Ateşin İzleri

Bölüm 33

  Yorum yapmayı unutmayın ve yapan herkesede çok teşekkür ederim ☺️

İyi okumalar :*

  

   Uyanıp hızlıca üzerimi giymiştim ikiside hâlâ uyuyordu bugün annemi toprağa verecektik içim ne kadar burukta olsa o adamdan kurtulduğu için mutluydum en azından şimdi rahattı. Annem bu hayatta kimseye zarar vermeyen incitmeyen merhametli bir kadındı annemin nasıl öldürüldüğünü ablama soramamıştık çünkü üç gündür iyi değildi hatta daha da kötüye gidiyordu belkide psikoloğa gitmeliydi.

"Uyanmışsın."

"Evet." Şule ablama cevabımdan sonra ayakkabılarımı giymek için dolaba doğru yürümüştüm. Dün gece olandan sonra Bilge ablamın kesiklerine bakması için Bahadır doktor çağırtmıştı yaralarına pansuman edildikten sonra sakinleştiriciyle beraber serum takılmıştı onun cenazeye gelmemesi daha iyiydi sonuçta o adamında cenazeye gelme ihtimali vardı eğer onu orda görecek olursam ona bir çift sözüm vardı.

"Dayımla konuştum cenazeyi bu kadar süre tutmak merhuma ızdırap olurmuş bugün gelin dedi."

Ablam dediklerimin üzerine kalkıp giyinmeye başlamıştı bu evden nasıl zorluklarla çıkacağımızı merak ediyordum elinde pantolonuyla yaklaşan ablama baktım.

"Seni tehdit etti ya sana bir şey yaparsa?"

"Annemin cenazesine gideceğim ne yaparsa yapsın."

Çantamı alıp koluma taktım ve Bilge ablama doğru baktım.

"Onun yanında birini bırakmalıyız."

"Bahadır kalır belki?" dediğinde en iyi seçenek o diye  düşündüm ve onu aradım.

Asansör aşağı yönde haraket ederken bedenimi sıcak basmıştı nasıl bir tepkiyle karşılaşacağımı merak ediyordum dün gece burada olmadığı için olanları bilmiyordu tabi bir ihtimal Bahadır anlatmışta olabilirdi.

"Tuğkan ne durumda acaba?" 

Kafamın içinde dönen şeyi dilime getirdiğimde ablam da ağzındaki baklayı çıkardı.

"Tolga da kaçtı kim bilir nerdedir belkide başına bişe geldi."

Asansör açılmıştı hemen karşımda duran Bahadır bana selam verip asansöre bindi ve Bilge ablamın yanına gitmek için 23. Kata bastı.

"Bugün dayım bana nerede kalıyorsunuz diye sorduğunda apartta diyeceğim o da bize sahip çıkmak ister diye umuyorum."

Hemen arkamda yürüyen ablam koluma girip sıkıca sarılmıştı.

"Peki ya Atalay? O bırakacak mı peşini?"

Derin bir nefes aldım artık tek değildim ilk seferkinden daha güçlü olacaktım.

"Babamın hatasını bana yaşatamaz."

Biz konuşurken bize doğru yaklaşan Atalay'ı ve adamlarını görünce yanaklarıma sıcak bastığını hissetmiştim yüzündeki ifadeden sinirli olduğu belliydi ama boyun eğmeye niyetim yoktu.

"Sana ne demiştim!"

Gri takım elbiseyle onu ilk kez görüyordum sarı saçlarını kestirmiş sakallarını kısaltmıştı.

"Annemin cenazesine gidiyoruz."

Arkasında duran adama döndü ve gayet sakin bir şekilde.

"Arabayı getir."

Ardından gelirken çıkardığı gözlüğü gözüne koyup önüme doğru iki adım attı.