As expected, the following days were peaceful, with Natalia eliminated from causing more troubles. Although, I felt a bit bad for what I did.
On the other hand, Gideon was staying with us. He didn't even ask about his mother. He was a quiet child who didn't like to hang out with other kids.
Although it seemed peaceful, I couldn't help feeling like something was not right. It was so peaceful that I didn't enjoy relaxing. I was thinking of Gene. As I said before, it felt like the calm before the storm.
And now, we've decided to eat outside because we have been inside the mansion for quite some time. But, one of Nolan's cousins wanted to join us.
Pagpasok namin sa isang restaurant sa isang sikat na hotel, pinagtitinginan kami ng bawat nalalagpasan namin. Iginaya kami ng waiter sa isang private room.
Inside was just as wonderful as the outside. The table was wide and had a vintage style, along with the chairs. There was a vase with flowers on the table, and a large glass window allowed us to see the busy cars outside. The lighting was pleasant, giving us a feeling of comfort and peace.
Pagkaupo namin ay may dumating na waiter at sinabi na namin ang mga order namin.
"Nolan, bakit wala dito ang pinsan mo? Akala ko ba nauna na siya dito?" Usisa ko kay Nolan.
He just leaned on his chair and gave me a side-eye look. "Probably, he went somewhere to lessen his boredom."
Tumango naman ako.
Medyo na-late kasi kami ngayon dahil nahirapan ako kumbinsihin si Nolan na isuot niya. Plano pa naman magsuot ng business suit. Sinabi ko na family outing lang naman ito kaya mas mabuti kaswal lang.
So, here, we were wearing white-themed shirts. The twins were wearing shirts with Tom and Jerry prints. Nolan was in a plain t-shirt paired with loose polo and shorts, while I opted for a white sweatshirt and loose pants. Our outfits looked casual and comfortable.
"Is Uncle Reg kind?' Nabaling ang tingin ko kay Kieran na tahimik na nagtanong kay Phelan.
"Yes, but he's a kinda think crazily sometimes. He makes fun of things randomly and such." sagot naman ni Phelan.
Hindi ko pa nakikita itong pinsan ni Nolan kaya nagtataka ako kung anong klaseng tao siya.
Sa sandaling iyun ay biglang bumukas ang pintuan at pumasok ang isang lalaki. He's wearing a white plaid shirt and khaki shorts, which is not bad.
His messy black hair covers his forehead. With squinted eyes, a high nose, and thin lips, he looks pale and kinda cute. There is an air of arrogance about him as he sweeps his eyes over us.
"Family! Good greetings!" bati nito at kinindatan ako nang magtagpo ang tingin namin.
Tinaasan ko lang siya ng kilay at sumulyap kay Nolan na mukhang wala siyng pakialam. Nagsimulang siyang maglakad palapit sa kinaroroonan ko at inilahad nito ang kamay niya.
"I am Regulus, beautiful." His voice tinged with arrogance and playfulness. Kinuha ko ang kamay ni Nolan at iyun ang inabot sa kamay ni Regulus.
"I am Cecilia, Nolan's fiancee."
Kitang kita ko ang pagngiwi nito nang matanggap niya ang kamay ni Nolan. Inalis nito kaagad ang kamay niya na parang napapaso at tumawa na parang baliw.
"Ha ha ha ha! Ikaw pala si Cecilia..."
"You're Uncle Reg!" boses ni Kieran.
Nabaling ang tingin ni Regulus kay Kieran. Nagningning ang mga mata nito at lumapit kay Kieran at umupo sa tabi nito.
"Phelan! Matagal nang hindi tayo nagkikita!"
Kumunot ang noo ko. Ano bang meron sa lalaking ito? Hindi ba niya napansin si Phelan?
"Uncle, I'm here." walang ganang sabi ni Phelan na nasa tabi lang mismo ni KIeran.
Nanlalaki ang mga mata niya. Inangat pa nito ang hintuturo niya sa dalawang bata.
"Ang galing." bulong nito sa sarili niya habang tumatango.
"Hindi naman ako lasing ah. Hindi pa ako umiinom pero bakit dalawa ang nakikita kong Phelan?" he asked, his voice confused.
"Uncle Reg. I am Kieran! Phelan's twin brother!" pagpapakilala ni Kieran sa sarili niya. Nakangit siya habang waving his hand.
Mas nanlaki ang mga mata niya at nilingon kami ni Nolan bago ibinalik ang tingin sa mga bata.
"ANO?!" dumagundong ang malakas na boses niya sa bawat sulok ng silid.
"W-what kind of witchcraft is this?!" Hindi makapaniwalang tanong nito.
I furrowed my brows. Pinsan siya ni Nolan, hindi ba niya nalaman may kambal yung anak ni Nolan? Isa lang masasabi ko, OA nito.
I glanced at Nolan. "Bakit hindi niya alam ito?"
"He's busy and also forgetful, so this is not new," he explained.
I nodded.
"Ah, so he's forgetful," I whispered.
Napansin ko ang pagdilim ng mukha ni Nolan kasabay nun ang pagtunog ng phone niya.
"Eros is calling.." he said in low voice.
Tumayo na siya at sinagot ang tawag sa labas. Pakiramdam ko parang may mangyayaring... ewan...
Dumating na din ang order namin at nagsimula na kaming kumain. Masayang nagkukwentuhan ang mga bata at ang tito nila.
Habang si Nolan ay bumalik na, walang ekspresyon sa mukha niya. Napansin ito ni Reg at nagtanguan sila na parang nag-uusap sila sa utak.
Nagtataka ako pero hindi na ako nagtanong pa.
"I have to use restroom." bulong ko kay Nolan at tumayo na saka iniwan ang silid.
