Maskeli Kişi
İş için memleketime atanmıştım. Ormanın kenarında, büyük şehirden uzak olan bir kasabada kalıyordum. Genel olarak çözülememiş cinayet vakalarıyla uğraşırdım. Şu an uğraştığım vaka diğerlerinden daha farklıydı. Bir gecede kaybolan 37 kişi, yanan evler ve kaybolmaya devam eden insanlar... Birkaç yıldır bu olay çözülememişti.
Kayıp kişiler arasında tanıdıklarımda ve arkadaşlarım da vardı.
Bazıları bu insanların ortadan kaybolmasına ruhani varlıkların sebep olduğunu düşünüyor. Çünkü ortada ceset, kan, yada bunun gibi herhangi bir kalıntı yok.
Bir kaç aydır bu vakaya uğraşıyorum ve hiçbir ilerleme kaydedemedim. Hiçbir şüpheli yok, hiçbir iz yok.
Her zamanki gibi öğleden sonra ormanda yürüyüş yapıyordum. Rüzgar esintisi ağaç yapraklarını okşuyordu. Temiz havayı sürekli olarak ciğerlerime çekiyordum. Bir şeylere daha iyi odaklanmaya başlıyordum. 37 kişinin nasıl bir gecede hiç iz bırakmadan ortadan kaybolduğunu düşünüyordum.
Düşüncelere o kadar derin dalmışım ki karşıma çıkan harabeye dönmüş evi yeni fark ettim. Cebimdeki minik not defterimi, kalemimi çıkartırım ve bura hakkında bilgileri not aldım. Diğer yanmış evler gibi yanık izleri vardı. Aylardır bu ormanda her gün yürüyüş yapıyordum ve burayı ilk defa fark ediyordum.
İçimden bir ses buranın vaka ile ilgili olmadığını söylüyor ama yinede burayı incelemeliydim. Yavaş ve sakin adımlarla harabeye yaklaştım. Taştan yıkılmış duvarları vardı. Harabeye yaklaştıkça taş duvarlardaki yanık lekelerini fark ettim. Yerlerde ağaçlardan dökülmüş solmuş yapraklar vardı. Etrafta kasvetli bir hava vardı. Taştan yıkılmış duvarların arasından geçerken tüğlerim diken diken oldu. Eve benzeyen yıkılmış harabenin içini gezmeye başladım.
Harabenin içini gezerken harabenin arkasındaki çiçekli alanı fark ederim. Çiçeklerin arasında yere çömelmiş bir kız gördüm. Kayıp kişilerden biri olabilir miydi? Yada sıradan biri mi?
Her iki şekilde de bu kız çok tanıdık geliyordu. Onu taş duvarların arasından onu izliyordum. Kız çiçekler ile ilgileniyordu ve beni fark etmemişti. Kahverengi dalgal saçları yüzünü kapatıyordu.
Yavaş adımlarla kıza doğru yaklaştım. Kız ayağımın altında ezilen kurumuş ve solmuş yaprakların sesini duydu ve kafasını bana doğru çevirdi.
Kız birkaç saniye dona kaldıktan sonra üstüme koşup bana sarıldı. O çocukluk aşkım Mikayla'ydı. Kollarımı Mikayla'ya sardım.
"Seni çok özledim Lysander" dedi.
Eskiden çok yakın arkadaştık ve onunla birkaç yıldır görüşemiyorduk. Ondan hoşlanmaya başladığımda ortaokula gidiyordum. Ah o eski günler ne güzeldi.
Aklıma ilk olarak Mikayla'nın kayıp kişiler arasında olmasıydı. "O katil olabilir mi? " dedim içimden. Bu ihtimaller arasındaydı ama Mikayla bunu yapamayacak kadar iyi kalpli bir insandı.
Kollarımı geri çektim ve Mikayla sarılmayı bıraktı.
"O gece neler oldu?" dedim. Dudakları titriyordu ve gözlerini kaçırdı. Kötü şeylere şahit olduğu kesindi.
