Eski Bir Aziz ile Karanlık Bir Kahraman Arasındaki Gizli Aşk İlişkisi

32.Bölüm - Onun da Herkes Gibi Olmasını Tercih Ederim

"..."

"Ben de merak ettim," dedi Arcanda, sanki uzun zamandır bunu düşünüyormuş gibi dudağını hafifçe ısırdı ve şöyle dedi: "Siz ikinizin birbirinizle hiç tanışmadığınızı bile söylüyorlar. Bu yüzden nişanlı olmanıza rağmen bunun derin bir bağ olmadığını varsaydım. Suçluluk duymadan onunla mutlu olabileceğimi hissettim. Ama artık senin arkadaşınım Iora."

"Arkadaş...?"

"Evet bir arkadaşım. Eğer Ovid'e karşı hislerin varsa..."

Iora dişlerini sıktı. Arcanda onun için endişeleniyor, duygularını düşünüyordu. Bu hafif hazzın ardından, eğer o gülümsemeyi yansıtırsa onun yerine uğursuz ve sapkın bir şey ortaya çıkabilir.

'Aklımı kaybediyorum.'

Etrafındaki insanlar haklıydı. Dün gece, Iora yalnız başına makyaj yaparken saçlarını fırçalarken korkunç bir şey keşfetti: Kendi saçından tutamlar dökülüyordu. Panikledi ve dehşete düştü, bunu hissetmek için çabaladı ama bu gerçekten de onun saçıydı. Aynadaki yansıması en az on yaş daha yaşlı görünüyordu, yanakları ölümün eşiğindeymiş gibi çökmüştü ve gözlerinin altındaki koyu halkalar akıl almaz derecede belirgindi. Annesi haklıydı. Iora eskimiş bir oyuncak bebek gibi parçalanıp atılmıştı.

"O halde bana dürüstçe söyle. Eğer Ovid'e karşı hislerin varsa... Ben, ben... Arcanda'nın gözleri titredi, içlerindeki dile getirilmemiş üzüntüyü açığa çıkardı.

Şaşıran Iora aniden elini salladı. "HAYIR!"

Sesi beklenmedik bir şekilde yükseldi ve Arcanda gözlerini iri iri açarak ona baktı. Kısa bir süreliğine arabaya korkunç bir sessizlik çöktü.

Arcanda'nın gözyaşlarıyla parıldayan uzun kirpikleri dalgalandı. "Gerçekten hayır?"

"Ah, evet. Olmaz diyorum. Majestelerine karşı nasıl hisler besleyebilirim?"

Şans eseri ortaya çıksalar bile onları görmezden gelirdi. Filizlenmeden önce onları ezerdi. Iora kararını verirken Arcanda kaşlarını çattı.

Arcanda'nın sesinde kafa karışıklığı vardı. "Hem sen hem de ben azizliğe adayız. Herkesin Ovid'in ortağı olabileceği söyleniyor. Ve Ovid herkesin hayran kalacağı olağanüstü bir insan. Ben de düşündüm ki belki sen ve Ovid..."

"Hayır," dedi Iora sessizce ama kararlı bir şekilde. "Farklıydı. Yani... bunu istemiyorum. Şüphesiz sen azizsin."

Iora'nın yavaş, kasıtlı sözleri sanki bir yük kalkmış gibi özgürleştirici bir his uyandırdı. Sonunda söyledi. Nihayet!

"Ne dedin Iora?"

"Ben aziz olmayacağım. Arcanda, sen... aziz olacaksın."

Nihayet! İlk kez aziz olmak istemediğini itiraf etti. Iora, Arcanda'ya parlak gözlerle baktı. 'Aziz Çiçeği'nin güzel ve ışıltılı kahramanı. Her şeyi yapabileceğini hissederek uzandı ve Arcanda'nın elini nazikçe kendi elinin içine aldı.

Iora, Arcanda'nın beklenmedik derecede soğuk elleri karşısında bir an şaşırdı ama duygularını taşıyarak sessizce fısıldadı: "O yüzden benim için endişelenme Arcanda. Onunla birlikte olman kaderinde var."

"..."

