ÇAKIR FAMİLY~ iyi okumalarrr
aile kurgusudur
Karadeniz RİZE
kız şuan ki yaşadığı ailesinin aslında onun üvey ailesi olduğunu öğrenirse
ve diğer kızın abilerine yaptıklarından sonra abileri genç kıza güvenebilecek mi ...
GELİN BİRLİKTE OKUYALIMMM💞...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Cidden kötümü duruyordu doğum lekem
Neden beni yanlız bırakmalarına izin verdiniz
Son olarak siyah arabalı adamlara baktığımda buraya doğru geliyolardı.
Ruhum sıkışmış gibiydi. hemen kolyemi aradım yoktu neredeydi. Paniğe kapılmıştım.
Kolyem benim için değerliydi. Beni yetimhanede alıp büyüten kadın bana vermişti bu kolyeyi.
Aysun akkuş.
Son nefesini verirken elimi tuttu avucuma ise kolyeyi bıraktı. Bunun yanı sıra "kızım ben senin annen olmak isterdim ama değilim sen...senin annen çok iyi bir kadın sakın ona neden beni yetimhaneye bıraktınız diye eziyet etme son olarak... Al bu kolyeyi ve ömür boyu sakla annen seni bu kolyeden tanıyacak. Ve sakın bunu babana gösterme baban alır ve anneni bulamazsın güzel kızım... Seni çok seviyorum." Demişti gözlerinden akan yaşla birlikte. O anlar gözümün önünde belirmişti.
Aysun anneyi babam denilen adam katletmişti. Onu karnından bıçaklayarak.
İlk defa kendimi böyle yapayalnız hissetmiştim. Kolyemi kaybederek bu benim suçumdu. 10 yıl saklamayı başarmıştım. Ama şimdi yoktu.
Gözümdeki yaşı silerek çalan kapıyı açmak için aşağı indim. Kapıyı açtım. Abimin bürosundaki adamları görmüştüm ama şaşırmadım.
Kapıya yaslanarak onlara bakıyordum. Onlarsa birşey diyecek gibi ağzını açıp geri kapatıyorlardı. Sonunda biri buna dur demek ister gibi kendini ortaya atarak.
"Ee bizi içeri almayacakmısın"
İlk dalgınlığıma geldiği için sonradan anlamıştım.kapıyı birazdaha açarak
"Geçebilirsiniz" dedim aniden ayakkabılarla gireceklerinde onları durdurup
"Hoop" dedim hepsininde aniden kaşları çatılmış. Bana bakıyorlardı.
"Kusura bakmayın ama burası ahır değil ayakkabıları çıkarmanız " dolabı açıp beş tane terlik çıkarıp önlerine bıraktım.
"Bunları giymeniz lazım." Dedim terlikleri gösterirken. Çatık kaşları inmiş onun yerine şaşkınlık ve birazda olsun tebessûm eklenmişti.
Adamlar terlikleri giymişti.
Abimin bürosundayken daha kalabalıklardı. Şimdi ise beş kişi girmişti diğerleri ise dısarıdaydılar.
Beş erkeğin geçmesiyle birlikte kapıyıda kapattım.
Hemen yanlarına gittim salonu göstermek için.
"Buradan " solu tarif ederek
Salona geçip koltuklara oturdular ama bir sıkıntı var bunlara koltuk yermemişti. Yani dana gibi olmaları benim canım koltuğumun suçu değildi. Artık nasıl besleniyorlarsa.
