Mr. Right (Mr. Series #3)

Chapter 41

Hinila niya na ang kamay ko papunta sa pinakamalapit na restaurant. Nagulat pa nga ako nang makitang may restaurant din naman pala rito sa probinsya although hindi ganoon ka-high end, pero natatawa ako dahil naka-corporate attire si Jhon Rey at hindi bagay sa ambience sa lugar kung nasaan kami. Tapos may baby carrier pa siya.

"Excuse me, may caldereta ba kayo rito?" tanong ni Jhon Rey sa server kaya napatingin ako sa kaniya.

"Nice. Isa no'n at dalawang mainit na kanin." Lumingon siya sa akin. "May gusto ka pa ba?"

"Sabaw," sagot ko.

"Okay." Ibinalik niya ang tingin sa server. "Tsaka sinigang, sir. Maraming salamat."

"Kape? Hindi ka magkakape?" tanong ko naman.

Simple siyang ngumiti. "Tsaka kape pala, sir. Thank you very much."

He looked at me with a smile on his lips as if he couldn't hide his happiness. Tsk.

"Akin na muna si Joshen. Baka gutom na siya," wika ko tsaka ako lumapit sa kaniya. Ibinigay niya naman sa akin ang anak namin. Nilagay ko rin ang balabal para mapa-breastfeed ko na ang baby ko.

"What?" matigas na tanong ko nang makitang kanina pa ako pinagmamasdan ni Jhon Rey.

"Nothing. I just... hanga lang ako sa 'yo."

"For what?"

"For everything. You seemed like a new person now."

"Ganoon siguro kapag ina na," simpleng sagot ko.

"Yeah, or maybe it is the real you that you kept on neglecting just for me. Jhunel, your ex, told me that you are so brave and vocal; strong and assertive whenever you talk to him and I can see that now, Sheen May. I must have really been special to you before because these days, you have been treating me like an ordinary person."

Tinitigan ko siya nang makahulugan. "Siguro kung hindi ka nagsinungaling sa akin, baka hindi ganito ang pakikitungo ko sa 'yo. That day when I saw you in the rain, I totally forgot everything that happened like you never asked for a breakup before. I was willing to forgive you. I was literally still blaming myself for all that happened that night. But I don't know what happened, in just a blink of an eye, nagising ako sa katotohanan na hindi lang pala ako ang may kasalanan sa nangyari sa ating dalawa, pareho tayong may pagkukulang. And I found myself sick of hearing you sorry and asking for forgiveness. Napagod ako, Jhon Rey."

He nods slowly. "I guess, hindi lahat ng paboritong pagkain ay kayang kainin araw-araw habangbuhay. Magsasawa ka rin talaga."

Magsasalita pa sana ako dahil naalala ko ang pag-uusap naming iyon noon, pero huli na ang lahat dahil dumating na ang server dala ang mga pagkain na inorder ni Jhon Rey.

"I can hold our baby so you can eat, Sheen May."

"Ako na. Kumain ka na. At saka, marami kang bitbit dahil sa mga pinamili natin."

"O-okay."

Tahimik lang kaming kumakain at napapansin kong nakayuko lang si Jhon Rey. Para bang ikinukubli niya sa akin ang lungkot ng kaniyang mga mata. Masyado bang masakit ang mga nasabi ko kanina? Kung gano'n bakit narito pa rin siya? Talaga bang wala siyang balak lubayan ako?

Natapos na ang pagkain namin. Katulad ng usapan ay siya ang may bitbit ng mga ecobags ng mga pinamili namin at ako ang may kalong-kalong kay baby Joshen.

"What if mag-trycicle na tayo?" tanong ko.

"I'm fine."

"You are, but what about me?"

Napabuntong-hininga naman siya. "Okay."

"Doon, may paradahan ng trycicle doon para makauwi na tayo kaaga." Itinuro ko ang toda kung saan pwede kaming makasakay pauwi.