Een uur geleden zat ik nog rustig op de bank en nu sta ik in een donkere ruimte met een lichtgevend vest aan en een plastic geweer in mijn handen. Je raad het denk ik al, we gaan lasergamen, want Koentje hier was weer met het goeie idee gekomen om met z'n allen wat te gaan doen.
Nee eigenlijk vind ik het best wel leuk om met iedereen weer een band op te bouwen, dus ik ben blij dat Koen met het idee is gekomen.
We staan voor de deur van de ruimte en ik probeer niet al te nerveus te kijken, maar dat wordt lastig wanneer Milo me uitdagend aankijkt met een blik die zegt dat hij gegarandeerd op mij gaat focussen.
'Weet je zeker dat je dit aankan Loen?' zegt hij met een brede grijns.
'Jij moet maar oppassen,' zeg ik terwijl ik mijn geweer iets hoger til, 'misschien ben ik wel een lasergame-pro en is dit mijn verborgen talent'.
'Daar ben ik wel benieuwd naar dan' zegt Matthy vanuit het niets.
Hij staat nonchalant tegen de muur en met een grijns kijkt hij me aan. Mijn hart slaat een halve seconde over, maar ik doe alsof ik het niet merk en ik rol mijn ogen naar hem.
'Oh jij gaat eraan' zeg ik met een speelse dreiging terwijl ik mijn geweer op hem richt.
'Kom maar op' daagt hij me uit.
Met z'n allen lopen we de ruimte binnen en snel scan ik alles. Er zijn een paar gebouwen waar je in kan en ook wel handige muurtjes om achter te schuilen. Ik heb eigenlijk geen idee wat mijn tactiek gaat zijn, maar goed ik zie het wel.
De eerste vijf minuten bestaan vooraal uit chaos. Koen hoor ik af en toe schreeuwend langsrennen, terwijl Milo achter hem aan rent en hem al een paar keer heeft neergeknald. Sophie en Raoul zijn volgensmij samen ergens verstopt en werken samen en waar Rob is, geen flauw idee.
En ik? Ik sta als een gek in het rond te schieten zonder echt te mikken en schuil af en toe achter een muurtje.
'Je moet niet schieten als je niet eens weet of daar iemand staat' roept Matthy terwijl hij ineens naast me opduikt.
Ik spring bijna een meter de lucht in en geschrokken kijk ik hem aan.
'Tering Matthy, je hoeft niet ineens zo uit het niets in m'n oor te schreeuwen'.
'Loen je bent echt een open doelwit' zegt hij lachend terwijl hij me iets dichter naar zich toe trekt, 'kom ik help je wel'.
Hij gaat achter me staan en plaats zijn handen over de mijne op het geweer. Zijn borst raakt mijn rug en ik voel zijn adem langs mijn oor als hij uitlegt hoe ik beter moet mikken. Mijn hartslag versnelt, en het heeft helemaal niets met het lasergamen te maken. Ik heb ook geen idee wat hij allemaal zegt, want mijn aandacht ligt maar bij een ding: Hoe dichtbij Matthy op dit moment wel niet staat.
'Oké Loen, daar loopt Koen probeer hem nu is raak te schieten'.
Ik haal diep adem en ik schiet op Koen. Mijn geweer maakt een geluidje dat ik raak heb geschoten en verderop hoor ik Koen schelden.
'Dat was raak' zeg ik verbaasd en ik draai me om naar Matthy.
'Zie je? Je bent niet helemaal hopeloos' grijnst hij terwijl hij me een knipoog geeft.
Tijdens de rest van het spel blijft Matthy in mijn buurt. Soms is hij wel iets verder en een andere keer voel ik zijn hand kort mijn arm aanraken om me een andere richting op te sturen.
Ik ben misschien nog steeds waardeloos in lasergamen, maar door zijn aanwezigheid lijkt het ineens niet meer uit te maken.
Op een gegeven moment komen we Milo tegen, die achter een muurtje probeert te schuilen. Matthy richt zijn geweer op hem en schiet hem zonder pardon raak.
'Serieus?' roept Milo. 'Ik had net zo'n goeie tactiek'.
'Je tactiek was zitten en hopen dat niemand je vindt' zegt Matthy droog.
Ik moet lachen en Matthy kijkt me even aan met een klein glimlachje. Voor ik het door heb voel ik mijn wangen warm worden en verlegen kijk ik omlaag. Wat is er mis met me?
Aan het einde van het spel staan we samen in de gang te wachten op de scores. Ik betrap mezelf erop dat ik naar Matthy staar, maar ik kan mijn blik gewoon niet van hem afwenden. De manier waarop hij lacht en hoe hij met de rest van de jongens praat.
