Büyük bir hayranlıkla taparcasına adadım kendimi ona. Bunu yaptığımda öyle küçüktüm, öyle küçüktüm ki, yaptığım bu şeyin bilincinde dahi değildim. Belki görseydim duygularımın nasıl da mutasyona uğrayarak evrileceğini, korkar kaçardım o gün oradan...
Selamlar, çok kısa bir şey diyeceğim: Bölüm için oy sınırı 850. Bu oy sınırı aşıldığı cuma bölüm geliyor. 5-10 oy için bölüm atmıyor değilim, atmıyorsam hazır değildir ama biz bir sınır belirledik ve bunu kıstas alıyorum, bilginiz olsun.
İyi okumalar...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bazen bazı insanlar birilerinin hayatına dokunurlar. Bazen bazı insanlar birbirlerinin hayatına dokunurlar. Ve bazen bazı insanların kaderi bir yazılır.
O zamanlar bunu Tanrı dışında kimse bilmiyordu ancak Raşel ve Feride'nin kaderleri bir yazılmıştı. Bu iki kadın birbirlerinin ve hatta çocuklarının dahi hayatlarını kökünden değiştirecek bir eşiktelerdi. Şans demek yetmezdi böylesi bir hadiseye, bu olsa olsa kaderdi. Tabii ki öyleydi zira hangi şans tüm dünyanın sayılı ailelerinden birinin kızı olan Raşel Nerha Martino'yu doğduğu o sahte cennetin içinden alıp Anadolu'nun kural topraklarındaki bir köye getirebilirdi ki? Hayır, böylesine mucizevi bir ihtimalin gerçekleşmesi için şans tek başına yeterli değildi.
Raşel kolileri taşıyan adama kısa bir bakış atarak yanındaki Feride'ye döndü. "Bana eşlik ettiğin için teşekkür ederim." Feride gülümseyerek alçakgönüllü bir şekilde başını kısaca iki yanında salladı. "Annem, genç bir kadını yabancı bir adamla tek bırakmanın münasip olmayacağını söyledi." Genç kız bir iki saniyeliğine duraksayarak yanlış anlaşılma endişesi ile hemen cümlesine açıklık getirmek maksadıyla bir yenisini ekledi. "Yanlış anlamayın, sizin daha güvende ve rahat hissetmeniz için daha münasip olur anlamında dedi."
Raşel, bu genç kızın ince düşünürlüğü karşısında daha geniş gülümserken merdivenden inen adam derin bir nefes alarak "Abla benim işim bitti, başka yapılacak bir iş yoksa ben müsaadeni isteyeyim." deyince Raşel bir kez de adama teşekkür etti ve uzaklaşan adam tamamen gözden kaybolduğunda gitmek için hareketlenen Feride'ye döndü. "Müsaitsen sana bir çay ikram etmek isterim." Çekinen kıza bakarken kaşlarını hafifçe kaldırdı. "Ama tabii istemezsen..."
"Yo, hayır. İsterim." Feride başını geriye çevirip sonra yeniden Raşel'e döndü. "Ama evvela anneme haber etmem lazım." Raşel anlayışla başını sallayıp "O halde sen git izin al ben de o esnada çay koyayım olur mu? Tabii istersen başka bir şey de ikram edebilirim."
"Çay kâfi teşekkür ederim, ben hemen gidip geleyim." Raşel'in bir şey demesine kalmadan Feride arkasını dönüp yerdeki toprağı kaldıracak bir hızla koşarken Raşel onun bu heyecanına bakarak kıkırdadı. Feride ilginç bir kızdı. Aynı anda meraklı ve utangaç, cesur ve çekingen olmanın yanı sına insan seven ama insanlardan uzak durma eğilimi de olan biriydi. Akademik olarak belki pek bir şey bilmiyor olabilirdi ama bazen öyle bir laf ediyordu ki Raşel bu kızın hayata olan bakış açısından çok şey öğrenebileceğini hissediyordu.
