AYZA NİL (Gerçek Aile)

9.Bölüm: Umut

     Sabah Araz'ın yanıma gelmesi ve beni öperek uyandırması ile gün başlamıştı. Günün başlangıcının güzel olmasına kanmış Araz'a genişçe gülmsemiştim. Kötü sonla biteceğini bildiğiniz şey iyi başlıyorsa ortaya çıkan duyguya umut denirdi. Ummuştum bende günümün güzel geçmesini ummuştum. Sevilmeyi ummuştum. Anlaşılmayı ummuştum.

    Kahvaltı masasındaki herkesin bana nefret dolu bakışlar atması bile hayallerimin nasıl suya düştüğünü gösteriyordu. Gergin bakışlar yüzünden yemek yemek yerine gergince kahvaltılıklara bakmakla yetiniyordum. Araz'ın tabağımı alması ile bakışlarımı ona çevirdim. Elinde bir liste vardı ve tabağıma koyuğu şeylerin kalorisini hesaplıyor olalıydı. Ben onun bu ince davranışı ile ona içten bir gülümseme gönderirken Bartu'nun "Araz bıraksana kızın tabağını. Kendi başına tabağını hazırlayabilir prenses." demesiyle gülümsemem yok olurken Araz bakışlarını tabaktan abisine çevirdi.

    Tabağı masaya bıraktı önce bana bakıp gülümsedi güven vermek istercesine. Ardından abisine döndü. "Abi kızı bakışlarınızla yemeseydiniz kız zaten yemeğini yiyecekti. Ben de olaya müdahele ettim. Hatırlarsanız en son sizin yüzünden aç kaldığında olanları" sonda yaptığı imayla yerimde huzursuzca kıpırdandım. Komaya girmitim ben değil mi? Eski birer anı gibi kalmıştı dün. Eski birer kötü anı...

    Ayhan Bey boğazını temizledi "Araz bu konuyu kaç kere konuştuk. Kızın hasta olduğunu veya buraya gelene kadar hiç yemek yemediğini bilemezdik. Abilerini bir kadın için suçlama." sert sesi ile masada derin bir sessizlik oluşurken Bartu ve Uraz'ın gülümsediğini gördüm. Araz'ın babasına sert sert bakması ardından tabağa bir şeyler daha koymasıyla rahatça nefesimi verdim.

    Araz'ın benim için babasıyla kavga etmesini istemezdim. Araz'ın tabağı önüme koyması ile yemeğe başladım. Ağzıma bir tane zeytin atarken "Okula ne zaman gdebileceğim?" diye sordum. Evde boş boş oturmak istemiyordum. Araz okula giderken evde kalırsam başıma herhangi bir şey gelebilirdi çünkü.

    Bu konuyla ilgilenecek olan kişi sanırım Kayra'ydı çünkü dikkatini bana veren tek kişi oydu. "Hangi okula gidiyordun?" tam Galatasaray Lisesi'ne gittiğimi söyleyecekken Uraz "Bu da soru mu tabiki o kadının okuluna." Kayra aynı sakinlikle "Sana değil Ayza'ya sordum abi." demesi ile içimden şükür çektim. Sonunda biri bana ismimle seslenmişti.

    Kayra'nın bakışlarını yine bana yöneltmesi ile "Aslında ben iki okula birlikte gidiyordum." dememle hepsinin şaşkınlık dolu bakışları bana döndü. "O nasıl oluyor? Prensesimiz şimdide yalan bilgiler söylemeye mi başladı?" Bartu'nun bana tekrar prenses demesi ile "Bana prenses deme!" diye sitem ettim.

    "Neden prenses?" alay dolu sesi ile ona döndüm. "Ben hiç prenses masalı dinleyemedim. Prensesler iyi karakter mi kötü mü onu bile bilmiyorum. Gerçi yüksek ihtimal kötüdür." Uraz'ın kahkahası duyuldu masada. Araz "Prensesler iyidir. Prensenler çok güzellerdir Ayza" diye mırıldandı.

    Bartu ise tepkisizce bakmaya devam etmişti. Sanırım bu dediğimi de yalan sanmıştı. Umrumda bile değildi. Kayra'ya geri döndüm "Kayıdım Galatasaray Lise'sindeydi ama o orada gördüğüm eğitimi yetersiz bulduğundan kendi okulundaki öğretmenlerden üniversite düzeyinde ders aldırıyordu. Yani şuan 4. sınıf tıp bilgisine sahibim." Uraz yine yalanlayacaktı ki "E-okul dan gösterebilirim ama telefon lazım."

    Araz'ın telefonunu vermesi ile e-okula girdim ve onlara uzattım. Uraz telefonu alırken Bartu ve Ayhan Bey de oraya gitmişti. Kayra zaten oradaydı. Bartu'nun "Prensesin notlarına içeride bakalım." demesi ile kahvaltı masasından kalktık ve oturma odasına geçtik.

    Uraz tekli koltuğa geçtiği için herkesin bakışı ondaydı. Uraz'ın yüzüne odaklandım. Önce kaşları kalktı, ardından ağazı açıldı. Afallamış bir ifade ile kafasını kaldırıp bana baktı. Tekrar tekrar yutkundu. "Edebiyat 100. İngilizce 100. Fizik 100. Kimya 100..." bütün notlarımı okumuştu. Hepsi 100'dü. Biyolojiden aldığım 95 rüşvetle 100'e dönmüştü. Diğer notlarım ise kendi hakkımdı tabiki.