'Hoeveelste denk je dat je bent geworden?' vraagt hij plotseling terwijl hij zich naar me toe draait.
Ik schrik en ik voel hoe mijn wangen rood worden.
'Uh, ja. Geen idee. Vast niet hoog' stamel ik.
Matthy grinnikt alsof hij door heeft dat ik net de hele tijd naar hem aan het staren was en kort blijven we elkaar nog aankijken. Voor heel even voelt het alsof de rest van de groep er niet is. Zijn glimlach is een beetje scheef en in het zachte licht van de gang lijkt hij bijna... perfect.
Snel wend ik mijn blik weer van hem af, want nu keken we elkaar wel heel lang aan. Gelukkig komen precies op dit moment de scores op het bord en is iedereen zijn aandacht nu daarop gefocust.
Raoul heeft gewonnen, Rob staat tweede en ik? Ik ben zoals ik al dacht laatste geworden. Zelfs Milo, die de helft van de tijd verstopt zat achter een muur, heeft meer punten dan ik.
'Laatste plaats hé?' zegt Matthy terwijl hij iets dichter naast me komt staan. 'Ik dacht dat je een verborgen talent had?'
'Ik dacht dat ook,' zeg ik met een dramatisch zuchtje. 'Blijkbaar is dat talent heel goed verborgen'.
Hij moet lachen om mijn opmerking en automatisch verschijnt er ook bij mij een glimlach op mijn gezicht. Ook al ben ik laatste geworden, deze dag is wel echt zo leuk geweest.
Na onze jassen gepakt te hebben lopen we met z'n allen richting de uitgang en er hangt een uitgelaten sfeer. Koen doet alsof hij gewond is en hinkt dramatisch naar de uitgang, terwijl Sophie hem uitlacht. Milo klaagt nog steeds over Matthy's genadeloze schot en Raoul geniet zichtbaar van zijn overwinning.
Ik loop een beetje achter de groep aan en mijn gedachten zijn nog steeds half bij het spel en half bij Matthy. De manier waarop hij me aankeek toen we bij het scorebord stonden... Ik weet niet wat het is, maar iets in me voelt anders.
'Loen!' hoor ik ineens achter me.
Ik draai me om en zie Matthy iets sneller lopen om naast me te kunnen lopen.
'Ben je al weggezakt in je gedachten?' vraagt hij plagerig.
'Misschien,' geef ik toe, 'het was ook een intense middag'.
Matthy lacht zachtjes en steekt zijn handen in zijn zakken.
'Je deed het niet slecht hoor. Voor een beginner'.
'Nou bedankt voor dat enorme compliment' zeg ik met een sarcastische grijns.
'Ik meen het wel hoor, een paar momentjes was je oprecht best wel goed. Volgende keer ben je niet meer laatste, geloof me'.
Zijn oprechte toon verrast me een beetje en ik voel weer die stomme warmte in mijn wangen. Waarom doet hij dit met me? Ik kijk naar de grond terwijl we richting de auto lopen en tussen ons hangt een comfortabele stilte. De rest van de groep loopt een paar meter voor ons, lachend en pratend over iets, maar ik hoor nauwelijks wat ze zeggen.
'Loen, gaat het?' vraagt Matthy plotseling met een bezorgde stem.
Ik kijk op en zie dat hij zijn hoofd een beetje naar me toe heeft gebogen. Hij kijkt me lief aan en dat maakt het alleen maar lastiger om normaal te reageren.
'Ja, ik... alles is prima' lieg ik half, maar mijn stem klinkt niet heel overtuigend.
Hij trekt een wenkbrauw op en ik zie aan hem dat hij me niet gelooft.
'Je weet dat je het mag zeggen als er iets is hé?'
Waarom doet hij dat? Waarom is hij zo zorgzaam en zo... dichtbij? Zijn hand raakt kort mijn arm aan en het lijkt niks, maar het laat me meer voelen dan ik zou willen toegeven.
'Het is echt niets' mompel ik.
Matthy blijft me nog heel even aankijken, maar laat het dan gelukkig hierbij. Opgelucht haal ik adem, want diep vanbinnen weet ik dat er wel iets is en dat het alles met hem te maken heeft.

YOU ARE READING
Unexpected love || Bankzitters
FanfictionLuna van de Graaf, misschien zegt de naam het al maar ze is het zusje van Rob van de Graaf, een lid van de bankzitters. Veel contact hebben ze alleen niet. Luna is 24 jaar en leidt lekker haar eigen leven. Ze heeft net haar studie rechten afgerond e...