Chapter 67

141 2 1
                                    

Irina POV

"I'm sorry, Anak.."

It was evening when my father decided to faced me. I don't know what gotten into him, why he approached me first. But I am glad and felt warm. Ramdam kong mas binigyan ako nito ng importansya kasya sa naging kasalanan ko. He reached my hand.

Kitang kita ko ang pagsisi sa mukha nito na halos maluha luha pa ito. Kaya naman wala na akong nagawa kundi yakapin nalang ito. I shouldn't hold grudges for what happened. I should be the one to blamed, I made mistake for letting in an enemy...

"I understand, Pa.." I deserved that slap. Kailangan ko yon para magising sa ilusyon ko. That guy was seriously not good for us... especially for me. I should have known that in the first place before I almost gave in.

I felt his embrace tightened. Na parang kung ano mang oras ay makakawala ako at ayaw niya iyon. He shookt his head.

"H-Hindi ko sinasadyang nasaktan kita, anak.. Sana mapatawad mo ako.. ayaw kong magbago ka saken dahil lang sa nagawa ko. I know I've lost my temper at that moment but believe me, anak, sobra- sobra ang pagsisi kong napagbuhatan kita ng kamay. Pa-patawarin mo sana ako, anak."

My heart breaks more. Lalo pa ng marinig ko ang pagkabasag ng boses nito. I know I was hurt. Hindi ko maipagkaila na may bahid ng takot ngayon sa puso ko na saktan niya ako tulad ng ginawa nito, but then I was really at fault this time, so I shouldn't invalidate his feelings, he really has the right to burst out his emotion.

So, I shookt my head."It's okay, Pa. I'm sorry rin...Kuya Lucas already cleared things for me." I whispered. Bumitaw ito sa aming yakap saka binigyan ako ng halik sa noo.

"Yeah..we already talked about that too." He paused to smile."He told me about it and I feel relieve somehow because you've truly understand me. But then, hindi mawala- wala sa isip ko kung gaano kasakit ang nagawa ko sayo, anak...kaya humihingi talaga ako ng tawad para roon. I shouldn't have done that to you, you're my most precious daughter, Irina. Pakatandaan mo ito."

Hinawakan at sinuri pa nito ang pisnge kong dinapuan ng kamay niya kaninang umaga saka napabuntong hininga. Tipid akong ngumiti.

"Ayos lang talaga, Pa..Huwag mo na itong alalahanin. Natural na magalit ka sa nagawa ko...dahil kahit saang anggulo naman tingnan, mali parin yung pagtulong ko sa kanya."

Malungkot ngunit may guhit na ngiti ito sa labi nang tingnan niya ako saka niyakap muli."Salamat, Anak. Salamat at naintindihan mo ako...Mahal na mahal ko kayo, anak. Kaya sinisigurado ko ang kaligtasan ninyo ng mga bata. That's why if I had to kill anyone who will harm you and my grandchildren, I won't stay still, I will stick to what I've told you, papatay ako para sa inyo, anak...papatayin ko siya if it means to protect this family.."

I sighed. I'm aware that I should see him as our mortal enemy. It shouldn't matter as well whether he's the twins' father, kalaban parin siya. But I am not counting of killing someone by all means. Bumitaw ako sa yakap.

"Pa...hindi kailangan na may mamatay–"

He cut me off."I was just saying, anak. It is just in case they wouldn't stop bothering us." He then held my shoulder firmly.

Napabuntong hininga ako saka napayuko."We're not killing anyone, Pa. Hindi tayo mamamatay tao. Hindi ka mamamatay tao.." Malungkot kong sambit saka ako napatingin sa kanya.

Kita ko ang bahagyang pagkagulat nito pero agad din namang nakabawi. "Of course!Sorry, anak..I guess I'm just too worried for our family." He laugh it out a bit, but for me it's more like a scoff. Pero iwinala ko iyon sa isip ko saka tipid na ngumiti rito.

Owned By The Well Known MAFIA BOSSWhere stories live. Discover now