Son dilek

Karşılaşma

1 temmuz 2026

Ben defne, 21 yaşındayım gazeteciyim daha doğrusu gazeteciydim. Geçen sene Yaz tatili için babamın yanına kasabaya gitmiştim, başta her şey çok güzeldi, normaldi ta ki o geceye kadar
O gece benim miladım o geceden sonra hiçbir şey eskisi gibi olmadı olamadı. Araştırmak için çıktığım yol beni bambaşka bir evrene götürdü. Peki ejderhalara, vampirlere inanır mısınız? O geceye kadar benim cevabım hayırdı fakat şimdi...

Ben öteki dünya ve bizim dünyamız arasındaki bağım. Ne kala biliyorum ne gidebiliyorum.

1 Temmuz 2025

"Eşyalarını aldın dimi annecim bak bir şey unutma biliyorum ben seni kesin unutacaksın sen"
"Annecim yok bak gerçekten bir şey unutmadım her şey hazır biletimi de aldım." Annemin soru bombaları devam ederken bir yandan da penceremden dışarıya bakıyordum buradan gitmek beni üzüyordu ama değişiklik iyidir ya değil mi?
 
"Bak istersen babanla konuşayım gitme ikna ederim ben onu"
"Annecim artık bu soruları bırakıp ben çıksam mı diyorum otobüs kaçacakta"sonunda evden çıkabildim bence bu da büyük bir başarı yani
Allahhh ben kesin yetişemeyeceğim koş defne kızım koş

Tam depar atıyordum ki yine telefonum çaldı
"Alo ne var derya"
"Oha kızım çüş sabah sabah bu sinir bünyeye fazla değil mi?"  " vallahi deme kızım ya çok geç kaldım otobüse yetişmeye çalışıyorum hadi ben kapattım" biraz suratına kapatmış gibi oldum sanki ya ayıp olmuş mudur? Aman olmaz olmaz
Oh be sonunda otobüse binebildim cam kenarını da kaptığıma göre rahat bir uyku beni bekler.

Babama otobüse bindiğime haber verdikten sonra biraz gözlerimi dinlendirmeye çalıştım.
Normalde hemen uykum gelirdi ama şu an nedense uyuyamıyorum. "Pardon güzel kızım adın neydi senin" yanımdaki teyzenin sesiyle sıçradım uyku mahrumunluğuyla cevap verdim " şey ben defne bir ihtiyacınız falan mı var teyzecim" kızım sen salaksın ya ihtiyacınız var mı da nasıl soru "yok kızım sorduğun için sağol sen bizim ömer'in kızımısın?"
 
Bu teyze şak diye babamın Ömer olduğunu nerden bildi ya yemin ederim korkulur teyzelerden
"Evet babam olur bende şimdi yanına gidiyorum yoksa sizde o kasabada mı yaşıyorsunuz?"
Kasabadan bahsedince kadın bana öyle bir bakış attı ki korkudan cama yapışacaktım kadın kesecek gibi baktı bunadı mı ne ya

Geri kalan yol su gibi çabucak geçti. Otobüsten inip kasabaya doğru yürümeye başladım bir beş dakikalık yolum vardı. Yaz ayında olmamıza rağmen hava çok iç karartıcıydı sanki bütün neşem uçup gitmiş gibi hissettiriyordu. Sonunda kasabanın önündeydim buraya en son çocukken gelmiştim.

Kasabaya girdiğim andan itibaren içimi bir his sardı kötü bir his ve asıl şaşırdığım öğle saati olmasına rağmen sokaklarda kimse yoktu top oynamaya çıkan çocuklar bile yoktu.Kasaba adete terk edilmiş gibiydi 
Bu garipti.

"Kızım defne'm nasılsın" babamın sesiyle bizim eve geldiğimi anladım. "Babacığım iyiyim sen nasılsın"
Hareketleri çok aceleciydi telaşlıydı sanki o korkuyor gibiydi "baba iyi misin tedirgin gibisin" sorumla beraber kendini topladı ve cevap verdi. " iyiyim kızım sen geldin ya heyecanlandım ben o yüzdendir hadi gel içeri geçelim" içeri doğru ilerledim ama aklımda hala sorular vardı bunları sormadan bana rahat yok gibiydi "kasabadaki diğer herkes nerede?"
"Onlar onlar evlerindelerdir kızım dün hasat yaptık yorgun düştük tabi" bu kasabada bir iş dönüyordu ama neyse yarın bakarım artık "tamam babacığım ben dinleneyim biraz akşam da yemek hazırlarız beraber."

Uykum habire bölünüp duruyordu garip garip kabuslar görüp durdum daha da dayanamayıp yataktan çıktım aşağı kata doğru indim.
"Baba"
"Baba nerdesin" babama seslendim ama yoktu saatte geç olmalıydı nereye gitmişti bu saatte mutfağa doğru ilerleyip dolabı açtım öğleden beri karnım kazınmıştı "nasıl ya ee bu dolap bomboş" sesli bir şekilde söylenmeye başladım dolap bomboş bir tane bile yiyecek yok bu adam ne yiyordu bu zamandır

Babamı evin içinde bulamayınca dışarı çıktım seslenmeye başladım
"BABA NERDESİN"
"BABA" ne kadar bağırmamda ne ses vardı ne de bir hareket, farkında olmadan evden uzaklaşmıştım eve doğru yürüdüğüm sırada arkamda bir el hissettim dönmeye çalışırken beni engelledi ve kulağıma fısıldamaya başladı " eve dön yoksa çok geç olacak"
Evet şu an kalbim atmıyor kalbim resmen atmıyor korkudan buz kesmiş bir halde öyle dikiliyordum
Arkamdan ittirmesiyle beraber hızlıca eve doğru koşup kapıyı kilitledim. "Bu da ne Allah kahretsin bu ne kafayı yiyeceğim" söylenip kendimi yere bıraktım
Aklımda hala babam vardı o neredeydi acaba bana seslenen adam mı kaçırmıştı onu düşünmekten kafayı yiyecektim.

Eveeetttt ilk bölüm biraz kısa oldu ikinci bölümde daha uzun yazmaya çalışacağım.
💗