NOT: BU HİKAYE İLK OLARAK 9 MAYIS 2023 TARİHİNDE YAYIMLANMIŞ, DÜZENLENEREK YENİDEN PAYLAŞILMAYA BAŞLANMIŞTIR!
Seneler önce askerde Üsteğmen olarak dağlarda savaşan Mahir Erten AYDEMİR, karşı karşıya geldiği teröristlerden elebaşını öldürür.
O an as...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Ben geldim çikolatalı sütlerim! Bölüm atmayalı çok olmuş farkında olmadan. o kadar yoğun bir zamandan geçiyordum ki ben bölüm atmayalı bir hafta falan oldu sanıyordum. aklım iyice uçmuş söyleyen yok nkjkfjf.
Neyse, fark ettiğim gibi bölüm atıyorum. Umarım seversiniz.
Lütfen oy vermeyi ve satır arası yorumlar yapmayı unutmayın ballarım!
Sezen Aksu, Tutsak
Keyifli okumalar!
🍃
Bölünmüş kişilikle yaşamanın zorlukları gerçekten ağırdı. Bunu bazen fark edemiyordum ama bazen çok açıkça kendini belli ediyordu. Kulağa kolay gelebilirdi başkası gibi davranmak. Zira yakın olduğumuz bir arkadaşımızla bile çok fazla vakit geçirdiğimizde hal ve hareketlerimizin ona benzediğini görürdük. İki yılı aşkın bu sahte kimliğe çok alışmış gibi görünsem de aslında çok zordu. İyi rol yapmak için Sezen olmaya kendimi ittikçe bu kez Ayşim olmaktan uzaklaşırım diye korkuyordum.
Sonra bunları düşündüğüm için kendimi azarlar, düşünmem gereken daha önemli şeyler olduğunu söylerdim kendime. Sen bu yola girdiysen mızmızlanma hakkın yok derdim hep. Artık güçlü olmak senin için bir seçenek olmaktan çıktı. Buna mecbursun. Ve bu keyiften yapmıyorsun.
"Öldürmeyen acı süründürüyor sağ olsun," derken olabilecek en yavaş adımlarla evimin olduğu sokağa döndüm. Her zaman acını beni daha dinç tuttuğu, duygusal çöküş yaşadığımda bir şeyleri daha iyi yaptığımı fark etmiştim. Belki bu rahatsızlıktı ama küçüklüğümden beri böyleydim. O yüzden yaralandığımda daha iyi hissederdim.
Sanki hedefim için gerçek bir şeyler yapmışım gibi gelirdi.
Belki de tedavi olmalıydım ama bunu asla yapmayacağımı biliyordum. Ben, hasta olduğumda bile bir gün fazladan dinlenirsem boş durduğum için kendimi hırpalardım. Hastalanıp birkaç gün dinlenme lüksüm yoktu. Yattığım yerden bile bir şeyler için çabalardım. Dinlenmez için kendimi zorlasam da hemen vicdan azabı çekerdim.
İçimde ağırlık yapan nefesi yavaşça verirken neredeyse karanlık diyebileceğim sokağa girdiğim anda bir araç dibimden hızla geçti. Anlık irkilerek kenara kaydığımda ağzımdan okkalı bir küfür kaçtı. Bugün zaten üzerimde anlamsız bir yorgunluk varken sarhoş gibiydim. Bu sokakta böyle dengesiz insanların olmasına alışmıştım ama işte insan her zaman tetikte duramıyordu.
