Broken promises // bankzitters

1.24 Niets is onmogelijk

Sam Pov:

Daar zit ik met de "onsloopbare" puntenslijper in mijn hand. Hij is kapot. Het gezegde "niets is onmogelijk" klopt echt. Ik heb hem in mijn boosheid tegen de muur gegooid en hij spate in stukken. Nu heb ik een keuze of ik hou het bij mij want dit is ook een mesje of ik geef het aan mijn vaders. Ik doe het liefst het laatste, maar eigenlijk durf ik het niet. Ik was het liefst naar boven gerend naar Milo toe, maar hij is weer niet thuis. Hij is bij zijn vriendin net als bijna alle afgelopen dagen.

Hij heeft dood leuk al mijn mesjes en alles afgepakt en is hem sindsdien gepeerd naar zijn vriendin. Ik heb hem nu nodig, maar ja waar is hij? Niet hier. Ik pak het mesje van de puntenslijper op tussen de stukje plastic er om heen. Ik zoek een paar scherpe stukjes uit en begin ze te verstoppen op verschillende plekken. Deze zijn nu toch echt van mij. De rest van de stukjes plastic gooi ik mijn prullenbak en ga op mijn bed zitten. Ik pak TikTok erbij.

Niet veel interessants een paar grappige dingen, maar eigen is alles redelijk deprimerend. Niet bepaald ideaal op dit moment, want na een paar TikTok's ben ik al aan het huilen. Sommige zijn net iets te accuraat.

"Sam.. kom je we gaan eten?" Vraagt Koen. "J-ja" zeg ik. Of eerder ik probeer het te zeggen, maar het is eerder een soort halve poging tot met tranen erbij. Geen goede combi, want Koen komt direct binnen lopen. "Gaat het wel?" Vraagt hij bezorgt. "I weet het niet meer. Alles is te veel nu." Stamel ik er uit. "Hey. Hey. Rustig het komt goed. Het lijkt misschien nu niet zo, maar het komt goed! Het is niets voor niets eind goed al goed als het nog niet goed is. Is het nog niet jouw einde." Zegt hij. Ik knik, maar de woorden doen meer dan ik laat zien. Het is nog niet goed dus ik moet blijven vechten. Ik knuffel Koen terug. "Dankjewel." Zeg ik iets rustig dan net.

We lopen naar de woonkamer. Mijn ogen zijn nog redelijk roodachtig. Ze zien het allemaal, maar ze blijven stil. Na ja allemaal. Waar Milo is? Geen idee. Ik heb hem eigenlijk niet echt vaak gezien de afgelopen week. Als hij thuis is zegt hij ook niets tegen mij. Ik begin soms zelfs te denken dat hij mij helemaal niet meer wil. Ik ben ook irritant dat wist ik al lang, maar is het dan echt zo erg dat je niet meer tegen mij praat? Ik zucht blijkbaar net iets te hard.

"Wat is er?" Vraagt Roel, terwijl hij een klein beetje eten op mijn bord doet, zodat ik langzaam kan opbouwen met eten. "Oh niks." Zeg ik snel. "Sam." Zegt Koen. Jezus Koen moest dat? "Waar is Milo?" Vraag ik dan toch maar. "Bij char." Zegt Robbie. "Hoezo dan?" Vraagt Matthy er achter aan. "Niks hoor. Ik was gewoon benieuwd." Zeg ik. Ik zie dat ze mij niet geloven, maar ik zie ook dat ze niet verder durven te gaan.

Dan horen we de voordeur open gaan. "Yo gapies." Zegt Milo als hij de woonkamer in loopt. "Schuif aan. We willen net beginnen met eten." Zegt Roel. "Ik heb onderweg Maccie gepakt dus ik hoef niet." Zegt hij. Hij schuif toch even aan, maar kijkt mij niet aan. Ik weet het nu echt zeker. Ik ben echt nutteloos voor hem. Hij staat halverwege het eten op. Hij gaat nog even bezig voor bankzitters. Het is zondag dat zou toch niet hoeven? Na ja wat kan het mij toch ook uit maken.

* Tijdskip van een maand!
- Milo gaat de slechte kant op.

Ik zit in mijn badkamer op de vloer met dat verdomde mesje in mijn handen. Ik had hem wel nog een paar keer gepakt, maar alleen als ik echt niet anders kon. Ik denk dat er maar 7 of 8 littekens bij zijn gekomen de afgelopen tijd. Ook is mijn sonde eruit, maar ik voel niet echt beter. Ik eet prima denk ik, maar ik kan maar niet over het gedoe met Milo komen. Hij heeft denk ik twee gesprekken gevoerd met mij de afgelopen maand. Ik voel me mislukt of eerder heb ik het gevoel dat hij mij mislukt vindt en dat geeft mijn ook weer een reden om mijzelf te haten.

De tranen zijn er elke keer weer bij als ik me kut voel en ze gaan nooit weg. Toch loop ik mijn badkamer uit om het mesje te verstoppen. Of eerder ik ren weg uit mij badkamer en verstop het mesje. Ik loop en ren naar Matthy's kamer zijn kamer is het dichtstbijzijnde. Ik klop op de deur. "Kom binnen." Zegt hij. Als ik de deur open doe zie ik hem aan zijn bureau zitten editen. Hij kijkt mij direct aan. Ik ren zijn armen en barst in tranen uit. Ik heb alles weer naar beneden gedrukt de afgelopen week en het moest er weer uit. "Meisje wat is er toch?" Vraagt hij als ik op zijn schoot lig in zijn armen. Ik begin alleen maar harder te huilen. Ik voel hem opstaan en hij gaat op zijn bed zitten.

Ik nestel mij in zijn armen en mijn tranen stromen als watervallen. Ik voel me zo schuldig voor mijn verborgen mesje. Ik wil het zeggen, maar ik kan het niet. "Sam wat is er aan de hand?" Vraagt hij, terwijl hij met zijn ene hand mij nog vast heeft en met zijn andere door mijn haar gaat. "Waarom?" Kan ik alleen maar uitbrengen. Waarom ben ik zo onmogelijk? Waarom haat Milo mij? En nog zoveel meer. "Hoe bedoel je dat?" Vraagt hij zo voorzichtig mogelijk. "Waarom kan ik nooit genoeg zijn?" Vraag ik hem al wetend wat hij gaat antwoorden. "Dat ben je wel!" Zegt hij. Ik wist dit antwoord al, maar toch knik ik. "Sam kom op. Het komt wel goed! Uiteindelijk komt alles goed!" Zegt hij. "Maar wat als dat niet gebeurt?" Vraag ik zachtjes. "Dat gebeurt wel. Wij zijn er voor je." Zegt hij. Ik knik weer en we blijven nog even zo liggen. Uiteindelijk val ik dan toch in slaap.

Loef you all <333333333333333333