Herkes mutluydu, bu dünyada, dünya acımasız ama çokça mutlu ettiği kişiler varken neden bütün acıyı biz çekiyoruz. Neden bütün gerçekleri biz sırtlıyoruz, bunu hep sordum, hep soracağım adalet yerini bulup masum insanlar mutlu olana kadar hemde. Bel...
"Ve sen artık atılan bütün çığlıklar içinde boğuluyorsun."
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Çaresizlik nasıl bir duyguydu? Nasıl yaşanırdı, korkarak kaçar mıydı insan her şeyden, herkes kaçar mıydı her şeyden, kaçmak için alan var mıydı her zaman.
Bende kaçmak isterdim. Nefes alamadığım bu 4 duvardan ağırlaşması için, ilaç içmem gereken göz kapaklarımın ardında kalan kara ruhumdan. beklide en çok Çağladan kaçmak istiyordu bedenim.
Nefes alamıyordum. Gerçi nefes almak dahi istemiyordum. Tek istediğim aldığım ilacın etkisini çabuk göstermesi ve uykuya gözlerimi yumaktı ama aldığım ilaç bile o mavi gözleri silip atamıyordu. En son bana sanki sonunu biliyormuş gibi bakmıştı o gözler, zaman sanki durmuştu ama zaman durduğu halde kişiler hareket dahi ediyordu. Verda ya bakamıyordum ona sadece son anda dediklerim çınlıyordu zihnimde.
“Esirsen artık özgürsün. Ne o var nede kötülük yapacak başka birisi. Ben sana söz vermiyorum sözler tutulması zorunlu eylemler ama tek sana, size şunun sözünü verebilirim oradaki herkesi kurtarana kadar durmayacağım, geçmişleri esir olsa bile gelecekleri özgür olacak.”
Nedense o gün, o olaydan sonra onunla sessiz bir anlaşma yapmış gibiydik. Ne o konuşup bir şey demiş. Ne de ben diğerlerine gördüğüm cesetten bahsetmiştim. Ağlamak zihnimi daha fazla bulandırıyordu. Oradaki kimseyi kurtaramayacaksın Çağla
“Çağla, sen herkesi kurtar!” Diyen 18 Numara sözleri beynimi ele geçirmişti. Herkesi kurtaracak kadar cesur ya da güçlü değildim bunu yapamazdım. O gece yapmam gerekenlere ağladım, onların gözlerinde ki umut ışığını söndürmekten korktuğum için ağladım, o gece tamamen zihnim bulanıp beni uykuya hapsedene kadar ağladım sabah uyandığımda yok olmayı dileyerek...
Alkan Bozkurt 2032'den
Burada kaçıncı günümdü bilmiyorum. Her günüm burada aynı geçiyordu. Tek bildiğim bu sabah alışık olduğuğum, sert tahtanın üzerinden kalktığımda açık gördüğüm kapıydı ama açık gördüğüm o kapı bile bana kurtulacağımı hissettirmedi.
‘Kurtulmak demek, gece yarısında elimden düşürdüğüm bir ihtimaldi.’
Aşağıda karmaşayı net görmeye başladığımda son basamağı inmiş. Yanımda ki esmer çocuğa ne olduğunu sormuştum.
“Ne mi oluyor? Herkes buradan kurtulmaya çalışıyor. Hadi sende gel yardım ette şu demir parmaklıkları hareket ettirelim."
Esmer tenli adam bir şey dememi beklemeden parmaklıklara diğer herkes gibi koşup hızla tekme savurduğunda vücudunu titreme bırakmıştı. Olayları nutkum tutulmuş gibi izliyor ne hareket ediyordum nede bir şey diyebiliyordum. Vücudu titreyen adam diğer herkes gibi yere düştüğünde kapıda çok güçlü bir akım olduğunu anlamam uzun sürmemişti.