"Benimle gelmelisin" dedim. Bir süre durdu. Düşünüyormuş gibi görünüyordu. Tehdit edilmiş olabilir miydi? Yada katil? Aklımdaki soruları bir kenara bırakıp tüm dikkatimi Mikayla'ya verdim.
"Peki" dedi birkaç saniye sonra. Kasaba merkezine doğru yöneldim ve sakin ve yavaş adımlarla yürümeye başladım. Mikayla'da benimle birlikte yürüyordu. Ona karşı hazır ve tetikte olmalıydım. Mikayla katil olabilir yada başka bir şey. Mikayla'ya daha fazla soru sormak istiyordum ama sorularımın hiçbirine cevap vermeyecek gibi görünüyor. Önce bana güvenmesini sağlamalıyım ve o zaman her şeyi bana anlatacaktır.
"Şimdi sen kaç yaşındasın?" dedi Mikayla. Büyük ihtimalle aramızdaki gerici sessizliği bozmak istedi.
"24 sen?" dedim.
"Bende 24" dedi Mikayla.
Ortaokul ve lisedeykende aynı sınıftaydık. Ona çok uzun bir süredir aşıktım. Üniversite için buradan ayrıldığımda yollarımız kesilmişti. Ona karşı eskisi gibi duygular besliyordum ama hatırladığım kadarıyla lise son sınıfken onun bir sevgilisi olmuştu. O şanslı kişinin adı Charles Ryde. Keşke onun yerinde olabilseydim. Mikayla ve Charles'in arası pek iyi değildi. Hatta Charles, Skyler adında başka bir sınıftaki kıza asılıyordu. Büyük ihtimalle Mikayla'nın bundan haberi yoktu. Eğer haberi olsaydı Charles'ten ayrılırdı. Lisedeyken ne güzel anıların oldu Lysander...
Mikayla ile yürümeye devam ederiz. Bakışlarım Mikayla'ya kayar. O gergin gözüküyordu. Katile yardım etmiş olabilir mi? Katil olabilir mi? Yada katil tarafından tehdit mi edilmiş? Kafamın içinde bir sürü soru vardı. Şimdilik Mikayla'nın olayları anlatmasını beklemeliydim. O gece kaybolan kişilerden biriydi ve büyük olasılıkla ne o gece ne olduğunu biliyordu.
Mikayla yerine başka birini bulsaydım onu tehditlerle zorla konuştururdum ama o Mikayla'ydı ve ben ondan hoşlanıyordum. Hoşlandığım kişiye sert ve kaba davranamazdım.
Yumuşak bir ses tonuyla "işim gereği seni karakola götüreceğim ve seni sorguya çekeceğim" dedim.
Mikayla onaylamak için başını aşağı yukarı yavaşça salladı.
Kasaba merkezindeki karakola doğru yürümeye devam ediyorduk. Orman arkamızda kalmıştı. Aramızda gerici bir sessizlik vardı. Mikayla gergindi ve gerçeği öğrenmeye niyetliydim.
Karakola gelmiştik. Mikayla'yı ofisine götürmüştüm. Masamın üstü dağınıktı ve Mikayla tam karşımda oturuyordu. Boğazımı temizledim ve söze girdim.
"O gece ne oldu?"
Biraz sert bir şekilde konuştum. Amacım Mikayla'yı korkutmak değildi. Sadece gerçekleri öğrenmeliydim.
Mikayla tekrardan bakışlarını kaçırdı. Dudakları titriyordu. Kollarımı masaya dayadım ve hafifçe öne eğildim.
"Tehtit mi edildin?"
...
Yanıt yok.
Mikayla konuşmamakta kararlıydı ve bakışlarını kaçırıyordu. Bir şeyler sakladığı çok açık.
"Soruma cevap ver Mikayla"
Biraz sert bir ses tonuyla konuştum.
"Yapamam..."
Titreyen sesiyle cevap verdi Mikayla. Bu sefer bakışlarını kaçırmadı. Korktuğu açıktı ama neyden korkuyordu?
