A Vampire story - Twilight

11: Hopen van niet 1

VOTE pls, dan weet ik tenminste dat iemand dit boek nog leest..

Ook dit deel heb ik verdeeld in stukken, ik zal sneller updaten. :)

De titel is "Hopen van niet" Omdat Brooke hoopt dat ze niks met haar verjaardag gaat doen. I know, weird, maar ik wist niks anders.

-

Ik sloop door de lege woonkamer heen, opzoek naar eten dat toevallig verstopt zat. Ik had een vage honger gekregen en ik herinnerde me dat ik gedachten kon lezen. Ik had mijn gaven stiekem ontwikkeld in de afgelopen dagen en nu beheers ik het gedachten lezen even goed als Edward. En daar was ik trots om.

Ik opende de keuken deur en liep vervolgens naar de kast die onder de trap verborgen zat, toen Alice me liet schrikken.

"Brookeeee." Zei ze enthousiast en ze sprong van de trap die 25 treden had. Als een mens dat zou doen zouden er sowieso een paar botten gebroken zijn. "Heb je zin om te shoppen?"
Ik keek haar even aan, nog steeds geschrokken. Als dit maar niet iets voor mijn verjaardag was. Ik had echt geen zin in verjaardagen op dit moment, ik kende mezelf nauwelijks en het feit dat ik Erik nauwelijks te zien kreeg (in de laatste dagen) maakte het er niet beter op.
Op dat moment liep Edward langs, ook van de trap gesprongen en stootte me per ongeluk aan met zijn elleboog. "Sorry." Zei hij snel en hij boog voorover om de oplader voor zijn telefoon te pakken die achter de bank vast zat.
"Geeft niet." Zei ik snel en ik glimlachte kort. Ik draaide me weer om, naar Alice. Even leek het alsof Edward wat mompelde, maar wat mompelde hij? Misschien zeurde hij wel gewoon dat hij de oplader niet te pakken kon krijgen.

"Laat maar Brooke. We gaan zeker weten shoppen. Morgen. En alle vrouwelijke leden van de familie gaan mee!" Zei Alice blij en ze zei het extra hard waardoor de hele Cullen clan (hyper) naar beneden kwam. Rosalie was voor de eerste keer deze week extreem blij. Ze glimlachte naar me en keek daarna naar Alice. "Ik hoor dat we gaan shoppen?" Vroeg haar muzikale stem sierlijk.
Alice knikte en ze maakte een blij sprongetje. "Ik heb er nu al zin in."

Emmett draaide met zijn ogen en plofte neer op de bank. "Wat hebben meiden nou met shoppen? Oké, kleding kopen is leuk maar zo extreem leuk is het ook weer niet." Zei hij nonchalant terwijl hij de TV aanzette. Edward mompelde iets, expres zacht zodat ik niks kon horen. En toen veranderde ook Emmett's nonchalante houding in een enthousiaste houding. Ik keek Edward met fronsende wenkbrauwen aan, maar hij negeerde me. Wat was hij aan het doen?

Geïrriteerd en nieuwsgierig plofte ik op dezelfde bank als Emmett neer. Ik wilde weten wat ze verborgen hielden, maar ik geloof dat dat voor een lange tijd verborgen zal blijven. Ik voelde mijn frons haast niet meer, maar blijkbaar fronste ik nog steeds aangezien Emmett een opmerking maakte.
"Wow, waarom ben je zo humeurig, Brooke?" Zei hij plagerig en prikte met zijn wijsvinger in mijn buik. Ik kromp ineen en stompte hem zo hard als ik kon tegen zijn arm, maar het leverde mij alleen een pijnlijke scheut door mijn knokkels.

"Au!" Schreeuwde ik en snel sloeg ik mijn hand voor mijn mond terwijl Emmett keihard aan het lachen was en ik mijn andere hand tussen mijn benen klemde (met de hoop dat de pijn minder zou worden). Ik fronste en bekeek mijn hand. Het was niet rood, maar de pijn was er wel. Carlisle keek bezorgt op en fronste ook even. Je weet wel. Zo'n vaderlijke en dokter-achtige, bezorgde frons.
"Je slaat mij en dan doe je jezelf pijn. Dikke karma, zusje." Lachte Emmett en nu lachten Edward en Jasper mee. "Ik zweer, zelfs een vlieg voelde ik nog harder aan komen dan dat wat je net deed." Echt leuk, zulke broers.

Ik keek met een gepijnigd en leeg gevoel voor me uit en Edward die nu op de leuning (van de bank waar Emmett en ik op zaten) ging zitten, sloeg snel een broederlijk arm om me heen. "Gaat het wel?" Vroeg hij snel en ik zuchtte.
"Nee, het gaat niet." Zei ik kort, maar toen herinnerde ik me Carlisle. Ik kreeg de kriebels van dokters, en ik wilde echt geen verband of zo. Help ik moest iets verzinnen. "Ik bedoel.. Jawel. Het gaat. Ik heb alleen honger.."

Emmett lachte weer en ik keek hem quasi beledigd aan. "Stop met lachen, idioot." Zei ik vlug en bang dat ik hem weer uit een beschermende reflex zou slaan waardoor de botten in mijn hand kapot zouden gaan. Ik maak echt geen grap, Emmett's arm leek wel van steen.

"Volgens mij is je hand gebroken." Wreef Jasper ineens in en ik opende mijn mond om iets te zeggen, maar Edward was me voor. "Ja, inderdaad. Volgens mij ook." Zei hij snel en ik fronste.
"Helemaal niet. Het zal wel gewoon gekneusd zijn. Of helemaal niks." Zei ik vlug en snel beet ik op mijn lip.

"Ik denk dat het verstandiger is, als ik er even naar ga kijken, Brooke. Het zal heus geen pijn doen, het doet alleen pijn als je je hand nu zo laat." Zei Carlisle kalm en ik keek Jasper en Emmett kwaad aan.

"Bedankt." Zei ik met een humoristische, maar verdrietige toon terwijl ik diep zuchtte.

(Einde stuk 1)