip olur ki?
Bugün anladım ki yaşamaya başladığım yerden beri varlığı hakkında birtakım şüpheler duyduğum sonsuz hüzün aslında bir gerçek. O her zaman benimleydi. Sadece gerçek olduğuna inanmak istememiştim ve kendimi bir kuruntu olduğuna ikna ettim. Sadece ümitsiz olduğum zamanlar ortaya çıkan ümitsiz bir düşünce olduğunu düşünmüştüm. Belki de bu yüzden hep düzeleceğini düşünmüştüm. Nasıl olur bilemezdim. Ancak mutlaka düzelecek sanmıştım. İyileşmeliydim. Bir gün mutlu olacağıma inanıyorum ancak o mutluluğun bu dünyada olacağına imkan veremiyorum.
İnsanlar ölürler.
Peki, ölmek onları iyileştirir mi?
Sanırım bilmiyorum.
En büyük örneği karşımda duruyor şimdi.
Bugün Taehyung'un tüm eşyalarını almak için çağrıldım. Bir kaza olmuştu. Sorumlusu kimse değildi. Daha da üstüne düşünecek bir şey de yoktu. Bu yüzden bu olayın da yankısı son bulmuştu. Herkes unutmuştu. Fakat bir sorun vadı. Ben hâlâ duyuyordum, hâlâ hatırlıyordum.
Hava ılıktı. Güneş kalın bulutların arkasından geceleyin küçük bir su birikintisine yansıyan bulanık bir ışık gibi görünüyordu.
Artık kimsenin onun eşyalarıyla bir işleri kalmamıştı. Onları verecek kimse de yoktu. Haftalardır tüm ilgim onun üstüne toplanmıştı. Herhalde bir yakını olduğumu sandılar. Oysa ben yalnızca bir yabancıyım. Hiç kimse için birisi değilim.
Kollarımın arasındaki kabarık poşete baktım. Birazcık ağırdı. Hepsi onundu. Kucağımdaki onun eşyalarıyla dolu poşeti kollarımla göğsüme bastırarak yolun kenarında yoldan hızlı hızlı geçen arabaların arasında bir boşluk bulup karşıya geçebilmek için bekledim. Bir sürü araba hızlıca geçti. Bakışlarımla onları takip ettim.
Bekledim.
Bekledim.
Sonra yol tamamen boşaldı. Tam bir adım atmışken kaldırımın ucunda kalakaldım çünkü tatlı mavi bir arabayı takip eden bakışarım en sonunda Taehyung'u buldu. Oradaydı. Yolun öbür tarafında, kaldırımın ortasında duruyordu. Neden oradasın?Sanırım deliriyordum.
