Dressed.

Hoofdstuk 39

Hoofdstuk 39

Na de laatste uitzending, hadden Sue en ik er definitief een eind achter gezet. Geen uitzendingen meer, geen interviewen meer, geen media meer. Geen twee naakte lichamen meer die de waarheid onthulden.

Gewoon Dean. En Sue. Volgens mij in de zin van een setje.

Ik spoelde mijn haren uit, terwijl ik naar de druppels staarde, die langs de witte muur naar beneden stroomden. Een setje. Een koppel. Een relatie. Twee partners. Dat was wat het was. En ik kon er niet aan wennen. Ik wist dat het alles te maken had met mijn verdrongen angsten. En ik wist dat ik het onder ogen moeste komen, anders kon ik mijzelf niet ontcijferen. En daarom gingen Sue en ik in relatietherapie.

Of wij problemen hadden. Eigenlijk was ik het probleem in onze prille relatie. De vrouw tegenover mij observeerde mij, een brede glimlach was rondom haar lippen gevestigd. Ik vertelde haar dan ook dat het mijn angsten waren, waardoor onze relatie kon gaan stranden. Maar zeker was het niet. Ik bedoel, hoe lang hadden wij nou een relatie?

Al snel had ik genoeg van het relatietherapie gebeuren. Sue en ik hadden twee weken een relatie. De angst dat zij weer weg ging, benam mij elke dag opnieuw voor enkele seconde de adem. Badend in het zweet werd ik weleens wakker, en concludeerde dan opgelucht dat zij er nog lag.

Misschien had het ook wel allemaal met mijn opvoeding te maken. Mensen verlaten je. Altijd. Dat was wat mijn moeder elke dag tegen mij zei, nadat elke man in haar leven, haar verlaten had. Zo ook mijn vader. Zo kreeg ik een slecht beeld over de medemens. En gevoelens? Gevoelens mochten er volgens haar niet zijn.

Ik bezocht meneer Toebalt eens per week, dat achtte ik voorlopig voldoende. Hopelijk kon ik na enkele sessies al stoppen. De man was vermoeiend. Maar al gauw besefte ik dat ik zelf vermoeiend was. Ik ontcijferde mijzelf, hardop. Een stroom van woorden rolde over mijn lippen heen, en af en toe nam ik een slokje water om mijn keel te smeren.

Het was makkelijk geld verdienen voor de man. Maar het werkte. Zodra ik weer in mijn eigen omgeving was, waren mijn rollende woorden op. In stilte staarde ik dan nog een aantal uren voor mij uit. Nadenkend. Mijzelf ontcijferend. Totdat ik vastliep.

Dan had ik meneer Toebalt nodig. Gewoon om er te zijn. Om mij bemoedigend toe te knikken. De man schonk mij rust, en gaf mij onbewust nieuwe inzichten over mijzelf. Ik mocht hem wel.

De relatie van Sue en mij ging erop vooruit. Na elke sessie liet ze mij met rust, totdat ik vanzelf mijn mond opende, en weer iets tegen haar zei. Zoals nu. Met een brede glimlach rondom mijn lippen, bevond ik mij naar de tuin. Sue lag een tuinstoel, te genieten van de zon die haar stralen op haar uitscheen. Ik drukte voorzichtig mijn lippen op de hare, waardoor haar ogen plots open schoten. Ze was gerust gesteld toen ze zag dat ik het was. Voorzichtig zoende ze mij terug. 'Ik heb één ding al volledig ontcijferd', fluisterde ik tegen haar lippen aan.

'Oh ja?'

'Ja. Dat ik van je hou.'

---------------------------------------------------------------------

Het verhaal is bijna klaar :(