Grabe, ang mga bulong na 'yon, parang naging best friend ko na. Pero hindi yung tipong nakakakilabot, ha? Parang mga alaala lang na biglang sumusulpot, mga thoughts na parang naririnig ko sa utak ko. Yung boses ni Liam, parang nasa tabi ko lang, pero hindi ko naman siya nakikita. Weird, di ba? Pero parang ginagabayan niya ako, parang nag-a-advice.
Noong una, sobrang nakakagulat. Parang biglang may magbubulong sa tenga ko, tapos biglang mawawala. Parang nasa studio ako, tapos biglang may maririnig akong bulong, tapos sa gitna ng city, biglang may maririnig akong bulong. Parang nag-rerecall ako ng mga conversations namin ni Liam, hinahanap ko yung hidden meaning. Yung mga coded messages sa journal niya, parang wala na sa usapan. Parang nasa utak ko pala yung sagot.
Sabi ng mga bulong, kailangan kong harapin yung past ko, yung mga takot na tinago ko. Parang may childhood trauma ako na hindi ko maalala, parang may betrayal na hindi ko pa nakakalimutan. Yung mga bulong ni Liam, hindi lang tungkol sa pagkamatay niya, kundi tungkol din sa mga insecurities ko, sa mga dahilan kung bakit naging vulnerable ako sa mga manipulation niya.
One night, nag-intense yung mga bulong. Napanaginipan ko yung sarili ko na bata pa, nasa harap ng isang madilim na bahay. Parang hindi lang bahay, kundi yung vulnerability ko noong bata pa ako, yung takot kong ma-betray at ma-abandon. Narinig ko yung boses ni Liam, parang nag-gguide sa akin sa dilim, tinutulungan akong harapin yung mga anino na kumakatawan sa mga trauma ko, yung mga taong nag-betray sa akin.
Habang kinakausap ko yung mga anino, parang nawala yung takot, nawala yung sakit. Hindi ko kailangang kalimutan yung past ko, kailangan kong tanggapin, kailangan kong mag-heal.
Pagkagising ko, naririnig ko pa rin yung mga bulong, pero iba na. Hindi na nakakatakot, parang nagbibigay ng peace. Yung boses ni Liam, na dati ay nakakatakot, parang naging guide ko na, dinala niya ako sa isang lugar kung saan ako nakahanap ng acceptance at closure.
Tuloy pa rin yung investigation sa pagkamatay ni Liam, pero parang hindi na siya ang focus ko. Na-realize ko na hindi lang tungkol sa pagkamatay niya yung totoo, kundi tungkol sa pag-unawa sa sarili ko, sa paghaharap sa mga anino sa loob ko, at sa paghahanap ng lakas para mag-move on. Yung mga bulong, dinala nila ako sa isang mas malalim na understanding, hindi lang tungkol sa pagkamatay ni Liam, kundi tungkol sa buhay ko, sa resilience ko, at sa kakayahan kong mag-heal. Tapos na yung haunting, hindi dahil nalutas na yung mystery, kundi dahil nakahanap na ako ng peace sa loob ko.
The studio felt strangely quiet, almost too quiet. The vibrant colors of my paintings seemed muted, their usual vibrancy dulled by the weight of the past few weeks. I sat before my easel, the blank canvas mocking my creative block. My mind was still reeling from the dream, the whispers, the sudden understanding of my own vulnerabilities.
"Anya, okay ka lang ba?" Sarah's voice, always a soothing balm, broke the silence. She stood in the doorway, her expression concerned. "Kanina ka pa tahimik. Parang ang lungkot mo."
"Okay lang ako," I forced a smile, trying to sound unconcerned. "Medyo pagod lang. Maraming iniisip."
"Ano ba 'yan? Ang dami mo nang na-achieve, ang galing-galing mo na. Bakit ka pa nag-aalala?"
"Hindi ko alam, Sarah," I admitted, my voice a mere whisper. "Parang may kulang pa rin. Parang hindi pa ako nakaka-move on."
"Move on from what? From Liam?"
I hesitated, unsure how to explain the whispers, the dream, the unsettling feeling that I was still entangled in a mystery that went beyond Liam's death. "It's complicated," I mumbled. "Parang... parang may something else na hindi ko pa nalalaman."
BINABASA MO ANG
🍂 The Lost Leaf Of Love 🍂
Teen FictionAnya Santos, a talented artist, is heartbroken after the sudden loss of her beloved Liam Reyes. Haunted by his secrets and the unspoken words between them, she struggles to find solace and move on. She pours her grief and longing into a final maste...
