Kardeşler kötü günleri geride bırakmış ve hayata yeniden başlamışlardı. Tam iki gün olmuştu eve geleli, bir daha da hastaneye adım atmak istemiyorlardı. Veysel markete gitmişti, Bücür'e mama almak için. Kenan ve Levent ise salonu güzelce süslemekle meşgullerdi. Bugün büyük gündü, Veysel'in doğum gününü ve hastalığın hayatlarından gitmesini kutlayacaklardı.
Kenan merdivenin tepesine çıkmıştı ve balonları asıyordu. Levent de süslerle uğraşıyordu, ve bu sırada arkadaşına takılmayı da ihmal etmiyordu. Kenan nerdeyse balonların hepsini bitirmişti ve kalan birkaç balonu öylece etrafa dağıtmıştı.
"Benim işim bitti." Diyerek merdivenin tepesinden koltuğa atladı Kenan, rahat bir şekilde uzandı atladığı koltuğa.
"Kanka sen manyak mısın?" Diye ciddi ciddi sordu Levent, Kenan umursamaz bir ifadeyle güldü. Levent yerdeki bir balonu alıp onun kafasına fırlattı. Bu hareketle Kenan daha çok güldü.
Balonu aldı, yeniden Levent'e atacaktı ki kapı sesini duyup hızla kalktı olduğu yerden. İki arkadaş da salon kapısına dönüp günün asıl sahibini beklemeye başladılar. Önce Bücür göründü kapı aralığında ve miyavladı. Kenan hızla gidip minik kediyi aldı ve yeniden eski yerine geçti.
"Abiiii!" Diye seslenerek salona geldi Veysel. Her yerde mavi ve beyaz renk balonlar vardı, yere atılmış, duvarlara asılmış bir sürü balon, yanında birçok doğum günü süsü de asılıydı, arkadaki duvarda ise bir uçtan diğer uca iyi ki doğdun yazısı yer alıyordu.
"Doğum günün kutlu olsun." Dedi Kenan. Veysel mutlulukla güldü ve abisine sımsıkı sarıldı.
"Teşekkür ederim."
"İyi ki doğdun başımızın belası." Dedi Levent ortama neşe katmak için ama Kenan ona ters ters bakınca yalandan bir korkuyla geriye bir adım attı.
"Teşekkür ederim Levent abi, başınıza bela olmaya devam edicem."
"Ben almayayım canım."
"Levent sen dayak istiyon bugün."
"Aman, demedim birşey kardeşine."
"Hediye aldınız mı bana?" Diye sordu Veysel heyecanla. Kenan kardeşinin saçlarını öptü.
"Odanda abicim, gidip bakabilirsin."
"Sende gel." Dedi Veysel ve abisinden cevap beklemeden kolundan tutarak çekiştirdi. İki kardeş gidince Levent kendini koltuğa bıraktı.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Kardeşler odaya girdi, Veysel odanın ortasında süslü kağıda sarmalanmış hediyesine ilerledi, kağıdı hediyenin etrafından makasla kesip aldı, bu bir resim tuvaliydi. Veysel resim çizmeyi çok sevdiğinden dolayı almıştı abisi.
"Beğendin mi?"
"Çok beğendim abi, teşekkür ederim."
Veysel abisine sımsıkı sarıldı, Kenan da kardeşine sarılıp saçlarını uzunca koklayıp öptü.
"Hadi içeri gidelim, bakalım pastanı da beğenecek misin?" Dedi Kenan, kolunu kardeşinin omzuna sardı ve iki kardeş salona gelip masaya geçtiler. Meyveli pastayı görünce Veysel yeniden sarıldı abisine.
"En sevdiğimden almışsın."
"Hadi kes pastanı da yiyelim."
"Önce fotoğraf!" Diye sesini yükseltti Levent heyecanla. Kenan ve Veysel de onu dinleyip yan yana geçtiler. Levent onların birkaç fotoğrafını çekti, birde selfie çekti ve sonra da Veysel pastayı kesti, afiyetle yediler. Pasta sonrası ise balon savaşıyla ve Bücür'le oynamakla geçti. En sonunda Levent evine gitmek üzere yanlarından ayrıldı.
Yanlız kalan iki kardeş de yorgunlukla ayrı koltuklara uzandı, Bücür Veysel'in karnının üstüne çıkıp yatmıştı. Kenan ikisinin haline gülümsedi, kardeşinin yanında olduğuna şükür ediyordu onu her gördüğünde.
"Abicim artık iyileştiğine göre okuluna dönebilirsin."
"Üniversite sınavını kaçırdım abi."
"Bir dahakine hazırlanırsın sende."
"Olur. İyileştiğime göre sana sözlerini hatırlatmak isterim."
"Piknik ve kamp sözü mü?" Diye sordu Kenan, düşünüyormuş gibi bir ifadeyle. Veysel küskünlükle abisine baktı.
"Gideceğimizi söylemiştin abi."
"Gidicez abim, bu hafta sonu pikniğe gidebiliriz ama kamp daha sonraya kalsa olur mu?"
"Olur abi, sana nasıl uygunsa." Dedi Veysel kediyi üstünden alarak uzandığı yerden kalktı ve kediyi koltuğa bıraktı. Abisinin yanına ilerledi. Kenan biraz yana çekilip kardeşine yer açtı. Veysel abisinin yanına uzanarak başını onun koluna yasladı.
"Vazgeçmediğin ve beni bırakmadığın için çok teşekkür ederim abicim. Sen olmasaydın eğer ben bu hayata devam edemezdim Veysel'im."
"Bende teşekkür ederim abi, yanımda olduğun için."
Veysel başını abisinin boynuna yasladı ve gözlerini kapattı. Kenan kardeşine sımsıkı sarılıp saçlarını koklayıp uzun uzun öptü, başını kardeşinin saçlarına yasladı ve huzurla kapattı mavilerini. İki kardeş birbirine sarılmış bir halde derin bir uykuya bıraktılar kendilerini.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Bölüm sonu.
