Note: Raw chapter. Errors ahead! Bukas pa sana since ee-edit pa. Habol lang sa weekend since mukhang marami ng nag-o-overthink d'yan.
Chapter 47
Nagising ako mula sa malalim na pagkakatulog. I found myself laying on a hospital bed. Napanaginipan ko na naman. Ilang segundo rin akong nakipagtitigan sa kisame. Blanko ako at hindi makapag-isip.
Nagbaba ako ng tingin sa bandang kaliwa ko nang maramdaman kong may kung anong mabigat sa aking ibabang braso. Nakita ko ang lalakeng nakaub-ob sa gilid ng aking higaan at hawak ang kamay ko. Halatang napuyat sa pagbabantay sa akin.
"Nandito siya. Hindi niya ako iniwan."
Maya-maya pa ay tumunghay na siya. Inaantok pa siya ngunit agad na nawala iyon nang mapagtanto niyang gising na ako. Kaagad siyang tumayo upang ma-check ako sa malapit na distansya. Hindi pa nga siya nakuntento at yumuko pa sa akin.
"Okay ka na? Wala na bang masakit sa 'yo?"
"Kye..." mahinang bigkas ko sa pangalan niya kasabay ng pagragasa ng alaala.
Hashiro Kye Villafuerte
"Anak ng gobernador." Nilukot ko ang hawak kong papel.
"Gawin mo lang iyong pinapagawa sa 'yo. Pagkatapos nun malaya ka ng gawin lahat ng gusto mo."
"Kessiah."
Napabalik ako sa reyalidad nang muli niyang tawagin. Yumuko siya sa akin at sinalat ng kaniyang palad ang noo ko. Napapigil hininga na lang ako sa lapit ng aming distansya. Kaagad kong naamoy ang pabango niya na agad na nagpaiba sa ritmo ng tibok ng puso ko.
"Bakit po?"
Sh*t.
"Ayan na naman siya sa 'po' niya."
Hindi ko alam kung bakit nanghihina ako sa tuwing nanginginopo siya sa akin.
It was too soft. Hindi lang siguro ako sanay na... ganito kausapin. Napabaling ako sa gilid upang mag-iwas ng tingin nang mapansin na nakatitig siya sa akin.
"W-Wala naman. A-Ang bango mo lang."
I heard him chuckled sexily. "Now you know how to compliment me, huh? Ganiyan ba ang epekto ng nababagok ang ulo?"
Natahimik ako nang maalala ang nangyari sa isla.
"Buhay pa rin ako."
"Sabi nga 'di ba kapag masamang damo matagal mamatay."
Tinapunan ko ng masamang tingin si Kye na nakaupo na ngayon sa gilid ng kama ko. Aawayin ko pa sana siya nang walang anu-ano niyang kinuha ang kamay ko. Pinagsaklob niya ang aming mga palad at hinamas iyon bago nag-angat ng tingin.
I looked at our intertwined fingers before I looked up at him. Nahuli ko ang mga mata niyang masuyong nakatitig sa akin.
"Huwag mo na po ulitin please," nagsusumamong pakiusap niya bago dinala ang likod ng kamay ko sa kaniyang labi. He used the back of my hand to caress his cheek. Kitang-kita ko ang lungkot at tppakot sa mga mata niya. "Hindi ko kakayanin kapag nawala ka."
"Tingin mo ba pagkatapos nito mawawala pa ako?"
Nanlamig ako nang maalalang sinabi rin iyon ng lalakeng minahal ko five years ago. Sabi niya hindi niya ako kayang mawala pero hinayaan niya lang akong mawala.
"Baby," malambing niyang pagtawag sa akin na kaagad na nag-alis sa kung anong mabigat na nakapatong sa dibdib ko. "Okay ka lang po ba? Hey, why are you crying?"
Umiiyak akong umiling. Marami akong gustong sabihin pero hindi ko pa rin masabi. I don't want to add to people's baggage. Kahit nanlalabo na ang paningin ko dahil sa nakaharang doon na luha ay naaninag ko pa rin ang kaniyang maamong mukha.
"Tell me what's wrong."
Hindi ako makapagsalita kaya inangat ko na lang ang katawan upang yakapin siya. And with just one hug, all those painful memories faded in an instant. Parang isang mahika na pumawi sa lahat ng sakit.
Ipinikit ko ang mga mata ko habang nakasubsob sa dibdib niya. And there, I felt nothing but comfort in his arms. Bagay na kahit kailan ay hindi ko naramdaman sa kahit sino. Hindi ko rin alam kung bakit ganito.
"Just cry, baby. You can cry. It's okay to cry, Kess."
Mas lalo lang akong naiyak dahil sa sinabi niya.
Growing up in a household where crying sees as weakness, this means a lot.
We just stayed there for a while. Me resting my face on his chest, and him caressing my back gently.
Hashiro Kye Villafuerte, the guy I should not supposedly be comfortable with but here I am... indulging in the comfort he was giving.
After a while, we just found each other cuddling on my hospital bed. Nakasiksik siya sa headboard habang ako naman ay nakaunan sa braso niya. We both ate by silence.
"Kapag handa ka ng magkuwento sabihin mo lang, makikinig ako."
Nag-angat ako ng tingin sa kaniya dahil sa sinabi niya. My lips tugged down as realization washed me.
"Why po?" malambing ang boses niyang tanong at pinahid ang luhang lumandas sa mukha ko. "My baby is crying again."
"Bakit ka ganiyan?"
"Anong bakit po ganoon?" He let out a soft chuckle. "Tell me, baby. Makikinig ako."
Mas lalo lang tuloy akong naiyak dahil doon. As someone who was raised in a household where voices were silent, being heard was already a big deal.
"Sumasagot ka pa. Kahit kailan talaga bastos ka!"
Filipinos see "pagsagot" as a form of rebellion---a disrespect. Without knowing that somehow we just want to express ourselves--- to explain our side. It might be disrespectful for some but at the end of the day, we just want to be heard.
"Baby?" he called me sweetly and his fingers made my head tilted up.
Napatitig lang ako sa pares ng hazel brown niyang mga mata. He has this bad boy feature with a soft approaching aura. No wonder kung bakit maraming nagkakagusto sa kaniya.
Afterall, he is Hashiro Kye Villafuerte, the famous team captain of Meyer High University's basketball team; kilalang henyo sa paaralan, magaling sa sports, at laman ng iba't ibang social media outlets.
