Οι επόμενες μέρες έμοιαζαν σαν ένα κομμάτι παραδείσου για τον Alexander και τη Monica. Από τη στιγμή που ξυπνούσαν, μέχρι να πέσουν για ύπνο το βράδυ, κάθε στιγμή μαζί τους έφερνε πιο κοντά. Το τρέξιμο το πρωί έγινε το πρώτο πράγμα που μοιράζονταν καθημερινά. Ο Alexander, συνειδητοποίησε πως έπρεπε να επιβραδύνει το ρυθμό του για να ταιριάξει με τον δικό της. Η Monica γελούσε όταν τον έβλεπε να προσπαθεί να τη συνοδεύσει, συχνά γυρίζοντας προς τα πίσω.Τα απογεύματα ήταν εξίσου μαγικά. Εκείνη τον ξεναγούσε στους δρόμους της πόλης που γνώριζε τόσο καλά. Του έδειχνε μικρές γωνιές που της θύμιζαν την παιδική της ηλικία, καφενεία όπου καθόταν μόνη και διάβαζε, ακόμα και πεζοδρόμια που περπατούσε βυθισμένη στις σκέψεις της. Πέρασαν ώρες να ψάχνουν δίσκους σε παλαιοπωλεία, με τον Alexander να γελάει κάθε φορά που έβρισκε κάτι εντελώς άγνωστο σε εκείνον αλλά αγαπημένο της Monica. Ο Alexander είχε κάτι το απρόσμενο στις προτιμήσεις του. Ενώ η Monica τον είχε φανταστεί διαφορετικά, εκείνος την εντυπωσίαζε με τις γνώσεις και τις επιλογές του. Όταν βρέθηκαν σε ένα μικρό δισκοπωλείο, εκείνη τον παρατηρούσε να κοιτάζει με προσοχή κάθε δίσκο. Ήταν σαφές πως ήξερε τι έψαχνε.
Το βράδυ, όπως της είχε υποσχεθεί, έβαλε τον δίσκο στο πικάπ που είχαν βρει σε ένα παλαιοπωλείο. Η Monica καθόταν στον καναπέ με ένα ποτήρι κρασί στο χέρι, ενώ ο Alexander, καθισμένος δίπλα της, έδειχνε βυθισμένος στη μουσική.
«Alexander», τον διέκοψε απαλά, «δεν μπορώ να καταλάβω πώς εσύ, ένας sniper που δουλεύει σε τόσο χαοτικές συνθήκες... έχεις μια περίεργη ηρεμία. Είναι σαν να μην έχεις το βάρος ενός ανθρώπου που έχει σκοτώσει.»
«Όταν ήμουν στο πεδίο, στο Αφγανιστάν, υπήρχαν φορές που έβαζα κλασική μουσική στα ακουστικά μου για να ηρεμήσω πριν από μια αποστολή. Με βοηθούσε να σκεφτώ καθαρά, να πάρω αποφάσεις χωρίς συναισθηματική ένταση. Η ακρίβεια που έχει η μουσική αυτή είναι σαν έναν χάρτη – σου δείχνει το δρόμο.»
Η Monica έγειρε το κεφάλι της στο πλάι, εξετάζοντάς τον προσεκτικά. «Ακόμα και όταν ετοιμαζόσουν για... να πάρεις τη ζωή κάποιου;»
Ο Alexander κατέβασε το βλέμμα για μια στιγμή. «Ναι», παραδέχτηκε. «Ίσως ακούγεται παράξενο, αλλά ακριβώς επειδή έπρεπε να κάνω κάτι τόσο απάνθρωπο, ερχόμουν σε επαφή με κάτι που έδειχνε το μεγαλείο του ανθρώπινου μυαλού.»
«Alexander», είπε απαλά, «δεν ξέρω αν καταλαβαίνω πλήρως τη ζωή σου, όμως... ξέρω ότι σε αγαπώ κάθε λεπτό όλο και πιο πολύ»
Εκείνος χαμογέλασε και, με μια τρυφερή κίνηση, ακούμπησε το χέρι του πάνω στο δικό της. «Κι εγώ, Monica.»
Σήκωσε το βλέμμα της ντροπαλά και τον κοίταξε.
"Ξέρεις...με ανάβει που... είσαι sniper! Δεν ξέρω γιατί... το βρίσκω, διεργερτικό..." εκείνος την κοίταξε μέσα από τα γυαλιά του.
"Έχω προσέξει τις λεπτές κινήσεις των χεριών σου όταν κάνεις κάτι... Δεν έχω δει πιο όμορφα χέρια, πιο καλοσχεδιασμένα, σαν να τα έχει πλάσει ο θεός τέλεια...Για να μη μιλήσω για τον τρόπο που με κοιτάς κάθε φορά που..." ξεροκατάπιε και ήπιε μια γουλιά κρασί.
Εκείνος φάνηκε να μαζεύτηκε λίγο σαν να επεξεργαζόταν όσα άκουγε.
"Ξέρεις...κάποιοι είναι επαγγελματίες sniper και παίρνουν πολλά χρήματα για να αφαιρούν ζωές. Συνεχίζεις να βλέπεις το ίδιο διεργερτικό αυτό που κάνω;" την ρωτά και την καρφώνει με το βλέμμα του.
"Kάποιοι... όχι εσύ..." είπε εκείνη ήρεμα.
"Ναι... σωστά..." είπε εκείνος αμήχανα.
*Μικρό κεφάλαιο! Έχουμε μπει στην δεύτερη φάση της ιστορίας, τον μήνα που ο Alexander ερωτεύεται όλο και βαθύτερα την Monica. Σύντομα, όμως... θα φθάσουμε στην τρίτη φάση, όταν και οι δυο έρχονται αντιμέτωποι με την πραγματικότητα, ο καθένας με τον δικό του τρόπο. Ο χρόνος θα τους αλλάξει και τους δυο... θα αλλάξει άραγε και αυτά που νιώθουν ο ένας για τον άλλο;
YOU ARE READING
Safe Space
FanfictionΉταν το καταφύγιο της. Στην αγκαλιά του έβρισκε την γαλήνη που χρόνια αναζητούσε. Ήταν η ασφάλειά του, κοντά της ένιωθε προστατευμένος. Τα πάντα όμως μπορούν θα θολώσουν σε μια στιγμή... Ο Alexander είναι ένας ψυχρός και επαγγελματίας εκτελεστής.Μι...
