Esila Çınar, yaşadığı acı kayıpla başa çıkmak için çocukluğundan beri yaptığını yapmış ve kalemine sığınmıştır. Fakat bu sefer kaçış yolu önüne bambaşka kapılar açmış ve bastırdığı kitabı milyonlar tarafından okunulmuş, başka dillere çevrilmiştir. B...
Küçük yıldıza basmayı ve yorum yapmayı unutmayın, heyecanla bekliyor olacağım.
Bölüm altı sizlerle.
İyi okumalar!!
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
altıncı bölüm, son bir nefes
"Ve kaçacaksın; derinlere ama hiçbir şey kurtarmayacak seni uyuduğunda daldığın kabuslarından."
🎼 Deniz Tekin, bende bir problem var
Kimim ben ve nasıl vardım buraya?
Herkes bir şeyler yaparak gelir bu noktaya, ben sadece var olarak geldim. Bir sabaha uyandım ve kapımın önünde bir çiçek buldum. Kaçmak istedim, kaçamadım. Arkamı dönüp gitmek istedim, gidemedim. Bazı savaşlardan kaçarak kurtulamayız. Kurtulmak için ayaklarının altı acısa da taşlı yollar da ilerlemen gerekirdi. Bu öyle bir savaştı, ben anlamamak için çabaladım. Sadece ileriye giderek kurtulabilirdim. Fakat ben bunu yapmak istemiyordum. İlerlersem girdiğim çamura daha fazla batacaktım. Anlamıştım. Sonu cennet değildi bu savaşın.
Bu savaş bilmediğim türden bir savaştı. Hayatım boyunca daha önce hiç girmediğim bir mücadeleydi. Hayatta kalmak için çok çabalamıştım ama savaştığım hiçbir şey buna benzemiyordu. Ben böyle şeyleri sadece kitap ve filmlerde görmüştüm. Tüm bunlar benden çok uzakta olan şeylerdi ama şimdi tam içine düşmüştüm.
Kurtul şimdi kurtulabiliyorsan diyordum içimden.
Üniversite hocalarımdan birisi bu olaylar için bir kere içine girdiğinizde dışına çıkmanıza asla izin vermişler demişti. O zamanlar da bunun gerçekliğini biliyordum etrafımda duyduğum ve okuduğum şeylerden ama ilk defa bunun korkusunu derinlerimde hissediyordum. Hiç başıma böyle bir şey geleceğini düşünmediğimden böyle bir ihtimali düşünmemiştim. Tüm bunlar sadece benim hayal dünyamda kuracağımdan şeylerden ibaretti.
Ben korkak biriydim; bırak bu işlere girmeyi kavga çıkacağını hissettiğim an suçsuz olsan bile suçu üstlenip uzaklaşırdım beladan. Bana böyle öğretmişlerdi, bende böyle yapmıştım. Uysal, Esila. Tüm insanların benim hakkımda düşündüğü şey buydu.
Arkamdan gelen ıslık sesi vücudumu delip geçerken ne nefes alabiliyordum ne de başka bir şey yapabiliyordum. Kaçmam mı gerekiyordu? Yoksa arkamı dönüp yüzleşmeli miydim? Arkamı dönecek cesaretim yoktu, adım atacak da.
Adımlar işittiğimde kalbim o kadar hızlı atıyordu ki duracak gibiydi. Olduğum yere yığılmaktan korkuyordum ama bir yandan da ayaklarımın titremesini durduramıyordum. Eğer yapabiliyor olsaydım biraz daha dik durmak ve arkamı dönüp kim olduğuna bakmak isterdim.
