Özel Karay Müzik Koleji'nde resitalden önce bırakılan resitalden sonrakiyle aynı olmayacak. Herkes yalana bulaşacak. Yalanlar resitali kanla başladı, yalanla son bulacak.
Sanat Karay herkesin korktuğu, okulun istenmeyen kızıyken katılımın zorunlu o...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bu daha başlangıç! Kafamın içinde takılmış bir plak gibi dönüp duruyordu bu cümle. Kağıdı alıp okuduğum gibi avucumda buruşturmuş kimseye de göstermemiştim. Özellikle de Devrim'in bunu öğrenmesine izin veremezdim. Her şey daha yeni başlarken onu kendimle beraber belirsizliğin içine sürükleyemezdim.
Buruşturduğum kağıdı kimsenin görmesine izin vermedim. Onun yerine ayakkabımın bağcıklarını bağlarmış gibi yapıp kağıdı dikkatlice ayakkabımın kenarına sıkıştırdım. Kağıdın görünmediğinden emin olduğumda da, "Sahne ışıklarının bakıma ihtiyacı var. Resitalden beri salon hiç kullanılmadı. Bence bugün prova yapmak riskli olur," dedim yanıma gelen hocalara.
Umursamaz tavırlarım Cüneyt Bey'i şaşırtmıştı. Daha birkaç saniye öncesine kadar kafasına sahne ışığı düşme tehlikesi geçiren biri için fazla soğukkanlıydım ama yine de benimle aynı fikirde olduklarını biliyordum. Bugün prova yapılmayacaktı. Sahne ışıkları ve ses sistemi elden geçerken bugün için bizleri erkenden eve göndereceklerini anladım.
"Gençler bugün evlerinize erken dönmeniz daha iyi. Az evvel yaşanabilecek felaketin olmayışı bir daha aynı şeyin tekrarlanmayacağı anlamına gelmiyor. Bu yüzden provaya yarın erken saatte başlamak koşuluyla bugünkü provamızı iptal ediyoruz," dedi Cüneyt Bey.
Kimse bu duruma itiraz etmedi. Aksine herkes evlerine döneceği için gayet memnun görünüyordu. Yarın sabah erkenden prova yapılacak, bugünse kimse okulda yokken tamirat ve bakım işleri yapılacaktı. Kimse okulda yokken!
Kimse yokken ben vardım bu okulda. Kimse yokken ben dolanırdım koridorlarda. Kimse yokken ben vardım. Benim karanlığım vardı. Şimdi ise karanlığımın arasında gezinen küçük ışığı bulmam gerekiyordu. Onu bulmalı ve yaşadığını herkese göstermeliydim. Fakat şöyle bir gerçek var ki Işık kendi istemediği sürece ben onu ortaya çıkaramazdım. Bu yüzden herkes gider gitmez harekete geçecektim. Onun ortaya çıkmasını ben sağlayacaktım.
Ben Sanat. Resital Işık'ın yalanıyla başladı, müzikal ise Vural'ın ihanetiyle. Şimdi ise müzikali devralma sırası bizde. Yalanların ardından bu kez ihanetler konuşacak. Bu kez ihanetlerin peşinden gideceğiz. İhanetler bizi gerçeğe, gerçekler ise bizi Işık'a götürecek. Işık'a...
O an dağılan kalabalığa baktım. Hiç kimse orada ne olduğunu bilmiyordu. Herkes az önce olanın basit bir sahne kazasından ibaret olduğunu sanıyordu ama değildi. Bunu yapan Işık'tı. Ona karşı meydan okuduğumuzu görmüş harekete geçmişti. Tabii bu sefer resitalden farklı olarak karşısında ben vardım. Işık'ın resitalinden sonra bu sefer müzikalin başında ben varım. Bunu zamanı gelince herkes görecek.
Dağılan kalabalıkla birlikte yanı başımda duran Devrim'e baktım. Bana öyle bir bakışı vardı ki sanki bundan sonra olacakları öngörüyormuş gibi bakıyordu gözlerime. Sanki müzikalin neyle sonuçlanacağını biliyormuş gibi...
