Playing with Fire

||1||

||Ten days and ten hours until the game||

12.50 het naarste tijdstip van de dag is bij deze gestart. Dit tijdstip is het naarste vanwege de nare reden met een roze jurk, hakken en een neppe glimlach. Oftewel, ik heb het over Polina Tarasova, een tuttige trut uit Georgië die mij om merkwaardige reden zacht gezegd niet mag. En als ik bedoel niet mag, is het heel laag uitgedrukt. Geen geintjes, die meid haat me, en stiekem boeit het me niet veel totdat het 12.50 wordt, dan moet je gewoon je hardloop outfit uit de kast halen. Ja, dat is ook zacht uitgedrukt voordat je het wilt vragen. Polina, komt altijd rond 12:50 exact naar haar barbiepop vriendinnen Suki en Ruth om te lunchen bij tafel 18. Waarom tafel 18? Polina, Suki en Ruth willen persé aan die tafel zitten zodat ze kunnen zonnen. Geen idee waarom ze willen zonnen terwijl hun toch nooit bruin worden maar oke, het is hun rare leventje, niet de mijne. Maar goed, de rede waarom ik het zo haat dat hun om 12.50 gaan lunchen is omdat ze altijd wel een streek met me uitmaken, altijd. Het is nooit iemand anders, bijvoorbeeld Maria-Elena of anders Bojana, maar ja hun kiezen toch altijd voor mij, ik voel me al vereerd maar niet heus. Als ik Polina zie aankomen, pak ik meteen mijn bord met eten en loop ik weg. "Wacht" hoor ik een bekakte stem zeggen. "Alsof ik naar je zal luisteren" zeg ik terug zonder om te kijken. Nadat ik dat heb gezegd hoor ik dat Polina achter me aanloopt, wat al te verwachten was aangezien Polina het niet trekt als iemand haar tegen spreekt, en aangezien ik degene ben die haar continu tegenspreek, is het officieel dat ik bovenaan haar lijst met rivalen sta, wat niet bepaald shockerend is. Als Polina nadert draai ik me om, "wat moet je van me Tarasofa?" zeg ik tegen de tuttig Wit-Russische meisje tegenover me neus. "Je weet dondersgoed wat ik wil Di Forest" zegt Polina terwijl ze dreigend een stap naar voren doet. "Dan overschat je me alweer" zeg ik hoofdschuddend "want ik weet niet wat je bedoelt, mag ik nu gaan?" Ik draai me om, klaar om weg te lopen, maar zoals elk gesprek houdt Polina me tegen. "Kappen met die praatjes Di Forest, ik weet dat je liegt" zegt ze als ze me met tegenzin omdraait. "Waarover lieg ik dan?" zeg i met een neppe glimlach "want ik ben honderdnegen procent eerlijk geweest". "Ik weet dondersgoed dat die koeienbloed over mijn kluisje een streek van jou was, net zoals de afgehakte lippenstiften" zegt Polina tegen mij "jij bent namelijk de enige die zulke dingen flikt, niemand anders is zo gestoord". "Ik waardeer het echt dat je me gestoord noemt, en ik geef niet toe dat ik het heb gedaan" zeg ik terwijl ik me tas pak samen met me lunch pakket. "Emmelie Di Forest" zegt Polina pissig "Waag het niet om weg te gaan jij arrogante trut uit Estland". Ik draai me hoofd om naar Polina en loop weer zogenaamd terug te lopen, wat Polina nog pissiger te maken. Voordat Polina me achteraan komt, gaat de bel. Het is officieel, 1) de bel heeft zojuist me leven gered , 2) ik ga falen voor me wiskunde toets het zevende uur, 3) ik moet een goeie pest actie verzinnen voor Polina. Glimlachend loop ik naar het lokaal voor Geschiedenis terwijl ik nadenk over de drie opgenoemde dingen waarvan plan drie het meest belangrijkste is en het snelst moet worden gedaan, want anders krijg ik een kluisje met varkensbloed en niemand heeft daar intresse in, dus ik ook niet. Maar een ding, ik heb weer de middaglunch overleeft en dat ga ik vieren ook. Hoe, dat weet ik nog niet, maar dat ga ik snel weten. Maar eerst moet ik wiskunde overleven, wat zwaar pittig wordt, maar dat moet toch kunnen.