Το Τρίγωνο του Άδη - Κάθοδος (part 1)

Kεφάλαιο 1

Το κλαμπ Άδης, στην κορυφή ενός ουρανοξύστη στο κέντρο του Μανχάταν, ήταν κατάμεστο από κόσμο. Όχι όμως κάθε λογής, αφού οι πελάτες έπρεπε να είχαν ειδική κάρτα μέλους, την οποία αποκτούσαν έναντι αδρής ετήσιας συνδρομής και αφού περνούσαν τα απαραίτητα... τεστ, προκειμένου να γίνουν μέλη τού πιο πριβέ κλαμπ της πόλης.

Ο Ανατόλ Αρσενό, ο ένας από τους δύο ιδιοκτήτες του Άδη, πίσω από την διπλής όψεως τζαμαρία του γραφείου του, στον δεύτερο από τους δύο ορόφους του κλαμπ, παρατηρούσε σκεπτικός τον κόσμο στα πόδια του, όσους έπιναν απλά ένα ποτό στο μπαρ, όσους χόρευαν αλλά και όσους ήταν έτοιμοι να αποσυρθούν με τη συντροφιά της επιλογής τους προς τα ιδιαίτερα διαμερίσματα, αυτά όπου ανενόχλητοι θα επιδίδονταν σε κάθε είδους... ιδιαίτερες ερωτικές περιπτύξεις, συναινετικά φυσικά και με όλα τα μέσα ασφάλειας στα οποία οι ιδιοκτήτες του κλαμπ δεν έκαναν ποτέ εκπτώσεις.

Ο Άδης μπορεί να βρισκόταν στο κέντρο της πόλης, στους δύο τελευταίους ορόφους ενός ουρανοξύστη που ενώνονταν εσωτερικά, ενώ οι υπόλοιποι στέγαζαν γραφεία και εταιρίες, αλλά λίγοι γνώριζαν τι ακριβώς παρείχε στα μέλη του, αφού για να μπορέσεις να εισχωρήσεις εκεί μέσα, σήμαινε πως είχες υπογράψει έναν σκασμό χαρτιά, που εκτός από την υγεία σου και την οικονομική σου κατάσταση, απαιτούσαν και σύμφωνο εχεμύθειας. Έξω από τον Άδη, απλά δε γνώριζες τι σημαίνει Άδης, εκτός φυσικά κι αν αναφερόσουν στον Κάτω Κόσμο. Ο Άδης του Ανατόλ και του Κριστόφ Αρσενό άγγιζε τα ουράνια του ερωτισμού και του αισθησιασμού, έδινε διέξοδο στις πιο κρυφές, σκοτεινές φαντασιώσεις και, στην κορυφή ενός ουρανοξύστη του Μανχάταν, που μόνο Κάτω Κόσμο δε θύμιζε.

Η πόρτα άνοιξε και έκλεισε ξανά. Ο Ανατόλ δεν κουνήθηκε από τη θέση του, παρέμεινε με τα πόδια ελαφρά ανοιχτά, ευθυτενής και με τα χέρια στις τσέπες τού ακριβού Αρμάνι παντελονιού του να κοιτάζει τους πελάτες. Κάτω από το μεταξωτό μαύρο πουκάμισό του όμως, οι φαρδιές του πλάτες και οι μύες στα μπράτσα του σφίχτηκαν, όπως και τα λεπτά αλλά φιλήδονα χείλη του, ενώ τα γαλάζια στο χρώμα του πάγου μάτια του άστραψαν. Ήταν από ώρα θυμωμένος και είχε έρθει η ώρα να ξεσπάσει. Άκουσε τον χαρακτηριστικό ήχο της πόρτας που άνοιγε και χωρίς να γυρίσει μπήκε στην επίθεση.

«Τον βρήκες επιτέλους τον δρόμο;» είπε και η μπάσα, βραχνή φωνή του γέμισε τον χώρο σαν σύννεφο έτοιμο να ξεράσει θύελλα. Δεν πήρε απόκριση και, αναστενάζοντας, έστρεψε το κεφάλι του, σίγουρος πως πίσω του στεκόταν ο αδελφός του, κι ας μην είχε ακούσει ακόμη τις βαριές του μπότες μηχανής να αντηχούν στο παχύ ανατολίτικο χαλί που κάλυπτε το δωμάτιο. Το γραφείο του, με το βαρύ σκαλιστό, μαονένιο γραφείο, τον δερμάτινο καναπέ και τους πίνακες του αγαπημένου του καλλιτέχνη, που απεικόνιζαν κάθε είδους θεότητα του έρωτα από όλες τις μυθολογίες του κόσμου και της ανθρώπινης ιστορίας, απέπνεε αυτό που ήταν κι ο ίδιος: ο κυρίαρχος του Άδη... Ο κυρίαρχος των απολαύσεων.