~~2 dagen later~~
clara pov
Iedereen weet nu dat ik zwanger ben. Ze vinden het geweldig! Cande en Tini weten het dat het kind niet van diego r is maar van diego d. Ze zeggen dat ik de waarheid moet zeggen. ik weet ook wel dat het moet maar ik kan het niet, ik kan het gewoon niet! Sander weet ook dat ik zwanger ben, spijtig genoeg moet ik nog wel naar hem toe op de twee dagen. Gelukkig zit hij niet meer echt aan me, maar na de bevalling zal het anders zijn, denk. 'Hey Clari!' Zegt cande en komt naar me toe. 'Hey.' Antwoord ik. 'Heb je het al gezegd?' Vraagt ze. Ik loop naar een bankje toe en ga erop zitten, cande komt naast me zitten. 'Ik kan het niet cande. Ik hou van diego r, maar ik blijf maar aan diego D denken en hij zal het kind niet accepteren en ik wil hem en lodo niet uit elkaar halen.' Zeg ik. 'Zeg het dan tegen diego r.' Zegt ze. 'Maar wat als hij me dan niet meer wilt?! Wat als hij het kind dan niet meer wilt?! Dan ben ik alleen, moet ik alleen voor het kind zorgen en heeft het geen vaderfiguur!' Zeg ik bang. 'Ik zal er altijd voor je zijn! Je bent altijd welkom bij ons. Bij iedereen van onze vriendengroep! Maar als hij je daarna niet meer wilt dan is hij je niet waart.' Zegt ze. Ik kijk haar aan geef haar een knuffel. 'Dankje voor alles.' Zeg ik. 'Jij zal net hetzelfde doen.' Zegt ze, ik glimlach naar haar na de knuffel. 'Zullen we maar naar de set gaan?' Vraagt ze. Ik knik. We staan op en lopen terug naar de andere.
~~avond~~
Diego r is nog iets gaan drinken met vrienden dus ben ik alleen thuis. Ik loop naar boven en pak men tas daar zitten de sigaretten en de aansteker van diego D in. Oh diego D, waarom moet ik toch steeds aan hem denken. Ik hou nog steeds van hem met heel men hart maar hij kwetst me steeds. Ik weet niet waarom ik nog leef, ik lieg tegen iedereen. Ik hou van diego r maar niet zoals ik van diego D hou. Ik pak de gescheurde foto van mij en diego D. In men linker hand heb ik mezelf vast en in men rechter hand diego. Ik kijk ernaar en dan breng ik ze dichter. Nu is de foto weer heel. Die tijd was ik gelukkig! Ik wil men broers geloven dat diego niet goed is voor me maar ik kan het niet! Ik kan het gewoon niet. Hij heeft men hart, men hart dat hij heeft gebroken. Hij zal het alleen maar terug kunnen lijmen, omdat hij men ware is. Al doet hij me steeds pijn, hij is en blijft mijn ware. Ik weet dat het niet meer kan maar ik kan het niet loslaten, ik kan hem niet loslaten. niet nu niet morgen, nooit! Er lopen tranen langs men wang. Ik laat de twee stukjes foto vallen, ze wapperen door de lucht. Wanneer ze de grond raken belanden ze weer in elkaar, in een mooie hele foto. Ik glimlach er zachtjes naar. Ik kan het niet meer! Ik pak een sigaret en een aansteker. Eerst zet ik de raam open en dan steek ik hem aan. Bij de stank begin ik al te hoesten. Wanneer hij goed aan is, duw ik hem tegen men arm aan. Het doet echt pijn! Maar geloof me men hart doet pijner. Wanneer het een brandwond word druk ik het op een ander plek op men arm. Zo gaat het zeker drie keer verder. Tot opeens ik de voordeur hoor. Ik doe de sigaret uit en gooi hem uit het raam. Ik spuit wat deo en doe men mouw over men arm. Ik kijk in de spiegel en werk men make-up wat bij. Dan loop ik naar beneden. 'Hi diego! Je bent terug.' Zeg ik en geef hem een kus. 'Hey.' Zegt hij en geeft me een knuffel. Awh men arm. Maar ik moet het gewoon doen. Niemand houdt van me....
Speciaal voor doedeeelss omdat ze zat de zagen gisteren. Maar ja :') zo kennen we haar :) is het nog leuk?
