VIII. HACK IT!
~Lou’s journal~
“Ano na, Cainglet? Nasabi mo na ba kay Kei?” bulong ko kay Fille nang mamataan ko siyang pumasok na muli sa gym.
*Yup. I really hope our plan works.
Nagpatuloy ang nahintong championship game. Obvious na obvious na sinasadyang hindi ipasa ni Kei ang bola kay Mondael. Kung hindi naaagaw ng kabilang team ang mga pasa niya, kay Jhake naman ito napupunta. Si Jhake na napakataas magdribble ng bola. Nabibitiwan pa nito ang bola kapag iniinsulto siya ni JR. Parang payabangang Mondael at JR ang labanan, at parang hindi ko rin sigurado kung kanino ako mas naiinis sa dalawa.
Galit na galit si Mr. Breen sa mga players niya. Usok na ang ilong niya. “Ipasa niyo kay Mondael!” he shouted from the sidelines. JR was loving every minute of it. Patuloy ang pagtatrashtalk niya. It was all going smoothly as planned.
But finally, nakahawak ng bola si Mondael. Nag-umpisa na naman siyang umiskor. JR was getting pissed off sa tuwing makaka-score si Mondael. Sumenyas ako kay Kei na gumawa siya ng paraan. Humingi siya ng pasa mula kay Mondael pero hindi nito ipinasa ang bola sa kanya. Sa halip na ipasa ang bola, itinira iyon ni Mondael. Swak ang tira niya.
“That’s my man!” pagchicheer ni Mr. Breen.
“Talaga, Sir? Syota mo si Kavacis?” nakangising sigaw ni JR mula sa court. Tinitigan siya ng masama ni Mr. Breen.
“Shut up, JR! Ref, itechnical mo nga ‘yan!”
Nagpatuloy ang mainitang laban. It was a cardiac ballgame. Mostly, it was Jeremy Sumpter vs Mondael Kavacis. Then the dying seconds of the game came. Lamang ng isa ang team nina JR. Dapat hindi na makatira ang team B at maubos na lang ang oras sa game clock para manalo na ang team A. Sumenyas ako kay Kei na hawakan na lang ang bola. Kei held the ball. Pero biglang napasigaw si Mr. Breen.
“Nishikori! Ipasa mo ang bola kay Mondael!”
Sa nerbyos, nabitawan ni Kei ang bola. Ngunit agad naman itong nakuha ni Mondael. Damn it! He’s gonna take a shot. 5, 4, 3, 2… There, he took the shot…
But the shot went short. He missed it. Then the final buzzer sounded. Nagtalunan ang buong team A. Jessy came to JR immediately.
“That’s so great, bro. You’re amazing!” Jessy said, beaming. “That calls for a celebration! Come on, bro. Sama ka sa amin. Iti-treat ka namin.”
“Alright!” JR said, grinning. “Magsa-shower lang ako.” Kahit nang lumakad na siyang patungo sa shower room, dinig na dinig ko pa din ang sobrang pagkabilib niya sa sarili.
Lumapit ang ngiting-ngiting si Fille kay Anjo. Then, Anjo suddenly kissed her. It was enough to give me a bad day. Nakakabadtrip! Eksena na naman sila. I turned away from them.
Biglang dumaan ang talunang si Mondael sa gitna ng naghahalikang sina Fille at Anjo. Muntik na akong mapahalakhak nang makita kong napadapa pa si Anjo nang mabangga siya ni Mondael. Tumayo si Anjo at susugod na sana kay Mondael, pero pinigilan siya ni Fille. “Don’t. Pikon lang ‘yan, kasi talunan,” sabi niya.
I can’t stop laughing to myself. Siga talaga ang Mondael na ‘yon. Pati ang mga moment sinisira. I continued walking feeling a little smug.
“Hi Lou!” bati sa akin ni Nastja nang magkasalubong kami.
“Oh hey! I know your team just lost, but… I just wanna invite you to a little party with me and my friends,” yaya ko sa kanya.
“Ngayon na?” nakangiting tanong niya.
“Yup.”
“Okay. I’ll be there,” Nastja agreed. “Pwede bang… isama ko si Mondael?”
“Well, yeah. But I don’t think he’s in a celebrating mood,” I said, remembering Mondael’s grim face after his team lost.
“Yeah. I guess you’re right.”
“So, pa’no? See you in the cafeteria in thirty minutes,” I told her then I left.
---
Pagkalipas ng tatlumpung minuto, nasa cafeteria na ang buong barkada.
“Kumpleto na ba? Let’s party!” masiglang sabi ni JR.
“Teka. Wala pa si Nastja,” sabi ni Lou.
“You invited her?” Fille asked in an amused tone.
#It’s for the case, Cainglet.
*Hey, I didn’t say anything.
#Malisyosa ka talaga.
She just smirked. “Kei, wag ka ng malungkot.” Lulugu-lugo si Kei at mukhang namatayan ng sampung kabayo.
“Paanong di lulungkot ‘yan eh talunan?” pang-aasar ni JR na sinabayan pa ng nakakalokong tawa. Napatigil lamang siya sa pagtawa nang makita ang pagpasok ni Nastja sa cafeteria.
“Hey there,” bati ni JR sa bagong dating.
“Hi guys. Sorry medyo na-late ako,” paghingi ng paumanhin ni Nastja.
“Okay lang. At least you came,” maikling tugon ni Lou. Fille and Anjo rolled their eyes. Paalis na sana sila sa cafeteria nang biglang dumating si Jhake.
“Mga ka-jerjer, isasama ko sana si Mondael dito, kaso nung tinawag ko hindi ako pinansin. Tsaka grabe ang bilis maglakad. Parang may skateboard sa paa,” pagbabalita ni Jhake.
“Mas okay ngang hindi kasama ang mayabang na ‘yon eh,” inis na sabi ni Fille.
“Let’s go, then,” Jessy concluded.
Tinungo nila ang bahay ng suicide victim na si Maruja. It was locked.
“Alam mo na ang gagawin mo para makapasok,” bulong ni Robin kay Anjo. Tumango si Anjo. Bumulong si Robin kay Lou na libangin muna sina JR para hindi makita ng mga ito ang gagawin ni Anjo. Tumango si Lou.
“Tara, JR, bili tayo ng yosi,” sabi ni Lou.
“Sorry, ka-jerjer. But I don’t smoke,” agad na wika ni JR.
“Ayos lang. Tara samahan mo na lang akong bumili. Nastja, Jhake, let’s go,” paanyaya ni Lou.
Nang makaalis na ang apat, sinimulan na ni Anjo ang dapat gawin. He dissolved himself into droplets of water kaya nakapasok siya sa paanan ng pinto. Pagkatapos ay naging tao siyang muli. Binuksan niya ang naka-lock na pinto.
“Wow, ka-jerjer, fresh na fresh ka na naman. Water therapy,” bati ni Kei kay Anjo.
“Bilis, pumasok na kayo,” sabi ni Anjo.
Isa-isa silang pumasok sa bahay ni Maruja.
“This place is creepy,” komento ni Jessy.
“Tara, puntahan natin ang kwarto niya,” suhestiyon ni Robin.
Dahan-dahan nilang inakyat ang silid. Bahagyang nakaawang ang pintuan nito. May narinig silang tunog ng computer keys na tila may pumipindot.
“Someone’s here,” nahintakutang sabi ni Jessy. Naunang pumasok si Robin sa silid. Dahan-dahan niyang itinulak ang pinto ng silid.