Het lukt echt voor geen ene meter, thuis lukte het perfect maar als ik hier sta krijg ik enorme faalangst. Ik wil gewoon niet. Op weg naar huis besloot ik dat ik het nog een keer tegen mijn ouders ga zeggen, ik heb dat al vet vaak gedaan, maar misschien helpt het. Ik wil niet meer naar panfluitles.
Toen ik het mijn ouders vertelde werden ze eerst heel boos, maar daarna heeft mijn moeder gelukkig mijn leraar gebeld. Ik hoef niet meer naar panfluitles, gelukkig. Nadat mijn moedet hem had gebeld, ging ik naar mijn lievelingspaard, toen ik daar aankwam voelde ik even niets meer. Geen kutgevoel, geen verdriet, geen pijn. Bij de paarden, daar voel ik me fijn, het liefst bleef ik daar voor altijd, maar ik moet vandaag weer naar school.
Ik dacht dat het rotgevoel nooit weg zou gaan, maar gelukkig ging het steeds beter, heel langzamerhand leek het alsof het beestje in mijn lijf "vermoord" werd door mijn lijf. Totdat ik weer heel snel moe werd en naar de dokter moest, we gingen bloed prikken, mijn ijzergehalte is te laag, ik heb dat ap vaker gehad, maar die medicijnen zijn echt een h*l (dit is zo geschreven omdat degene over wie het gaat streng gelovig is). Als ik die heb ingenomen word ik altijd vreselijk misselijk.
In mijn klas zit Eva ze is altijd samen met Emma, maar Emma geeft niks om haar. Ik vond Mirthe aardig en betrok haar in ons "groepje". In het begin was het nog gezellig maar hoe beter ik Eva leerde kennen, hoe minder aardig ik haar vond. Vandaag in de pauze vroeg ze of ik iets uit de automaat wilde halen, ik zei "nee", toen werd ze boos. Ze sleurt me overal mee naar toe. Ze wilde gewoon de macht over mij, en dat is haar redelijk gelukt.
Ik ben bang van haar, ze hoort ondertussen al redelijk bij ons groepje, als ik ruzie met haar zou krijgen, is iedereen boos op me, ook de jongens, Eva is namelijk een echte jongensmagneet, ze kan krijgen wie ze wil. Maar ondanks dat ik geen ruzie zocht, kreeg ik het toch, haar ouders kwamen naar mij om erover te praten, ik kreeg een preek. Ze vertelde me dingen die ik wel en niet mocht doen bij Eva, alsof ik haar slaafje ben! Ik heb het goedgemaakt met Eva omdat ik geen ruzie wil.
Voorval:
"Hey Eva" "Oh Hey Chantal" we liepen zwijgend naar de klas, op weg naar het lokaal stootte ik Eva aan, "mag ik je iets vertellen?" "Ja tuurlijk" "ik ben verliefd op Niels, maar tegen niemand zeggen!" "Niels? Uit onze klas?" "Ja!"
Ik heb een paar weken met Niels geappt, hij vond mij ook leuk. Tot ik ineens een appje kreeg van Eva. Ik concludeerde eruit dat niels niet meer verliefd op mij is, ik dacht wtf en vroeg haar om uitleg, blijkbaar was zij al lang op niels en achter mijn rug om heeft ze met Niels lopen flikflooien, ik was heel boos! Ik heb Niels duidelijk gemaakt dat ik hem.niet meer hoef als hij achter mijn rug om met andere loopt te flikflooien, daarna heb ik hele erge ruzie met Eva gemaakt. Ik voelde me machteloos, ik heb toch maar weer sorry tegen Eva gezegd, ookal was zij eigenlijk degene die dat had moeten doen. Ik voelde me vreselijk, dan komt mijn zusje er ook nog bij, die gehandicapt is. Niemand op school houd daar rekening mee. Ik ben best druk en mijn zusje verdient veel aandacht, ik voel me daar schuldig over. Ik vraag me op dit moment af waarom ik nog leef.
Voorval:
"Ey Chantal, jij moet toch echt naar een gehandicapteschool, daar ben je raar genoeg voor!" riep een jongen uit mijn klas. Alle jongens begonnen te lachen, ik wilde de klas uit rennen maar ik voelde me verlamd, ik kon geen stap meer zetten, gelukkig namen mijn vriendinnen het voor me op. Ik draaide mijn rug naar de jongen toe. "Kijk, nu ben je beledigd he!" gelukkig ging de bel. Toen ik het lokaal.uitliep hield de leraar me tegen. "Is er wat?" "nee er is niks" deelde ik hem mee. "Weet je het zeker?" vroeg hij nog eens. Ik liep zonder iets te zeggen het klaslokaal uit. Toen ik in de aula zat, begon ik in een hoekje te huilen. Ik voel me verschrikkelijk.
