Het avontuur van Kayleigh

De barst in de vriendschap

Het avontuur van de meisjes leek altijd moeiteloos, een samenwerking van sterke vriendschappen en magie. Maar zelfs de sterkste banden kunnen soms onder druk komen te staan. Terwijl de meisjes hun nieuwe missie als Wachters van Jorvik op zich namen, bleek dat hun reis ook persoonlijke uitdagingen met zich meebracht.

Het was een zonnige middag toen ze, na een lange rit, een rustige plek in de bossen vonden om te rusten. De lucht was fris en de bomen gaven schaduw, maar er hing een gespannen stilte in de lucht. Kayleigh, Daisy, Yvonne, Kate en Sara zaten in een kring op het gras, hun gedachten op hun volgende stap. Toch was er iets in de lucht, een ongemakkelijke spanning die niemand precies kon verklaren.

"Ik ben het er gewoon niet mee eens," zei Yvonne plotseling, haar stem scherp. "We kunnen niet blijven wachten. We moeten actie ondernemen. Als er echt anderen zijn die de magie willen gebruiken, moeten we nu meteen ingrijpen."

"Maar Yvonne, we hebben tijd nodig om alles uit te zoeken," zei Kate, haar stem kalm, maar haar ogen vertoonden een vleugje bezorgdheid. "We moeten begrijpen wat er gaande is voordat we zomaar in actie komen. We willen niet ondoordacht handelen."

Yvonne rolde haar ogen. "Dat is precies wat we al zo lang doen! We wachten, we onderzoeken, we praten... Maar er gebeurt niks! Jorvik wordt gevaarlijker, en wij doen niets!"

"Yvonne, rustig," zei Sara, haar stem zachtaardig, maar duidelijk. "We doen niet 'niets'. We zijn gewoon voorzichtig. We moeten niet impulsief handelen, dat zou alles in gevaar kunnen brengen."

Daisy, die tot nu toe stil was geweest, keek van de ene naar de andere. Ze voelde de spanning in de lucht. "Yvonne heeft gelijk dat we moeten handelen, maar Kate en Sara hebben ook een punt," zei ze zacht. "We kunnen niet overhaasten."

"Dat is precies het probleem!" riep Yvonne nu, haar gezicht verhard. "We praten altijd, maar er gebeurt niets! Is dat echt wat we willen? Dat we wachten tot het te laat is?"

Kayleigh voelde een steek in haar hart toen ze de woorden van Yvonne hoorde. Dit was anders dan de gebruikelijke meningsverschillen die ze hadden. De stemmingen tussen de meiden werden steeds grimmiger, en de vertrouwde sfeer die ze altijd hadden gedeeld, leek langzaam te verdwijnen.

"Yvonne, je weet dat we niet zomaar alles kunnen doen zonder na te denken," zei Kayleigh, haar stem rustig, maar vast. "We kunnen niet zonder plan ingrijpen, dat zou het riskeren van alles betekenen."

"Dan doen we het toch niet!" riep Yvonne boos. "Misschien denken jullie te veel na, maar soms moet je gewoon handelen!"

De stilte viel. Saar en Kate keken elkaar aan, terwijl Daisy naar haar voeten staarde, zich ongemakkelijk voelend tussen haar vrienden. Het voelde alsof er een kloof tussen haar en Yvonne was ontstaan, iets wat ze niet had zien aankomen. Ze had altijd gedacht dat ze elkaar steunden, maar nu was er een vijandigheid die tussen hen in stond.

"Yvo, je bent te koppig," zei Kate uiteindelijk, haar woorden doordrenkt van frustratie. "We kunnen niet altijd de dingen doen zoals jij dat wilt. We moeten samenwerken."

Yvonne stond abrupt op, haar ogen vol woede. "Waarom moet ik altijd het gevoel hebben dat ik degene ben die de zaken op scherp stelt? Misschien heb ik gelijk, en zijn jullie gewoon bang om te handelen!"

Kayleigh stond ook op, haar hart bonkend in haar borst. Dit was niet goed. Dit was niet waar ze voor stonden. "Yvonne, dat is niet eerlijk," zei ze met een stem die ze zelf niet helemaal herkende, gevuld met ongerustheid. "We zijn een team, en dit is geen wedstrijd. We moeten elkaar vertrouwen, niet tegen elkaar vechten."

De woorden hingen zwaar in de lucht. Yvonne draaide zich weg, haar gezicht getrokken van woede en teleurstelling. "Misschien ben ik gewoon het enige wat nog een beetje gezond verstand heeft," mompelde ze, bijna onhoorbaar, terwijl ze zich omdraaide en wegstapte.

Daisy stond op en liep naar Yvonne toe, maar een deel van haar voelde zich vast komen te zitten. Ze wilde zowel haar vriendin Kayleigh als Yvonne steunen, maar het voelde alsof haar hart in tweeën werd gescheurd. Dit was niet iets waar ze zich op had voorbereid.

"Yvonne, wacht," riep Daisy, maar Yvonne draaide zich met een boze blik om. "Ik... ik begrijp het wel," zei ze kortaf. "Ik denk dat ik even alleen wil zijn."

Yvonne verdween in de bossen, de bladeren ritselden onder haar voeten terwijl ze haar weg vervolgde. De rest van de meiden bleef achter, onzeker en met een gevoel van ongemak. Dit was niet de manier waarop ze hadden gehoopt dat hun missie zich zou ontvouwen. De vriendschap die hen had verenigd, leek even ver weg.

Kayleigh zuchtte en keek naar de anderen. "We moeten haar ruimte geven," zei ze zacht. "Maar dit kan niet het einde zijn van wat we hadden. We zijn een team, en we moeten dit oplossen."

Sara knikte. "Yvonne is net zo bezorgd als de rest van ons. Misschien is het tijd om elkaar wat meer te begrijpen."

Kate keek naar het pad waar Yvonne was verdwenen. "We moeten haar vinden, voordat de afstand tussen ons groter wordt."