Küçük Ayıcık ve Kayan Yıldızı

Bir zamanlar ormanın derinliklerinde, yumuşak mı yumuşak tüylere, iri mi iri gözlere sahip olan küçük tatlı bir ayıcık yaşarmış. Her gece, anne ayıyla birlikte gökyüzünü seyreder, yıldızların parıltısı altında aydınlanır ve güzellikleri karşısında büyülenirmiş.

Günlerden bir gün, yine anne ayıyla birlikte gecenin karanlığında gökyüzünü süsleyen yaldızları, o göz kamaştıran yıldızları seyre dalmışken kayan bir yıldız ilişmiş gözüne. Şaşkınlık ve merakla sormuş: "Acaba o yıldız nereye gidiyor?" Anne ayının gözlerinde, ona bakan ayıcığından yansıyan içten küçük bir gülümseme belirmiş ve şunları söylemiş: "Belki de umut etmekten vazgeçmeyenlerin dileklerini gerçekleştirmeye gidiyordur." Annesinin söylemiş olduğu bu söz küçük ayıcığın oldukça ilgisi çekmiş. Ve gözleri kaymakta olan yıldıza kenetlenmişken zihninden tatlı mı tatlı bir dilek geçirmiş.

Günler haftaları, haftalar ayları, aylar yılları kovalamış. Sonunda küçük ayıcık büyümüş ve genç, yakışıklı bir ayıya dönüşmüş. Büyümüş büyümüş ama büyüdükçe hayatın, küçüklüğünde hayal etmiş olduğundan çok daha farklı, masal ve hikayelerde anlatılanlardan çok daha zorlu ve acı dolu olduğu görmüş. Zamanla, hayata karşı ediniyor olduğu bu farkındalığın da onu kötü etkilediğini fark etmiş. Hayali gerçekten ayıkladıkça deneyimlediği hayal kırıklığının yoğunluğunun daha da artmasıyla ilgiliymiş bu. Bir süre, gerçeğin şoku ve ara sırada nükseden sızısıyla birlikte, ne yapacağını bilmeksizin yaşamış.

Kontrol edemediği kötü his ve duyguların esiri olduğu, ancak onun bu esaretine karşın halen büyüleyici bir parlaklığa sahip olabilen gecede, tıpkı eskisi gibi anne ayıcıkla birlikte seyrettiği yıldızları izlerken bulmuş kendini. Yıllar önce anne ayıyla birlikte, tarifsiz bir coşkuyla baktığı gökyüzüne; bu sefer yalnızca gözlerinden akan birkaç damla yaş ile bakmış. Yaşlar gözlerinden yavaşça kayarken birden karanlığı delerek geçen bir yıldız da gökyüzünde kaymaya başlamış. O an, anne ayının söylediği o söz gelmiş aklına: "Belki de umut etmekten vazgeçmeyenlerin dileklerini gerçekleştirmeye gidiyordur."

İyi Son
Genç ayı ansızın gözlerindeki yaşı silmiş ve hayatın, onu fütursuzca üzecek olan onca şeye rağmen yaşama duyduğu umutla ilgili olabileceğini düşünmüş. Tıpkı küçüklüğünde olduğu gibi heyecanla kayan yıldıza kenetlenmişken, bu sefer duyduğu özlemi akıtmış gözleri: "Bu benim yıldızım. Her zaman, ne olursa olsun, umut etmeye devam edeceğim."

Kötü Son
Genç ayı ansızın duraksamış ve büyük bir hüzünle; "hayır" demiş. Anımsadığı o sözü düzeltircesine; "onlar, tıpkı benim gibi umutlarını kaybetmiş olan insanların hayal kırıklıklarıyla akıttığı göz yaşları. Ve boşlukta asla kaybolmamak üzere sonsuza değin akmaya devam edecekler."