Iora o zaman Arcanda'nın neden boş bir ifade takındığını anlamadı. Herkesin ona Iora'nın bir aziz olmak istediğini ve bunun için Arcanda'ya zarar verme niyetinde olduğunu söylediği için Arcanda'nın şaşırmış olabileceğini düşündü. Bu yüzden, eğer Arcanda'nın iyi bir arkadaşı olmaya çalışırsa, hikayedeki kötü rolünün sonunun bile bu kadar mutsuz olmayacağına dair mütevazı bir umut besliyordu. Arkadaş olabileceklerine dair saf bir umut.

"Anlıyorum. Duygularını tamamen yanlış anladım Iora."

Ne kadar komik bir şekilde aptalcaydı.

"Sen Ovid'i sevmiyorsun. Ve bundan haberi olmayan tek kişi bendim.

Her zaman cahildi.

Iora bu dünyanın düşündüğünden çok daha acımasız ve acımasız olduğunu fark etmemişti.

* * *

Adam tamamen çiçek açmış bir karahindiba tohumunu kopardı ve uzun, uzun bir nefes vererek üzerine üfledi. Geniş alandan gelen rüzgar saçlarını karıştırıyordu. Parlak güneş ışığı soluk teninin üzerinden süzülüyordu. Ovalara baktı, bakışları sabit ve özgürdü.

Yanındaki arkadaşı, umutsuzca onu azarlamak isteyen adamın tuhaf davranışı karşısında iç çekti. Ona ders vermek için can atıyormuş gibi görünüyordu. Adam iç çekişini duyunca kıkırdadı ve parmaklarını şıklattı.

"İlginç bir şey olmuyor mu...? Bu hava sırf can sıkıntısından delirmek için mükemmel görünüyor. Bu nasıl olabilir? Bir olay ya da kaza gibi heyecan verici bir şeyin, ortalığı renklendirecek bir şeyin olması gerekmez mi?"

"Eğer sadece eğlence arıyorsanız Lordum, ne amaçla? Sen 10 yaşında bir çocuk değilsin. Böyle şeyler söylemek de doğru değil."

"Eğlencenin çocuklar için olması gerektiğini kim söylüyor? Kavgaları, yangınları izliyoruz, herkes bunlar için toplanıyor. Bu sana neden yanlış geliyor? Sırf bunu yaptığım için kötü adam mıyım?"

Adamın muzip sözlerinin arasında sinsi bir gülümseme belirdi. Onu gözlemleyen şövalye tedirgin olmaya başladı. Efendisi ne zaman böyle bir gülümseme sergilese, bu genellikle pek de hoş olmayan bir şeyin habercisiydi. Aman tanrım.

"Bundan bahsetmişken, ilginç bir şey vardı."

"Ne demek istiyorsun?"

Adamın aklına bir elma tutarken teselli edilemez bir şekilde ağlayan küçük kız geldi. Aziz adaylarının doğum günü kutlamasından bahsettiler. Orada onunla karşılaşırsa nasıl bir yüz ifadesi alacağını merak etti.

"Söz verdiğim gibi kaçmayacağından emin olmalıyım."

"Ne demek kaçmak?"

"İmparator'a ziyafete katılacağımı söyleyen bir yanıt gönder."

"Ama gitmeyeceğini söylemiştin."

"Bugün gitmek istiyorum."

Şövalye endişesini gizleyemeden kaşlarını çattı. Bu adama çaresizce tuvalet ihtiyacı duyan bir köpek yavrusu gibi göründü ve bir karahindiba tohumu daha üflerken hoş olmayan bir gülümseme sergiledi.

"Gerçekten katılacak mısın? Dün o kadar ucuz bir yorum yaptın ki, o tarafa işemediğini çünkü o aristokrat piçlerin ilgi dilendiğini görmek istemediğini söyledin. Eğer kaprislerin bu kadar aşırı olursa ne olacak?"

"Kaprisler mi? Ne zaman bir söz verdiğimi gördün? Verilen sözler tutulmak ve çiğnenmek içindir."

"Hayır, az önce gidip birisinin verdiği sözleri yerine getirip getirmediğini kontrol edeceğini söyledin."

"Ben değil, herkes sözünü tutmalı. Özellikle bana verdiği sözler."

Vigros'un yüzünü kötü ve alaycı bir gülümseme süsledi.