Ruhumun ağırlığı bedenime de vurmuş sanki.Başım çatlıyordu,ellerim bana fazlalık gelmeye başlamıştı.Tuhaf düşünceler silsilesi beynimi doldurmuş durumdaydı.Düşüncelerim bana o kadar fazla geliyordu ki beynimde bir pencere olsaydı açıp hepsini teker teker aşağı atardım.Gelin görün ki,beynimde böyle bir pencere bulunmadığından bunu yapabilmem söz konusu değildi.Ne kadar sinir bozucu bir durumdu bu böyle:Düşüncelerden kurtulamamak.Tedavisi çok zor olan bir hastalık gibi sarmıştı beynimi.Çatlayan başımın ağrısını biraz olsun geçirebileceğini umarak bir ağrı kesici içtim.Başımın ağrısı kesilmişti ama çok uykum gelmişti.Yatağa uzanıp yarım saat kadar uyudum.Rüyamda-kabus mu demeliydim?- başımda dikilip tenkit edici gözlerle bakan insanlara maruz kaldığımdan çok fazla uyuyamamıştım.Uyumaktan korkar olmuştum artık.Her gün yaşamaktan korktuğum şeyleri kabuslarda yaşamak çok iğrençti.Her gün soluk soluğa uyanmak,kabusların gerçek olmasından korkmak ne kadar da kötüydü.İnsanlar dedim kendi kendime.İnsanlar...Hep onların yüzünden bütün bunlar...
(bölüm sonu değildir)