Habang naglalakad patungo sa restroom ay nakaramdam ako bigla ng pagkabahala. Pakiramdam ko ay may nagmamasid saakin kaya binilisan ko ang paglakad ko.
Biglang bumukas ang pintuan sa tabi ko, masyadong mabilis ang pangyayari, naramdaman ko nalang na may humila saakin papasok sa silid.
Muntik na akong matumba dahil sa lakas pero ininda ko ito at nilibot ang paningin ko. Nasa isang private room ako.
Nahulog ang tingin ko sa pintuan na may narinig akong nag-click. Sinubukan ko itong buksan pero hindi ito mabuksan.
Bumilis ang pintig ng dibdib ko.
"Cecilia..." A cold deep voice.
Paglingon ko, may isang lalaking nakaupo sa gitna na may hawak na sigarilyo. Hindi ko makita ang mukha nito dahil nakasuot ito ng maskara na nagtatakip sa mga mata niya. Ang tanging nakikita ko ay ang mga labi niya.
I gulped.
"Long time no see." He added, his voice is familiar.
Kumunot ang noo ko, nagtataka kung sino itong lalaki na ito. He took a long gulp of his cigarette and puffed it out slowly. He looked calm and at ease. The soft tendrils of smoke curled around him.
Namayani ang katahimikan sa pagitan namin. Napakuyom ako ng kamao. Parang may ideya ako kung sino ang nasa harap ko ngayon.
"Anong kailangan mo sakin?" Tanong ko at kumagat ng labi.
"Sasabihin ko sayo kung sasama ka saakin." Sabi nito. Itinapon niya ang sigarilyo niya at inapakan nito.
"Bakit naman ako sasama sayo?" tanong ko, hindi pinapahalata ang kaba. Pinanood ko lang siyang tumayo at dahan dahan na naglakad palapit saakin.
"Hindi ka ba nagtataka kung sino ang tunay mong mga magulang?" Tanong nito.
Kumunot ang noo ko. Tumigil siya mismo sa harap ko, naaamoy ko ang amoy ng sigarilyo sakanya.
His tall, well-built physique and the aura surrounding him felt familiar, and in that moment, I knew exactly who this person was...
"Sumama ka saakin, dadalhin kita sa tunay mong mga magulang, Cecilia." he said slowly as he stood tall in front of me, trying to intimidate me.
His eyes bore into mine, searching for any sign of fear or hesitation. But I stood my ground, refusing to be cowed by his imposing presence.
"Tunay na mga magulang?" Nagtatakang tanong ko.
I scoffed.
"Bakit naman ako maniniwala sayo?" I asked with a smirk. Nahihibang na siguro ang lalaking ito. Bigla nalang ako hinila dito tapos ito ang ibubungad saakin?
"Because I am..." He trailed off as he slowly took his mask off his face, revealing his dead scarred eyes.
"Gene," he whispered.
Napasinghap ako at napatakip ng bibig.
His handsome face now turned into a dead serious expression, and at that moment, I could feel the tension in the air. It felt suffocating to be around him. Plus, he had a scar on his left eye, a detail that I was well aware of. Iyun ang peklat na natamo niya mula saakin.
A smirk slowly appeared on his face.
"Sinabi ko sayo diba? Hahanap-hanapin kita, Cecilia Abecia—?" He trailed his voice and as he continued, "or should I call you Lady Creona of Frenzerio."
I clenched my fist after hearing what he said. Lady Creona? Sino iyun? Nasiraan na ata ng pag-iisip ang lalaking ito.
"Ano bang kailangan mo saakin? Pwede bang lubayan mo na ako?" Mahinang tanong ko, pakiramdam ko kumukulo ang dugo ko.
The room fell silent as the weight of those words hung in the air, demanding an explanation.
"Why? Ayaw mo makilala ang tunay na mga magulang mo?" Tiim bagang tanong nito, tila nanggigigil.
"Ano bang kailangan mo saakin, ha?!" Hindi ko na mapigilan ang sarili kong sigawan siya.
"Because you are the only person who could revive me!" He said in a controlled voice, managing his anger.
"Cecilia, I have your parents. They are not ordinary people, and it will be hard for you to find them. Only I can help you, Cecilia," he explained, gritting his teeth.
Nanginginig ang kamay ko kaya kinuyom ko ito. Inangat ko ang tingin ko kay Gene, buong tapang na hinarap siya.
"Go and meet them by yourself." Sabi ko.
Sa sandaling iyun, napatili ako at napatakip ng tenga nang dahil biglang may narinig kaming putok ng baril. Kasunod nun ang pagsigaw ng mga tao tila natatakot at sunod sunod na pagputok ng baril.
Ang mga anak ko! Si Nolan!
Sinubukan kong buksan ulit ang pintuan pero hindi uto mabuksan.
"Help! Tulong! Open this door!" Sigaw ko.
"Let's go, Cecilia."
Naramdaman kong may humawak sa pulsuhan ko pero binawi ko ito kaagad. "Hindi ako sasama sayo, Gene!"
Nanlaki ang mata ko nang biglang inangat ni Gene ang kamay niya, tila tatapikin ako. Pero inunahan ko na siya, buong lakas ko siyang itinulak.
"I'm not planning to hurt you, Cecilia!" Sigaw nito, parang naubusan na ng pasensya pero hindi ko siya pinansin.
"Help!!" Hinahampas ko ang pintuan pero parang walang nakakarinig.
Napasinghap nalang ako nang may naramdaman ako ng malakas at mabilis na pagtapik sa batok ko dahilan ng pagdilim ng paningin ko.
Naramdaman ko nang na binuhat ako. Sinubukan kong huwag mawalan ng malay pero kusang nawalan ng lakas ang katawan ko.