Eylem (TÖRE)

BÖLÜM 9: HAYAT

Blok3 - VUR

Unutamadım.

Zar zor nefes alıyodum. Miran'a vurmamak için kendimi zor tuttum kendimi.
Yaptığı bu şey hoş değildi.
Bir anda Berzan Miran'a saldırdı. Yakasından tutup yere attı. Çığlık attım ama beni duymuyordu. Neden böyle yaptı anlam veremiyorum. Berzan benim için hiçbirşey ifade etmiyor o da böyle düşünüyor mudur? Ben şuan onun için hiçbirşeyim. Ne bekliyorumki beni sevmesini mi.
Miran'a bir yumruk atınca az öncekinden daha yüksek sesle çığlık attım.
Bir yumruk daha atacakken araya gidip kolunu tuttum.
Ciğerim soldu gözlerine bakınca. Ağlayasım geldi. Ama hayır bu kadar güçsüz olamam gurursuz olamam.
Dişlerimin arasından fısıltıyla tısladım.

"Ona dokunma"

Yumruğunu açtı. Eli titriyordu. Yutkundu.

"Abimle olacak kadar benden nefret mi ediyorsun?"

NE!
saçmalıyordu. Ben Miran'a karşı duygusal birşey göstermedim onun duygularıyla oynamak istemedim. Ama şunu anladımki Berzan hiç değişmemişti.

Sakin olmaya çalışıyordum ama gözyaşlarım çoktan kendini siper etmişti. Elimi bir hışımla havaya kaldırıp Berzan'a unutamayacağı sert bir tokat attım.

"Ben sen miyim, benim en azından şerefim var bundan eminim. Ama senin ismin şeref ile aynı cümlede geçemez. Kendine bile bu kelimeyi yakıştıramıyorsun sen eminim. Bir daha asla gözüme görünme ASLA!"

Gözyaşlarımı elimin tersiyle silerek Miran'a bile bakmadan arkamı dönüp gittim.
Eve gitmek istemiyordum. Babam kızacaktı yine belki dövmeye kalkcaktı eve geç geldiğim için çünkü bugün annem çağırmıştı anneannem gile değil babam gile gidecektim. Baba...
O adam asla baba olamadı. Ben 5 yıldır başka yerdeydim yanıma gelmeyi bırak aramadı bile annem de onun hakkında birşey demiyordu.
YA NEFRET EDİYORUM  BABAMDAN.
İnsan babasından nefret edermi?
Herşey babam yüzünddm oldu. Eğer o benim başımı biraz okşasaydı ben Berzan'ın bahanesiyle gitmezdim burda okurdum üniversitemi ama...
Beni hiç sevmedi nefretle baktı gözüme. Anneme de vururdu hep sızar gelirdi. Erkek çocugu olmadı diye annemi suçlardı. Kuma getireceklerdi ama bunu yapmadı. Yapsaydı asla izin vermezdim.
Bugün Amcam gil Artvin'den geliyordu. Midyat'ın en büyük 3.aşiretiydik çok kalabalıktık ama samimi değildik. Dedem vefat etmişti zaten. Babam 5 amcam ve 4 yengem vardı 1 amcam evli değildi. Hepsi bana iyi davranırdı hatırlarım. Bide bir halam vardı da namussuz diye anlıyordu. Hiç merak etmedim bu zamana kadar ama şimdi düşündüm de neredeydi, ölmemişti ama neredeydi?

Bunları düşünürken köprüye vardım. Midyat köprüsü...
En son 5 yıl önce geldiğim ve Dertlerimi döktüğüm köprü..

Ne derdim var bilmiyorum ki. Berzan sürekli aklıms geliyordu bu aralar. Ama hayır ben onu sevmiyordum ben ondan nefret ediyordum hep te öyle olacak.

Bu köprü de hiç değişmemişti. Kimsenin değişmediği gibi...

... 🌹

Berzan'ın ağzından ;

Delirmiştim ama fazla ileri gitmiştim farkındaydım. Abimle hiç konuşmadım onu orda bıraktım. Eve girdim. Ağlamak istedim ama bilmiyorum neden Eylem'i bu kadar düşünüyordum? Bu kız beni kemdine çekiyordu...

Berivan da bana bu aralar soğuk davranıyordu. Ne yapacağımı bilmiyorum. Sevmiyorum onu ama Eylem'e yaptığımı ona yapamazdım.

Berivan benim evimdeydi kendi evine gitmedi hiç gitmedi onu kabul etmediler ama benim evimde böyle duramazdı babam zaten namusumuza söz gelir diyip duruyordu. Haklıydı. Ama kovamazdım onu. Korkuyordum böyle giderse hiç iyi şeyler olmayacaktı.
Kendimi kötü hissediyordum hemde çok keşke annem olsaydı. Herkes ondan nefret ediyordu ama benim ona ihtiyacım vardı.