Hope ur ok | Mabbie

Hope ur ok |Hoofdstuk 11

Op een snikhete septemberdag liep Matthyas door de gangen van zijn school, zoals altijd gekleed in een dikke trui die zijn armen bedekte. De hitte was verstikkend, maar hij voelde zich niet comfortabel genoeg om zijn armen bloot te stellen aan de nieuwsgierige blikken van zijn klasgenoten. Hij wist dat mensen naar hem keken, gefluister hoorden als hij voorbij liep, en soms ving hij zelfs woorden als "emo" op.

Tijdens de lunchpauze zat Matthyas met Robbie aan een tafel in de kantine. Robbie keek hem bezorgd aan terwijl Matthyas zwijgend zijn eten roerde. "Je moet je echt niet zoveel aantrekken van wat anderen zeggen," zei Robbie zachtjes, zijn hand rustend op die van Matthyas.

Matthyas zuchtte diep en keek op. "Ik weet het," antwoordde hij zachtjes, zijn ogen vermoeid van de constante strijd om zichzelf te beschermen tegen de wereld.

"Soms zijn mensen gewoon onbegrijpelijk," voegde Robbie eraan toe, zijn stem vol begrip. "Maar je bent niet alleen, oké? Ik ben er voor je, altijd."

Matthyas knikte dankbaar naar Robbie, voelend hoe zijn liefde en steun hem kracht gaven om door te gaan, zelfs op moeilijke dagen zoals deze.

Later die middag, toen Matthyas thuiskwam, zaten zijn ouders aan de keukentafel. Oscar keek op van zijn krant en glimlachte naar Matthyas. "Hoe was school vandaag, jongen?" vroeg hij vriendelijk.

Matthyas haalde zijn schouders op en antwoordde nonchalant: "Prima."

Vera, die bezig was met het snijden van groenten, keek op en fronste haar wenkbrauwen. "Alleen maar 'prima'? Geen bijzondere dingen gebeurd?"

Matthyas voelde de zenuwen in zijn maag toenemen, maar hij hield zijn gezicht in de plooi. "Nee, gewoon een normale dag," mompelde hij.

Jaïr, die naast Matthyas stond en zijn bord leeg at, keek op met een bezorgde blik. "Maar Mam, Pap, vandaag hoorde ik mensen in de gang praten over Matthyas," zei hij plotseling, zijn stem vol oprechtheid. "Ze vroegen zich af waarom hij altijd truien draagt en of hij zichzelf misschien snijdt."

Oscar en Vera keken verbaasd op. Vera liet het mes vallen en legde haar handen op de tafel, haar ogen gefocust op Matthyas. "Matthyas, is dat waar?" vroeg ze bezorgd, haar stem zacht maar doordringend.

Matthyas voelde zijn hart in zijn keel bonzen. Hij wist dat hij nu niet meer kon liegen, maar hij was nog niet klaar om zijn geheim volledig te onthullen. "Nee, natuurlijk niet," antwoordde hij snel, zijn stem trillend van angst.

Oscar keek van Matthyas naar Jaïr en terug. "Ben je zeker, Jaïr?" vroeg hij ernstig.

Jaïr knikte resoluut. "Ja, ik hoorde het echt. Mensen praten over hem, en het is niet altijd positief."

Vera sloeg haar hand voor haar mond, haar ogen vol verdriet. "Oh, Matthyas," fluisterde ze, haar stem gebroken. "Waarom draag je die truien? Waarom verberg je jezelf?"

Matthyas wendde zijn blik af, zijn ogen brandend van schaamte en angst. Hij voelde zich gevangen, verraden door zijn eigen lichaam en geest. Hij wilde schreeuwen dat het niet eerlijk was, dat hij niet wilde dat anderen over hem praatten, maar hij kon niets zeggen.

Robbie's woorden echoën in zijn hoofd. "Je hoeft jezelf niet te verbergen," had hij gezegd. Maar nu voelde Matthyas zich meer dan ooit gedwongen om zijn ware zelf te verbergen, om te doen alsof alles in orde was.

De avond viel snel, de lucht buiten donker en stil. Matthyas zat alleen op zijn bed, omringd door de stilte van zijn kamer. Hij voelde zich leeg en gebroken, zijn gevoelens een wirwar van pijn en verwarring. Hij wilde dat hij de kracht had om eerlijk te zijn, om zijn ouders te vertellen wat er werkelijk aan de hand was. Maar de angst voor afwijzing en veroordeling weerhield hem ervan om de waarheid te spreken.

En terwijl hij zijn hoofd op zijn knieën rustte, voelde hij een diepe eenzaamheid die hem verstikte. Hij was bang dat hij nooit de moed zou vinden om zichzelf te bevrijden van de ketenen van zijn geheimen, om te zijn wie hij werkelijk was zonder angst voor de gevolgen.