Yemekten sonra saat epey geç olmuştu ve gökyüzü kararmıştı. Elif biraz erken odasına çekilmişti yol yorgunu olduğu için, Kenan kardeşi için koltuğa sermiş oldukları yatağa uzanmıştı, kardeşi de göğsünde yatıyordu.
"Gözlerin deniz, saçların güneş, eşin yok dünyada ey güzel melek." Diyerek kardeşinin saçlarını öptü Kenan, daha iyi hissediyordu kendini. Veysel sessiz kaldı, gözleri kapalıydı ama uyuyor değildi.
"Veysel'im,"
"Hıı."
"Abim hiç konuşamadık." Dedi Kenan şefkatli bir ses tonuyla, bir yandan da Veysel'in saçlarını usulca okşuyordu.
"Neyi?" Diye sordu Veysel mayışmış bir sesle. Çok rahattı şuan, her an uykuya dalabilirdi. Kenan onun saçlarını bir kez daha öptü.
"Neden vazgeçtin hayattan?"
Bu konuşmadan kaçamayacağını çok iyi biliyordu Veysel, gözlerini açarak yerinde doğruldu. Başkası sorsa belki konuşmak istemeyebilirdi ama abisiyle herşeyi konuşmak istiyordu.
"Karanlıkta kaldım abi, boğulduğumu hissettim o sonsuz karanlıkta, sende gitmiştin. Herşey ve herkeste üstüme üstüme geliyodu, sanki.... Ne yaparsam yapayım birşeyler yoluna girmeyecek gibiydi, ben bitsin istedim."
Veysel'in yüzünde buruk bir tebessüm belirdiğinde gözünden bir damla yaş düşmüştü. Kenan hızla onu kendine çekip sımsıkı sarıldı, gözleri dolmuştu.
"Seni bir daha asla bırakmıyıcam."
"Geçti abi, burda seninle mutluyum."
Kenan geri çekildi, Veysel yeniden az önceki gibi abisinin göğsüne yattı, çok huzurlu hissediyordu burda, abisinin yanındayken daha önce hissetmediği bir huzur hissediyordu.
"Bende bazen senin gibi düşüncelere kapılıyorum ama intihar çözüm değil."
"Biliyom abi."
"Öyle hissettiğin zamanlar yine olursa eğer gelip bana anlatmanı istiyorum abicim." Dedi Kenan, sessiz ve sevgi dolu bir şekilde konuşuyordu. Veysel gülümsedi.
"Sende anlat abi olur mu?"
"Olur aslanım, anlatırım. Hadi kapat gözlerini de uyu artık."
"Tamam, iyi geceler abim."
"İyi geceler kardeşim."
Kenan kardeşinin saçlarını uzun uzun koklaya koklaya öptü, yavaşca kalkıp kardeşinin başını yastığa yerleştirdi ve anlından öpüp odasına geçti.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
1 ay sonra.
Kenan da Veysel de psikologa gitmeye başlamıştı, tıpkı birbirlerine dedikleri gibi beraber iyileşiyorlardı. Döndü de toparlanmıştı, eskisi gibi değildi artık ve oğulları yanında olsun istiyordu. Bir gün Muammer'in karşısına geçip bir sürü laf söylemiş ve evi terk edip Günşıl'ların evine gitmişti. Muammer de ailesini kendisinin dağıttığını fark etmişti, birşeyleri düzeltmek için çaba harcıyordu.
Elif kıyafetleri topluyordu, hep birlikte eve gideceklerdi, olması gerektiği gibi aile bir arada yaşayacaktı. Birşeyleri yavaş yavaş ailecek düzelteceklerdi. Kenan ve Veysel bu durumdan en çok mutlu olanlardı.
"Aldık mı herşeyi?" Diye sordu Kenan. Elif son bir kez evi kontrol edip birşey unutmadıklarından emin oldu. Zaten unutsalarda gelip alabilirlerdi ama yine de Elif kontrol etme ihtiyacı duymuştu.
"Aldık galiba."
"Hadi gidelim artık."
Valizleri zaten daha önceden arabaya yerleştirdikleri için Kenan Elif'in elini sımsıkı tutup diğer kolunu da Veysel'in omzuna atarak ona sarılmıştı.
"Evimize gidelim." Dedi Veysel yüzünde mutlu bir gülümsemeyle. Daha sonra araca binip bundan sonra büyük bir aile olarak yaşayacakları konağa doğru yola çıktılar.
Evet hayatlarında olan bir diğer yeni gelişme de buydu, artık kötü anıları geride bırakmaya karar verdikleri için eskisinden çok daha büyük yeni bir eve geçmişlerdi, tüm ailenin isteği burada sadece güzel anıların olmasıydı.
Onlar yeni bir başlangıç yapmışlardı hayata karşı ailecek....
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Bölüm sonu.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Bozkır Masalı
FanfictionTüm Muhteşem Hikayeler İki Şekilde Başlar: Ya Bir İnsan Yolculuğa Çıkar, Ya Da Şehire Bir Yabancı Gelir.
