Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
♠
İnanıyorum söylediğini candan söylediğine, Ama bugünkü karar yarın bozulur çok kez, Kendi kendinize verdiğiniz sözü tutmak, En çabuk unuttuğumuz şeydir ne yapsak.
Madem ki bu dünya bile yok olacak bir gün, Sevginin bitmesine insan neden üzülsün? Aşk mı kaderi kovalar kader mi aşkı, Daha kimseler çözemedi bu bilmeceyi.
Olmak ya da olmamak, işte bütün mesele bu. Katlanmak mı iyi zalim kaderin oklarına, yumruklarına, yoksa çılgın denizlere karşı gelip bir son vermek mi? Ölmek uyumak hepsi bu kadar, yalnızca uyumakla bitebilir bütün acıları yüreğin ve çektiği bütün kahırları bedenin...
William Shakespeare
♠
8. Pranga
♠
Köklü bir nefret size her şeyi yaptırırken aynı zamanda sağ duyunuzu kaybettirip sizi bir canavara dönüştürebilir adeta kana susamış gibi hissedebilirsiniz.
Susadığınız kan bir başkasınınki değilde sizin damarlarınızda akan kan olduğunda kendinizi öldürme düşüncesi bin kere zihin duvarlarınıza çarpıp tüm hakimiyeti eline aldığında başkasına doğrulttuğunuz namlu kendi kalbiniz üzerinde hizalanabilirdi.
Şimdilik isteyeceğim son şey kendi yaşamıma son vermekti. Kendimi öldürmeme gerekçe kalmıyordu, ailem beni on dördüncü yaşımdan beri öldürüyordu.
Ölmek, kurtuluş olsaydı zaten ben öldüğüm halde cehennemimde yaşamaya devam etmezdim. Bu dünya bana ya sonsuz bir cehennem olacak, yada cehennemimden azat olup cennetime kavuşturacaktı. İkinci şık fazlasıyla zordu...
Ağır ağır örtülen kirpiklerim neticesinde denizden esen sert rüzgar dudaklarımı kurutuyor çıplak ayaklarım donuyordu.
Şimdiye kadar hasta olmayışım bir lütuf olarak bana iyi hissettiren nadir şeylerdendi.
Kabanıma iyice çekildikçe oturduğum bankta küçülüyordum. Rüzgar saçlarımı alabilse beraberinde götürecek şekilde esiyordu. "İnsanı en çok sevdikleri yaralarmış." Dalgın sesim Kartal ile aramızda sessiz bir yankı yaptığında Kız Kulesine dalan bakışları yavaşça soluna yarım bir dönüş yaptı.
