@mainerichards
On my way to Tagaytay City 🚕
Hoping for answers 😊
Twitter status ko yan..
Today is July 16, 2016
4 am.
It's been a year since the accident.
Hindi ko man lang napansin na isang taon na pala akong naghahanap ng kasagutan sa mga katanungan ko. One whole doubtful year na hindi ko maintindihan kung memories nga ba yung mga nakikita ko o sadyang mga hallucinations lang.
🎶God gave me you🎶
Muntik ko ng malaglag ang hawak kong bag sa lakas ng ringtone ng cp ko. Nakalimutan ko na namang syang i-silent bago ako matulog. Tsk! Talaga nga naman..
" Hello Maine anak.. "
Si mama sa kabilang linya as expected.
" Hello Ma don't worry, I'll be fine. I'll text you once I reach the place.
Sagot ko agad ke mama kahit wala pa naman siyang sinasabi. Alalang alala na nman kasi ang tono ng boses nya.
" Pero anak.. " Basag na agad ang boses niya..
" I'm ok ma.Don't worry! I got this. I told you I badly need this remember? Please ma.. Wag ka ng magalala ha.. love you"
Putol ko sa mga sasabihin pa niya. For sure kasi ay aabutin na nman kami ng 48 years na paliwanagan if hindi ko siya uunahang magsalita. Knowing her, ayaw niyang nagpapatalo. Dinig na dinig ko ang pagbuntung hininga ni Mama sa kabilang linya
" Ok anak basta magiingat ka. Inform me right away once you reach the place okey?"
" Ok ma. Love you!"
Mas kalmado na ang tono nya ngayon. Napapailing ako na sumakay ng kotse. Hanggang ngayon ay worried si mama sa desisyon kong pumunta sa Tagaytay, doon kasi ako naaksidente last year. Despite sa pakiusap niya na huwag na akong tumuloy ay lumarga pa din ako. Gusto ko kasing makasiguro na totoo ang lahat ng nakikita ko sa tuwing may naalala ako. Ayokong isipin na nababaliw na ko. I'm too pretty para maging baliw. Buhatin ang sariling upuan. Eehem! Seriously,I know that I badly needed this for myself. Isang taon akong namuhay na parang dumadaan lang ang bawat araw na wala akong nararamdaman na contentment. Naranasan mo na ba yung feeling na para laging may kulang, yung parang laging may hinahanap ang puso at kaluluwa mo pero hindi mo maexplain, iba yung pakiramdam, parang laging empty; shallow, in tagalog kankabo!
Parang nakadikit lang ang ulo ko sa katawan ko pero ang isip at puso ko nasa ibang lugar. Weird right? Pero yan talaga ang nararamdaman ko. Well, kung tutuusin wala naman na ako dapat mahihiling sa buhay ko. Nagiisa akong anak. Maayos at komportable ang buhay nmin compare sa iba. Nakapagtapos ako ng kursong gusto ko sa isang magandang eskuwelahan. Though kami na lamang ni Mama ang magkasama sa buhay ay may negosyong napalago at pinaghirapan si Papa bago pa man siya nawala 5 years ago. Gas stations, yes stations dahil madami ang naiwan ni papa dito sa Bulacan at ito ang pinagsusumikapan naming palaguin ni Mama.
Sa loob ng isang taon itinutok ko ang sarili ko sa pagpapatakbo ng negosyo. Pinilit ko ding makipagdate. I tried, baka sakaling nabuburyong lang ako sa pagiging single ko. Pero ewan ko ba kung bakit sa tuwing makikipagdate ako, parang may isang pigura ng isang guapong lalaki ang paulit ulit na nagaapear sa utak ko.
Malabo..
Parang vintage filter ng instagram pero sa tuwing makikita ko ito ay napakalakas ng kalabog ng dibdib ko..
Weird...
=====================================
Tagaytay City...
Destination reached..
Hindi ko alam kung bakit pero mula ng maaksidente ako ay may kung anung pwersa na nagtutulak sa akin na pumunta dito.Yung desire na maitapak mo yung paa mo sa lugar na ito ewan ko ba pero super funtastic baby yung pakiramdam. Well not to mention that it took me a three hour drive makarating lang ditey.
Haayyy! Nakakaantok! Sakto naman may coffee shop sa gasoline station na hinintuan ko. Bongga! Makapagkape nga muna.
Hindi masyadong matao sa coffee shop. Simple yet very cozy ang lugar pero hindi intimidating. Hindi kilala ang coffee shop na ito pero sosyal ang datingan. Masarap sa mata tignan ang mga old vases at antique theme nito. Ewan ko ba pero after ng aksidente masyado akong nahihilig sa mga lumang bagay. Last week lang ay bumili ako ng isang lumang tokador na mas malaki pa sa akin. Hindi ko alam pero parang napakalaki ng koneksyon ng aparador na yun sa akin. The antique auctioner told me that it was already a 100 year old piece.
Haaayyy.. Antok na talaga ko..
Sa sobrang antok ay di ko napansin na may kasalubong na pala ako..
" Ooouucchhh!! "
Huli na para makaiwas ako. Natabig ko na yung tray na dala ng bwiset na lalaking to.. Grrrrr... ( Sa lahat ng bwiset ito ang pinakaguapo.. Kamukha ni Alden Richards waaahhh!! )
"Oh my, I'm sorry miss.. Bigla ka na lang kasing ..."
Natigilan ang lalaki habang nakatingin sa akin. Natulala na parang nakakita ng multo.Starting with my eyes ay masusi nya akong chineck mula ulo hanggang paa. Parang hinihimay bawat detalye ng mukha ko. Hala! Baka me muta ako or baka ang kapal ng make up ko kaya? Grabeh siya!
Nagkatitigan kaming dalawa. Hindi ko siya kilala. Ngayon ko lang din siya nakita pero parang pamilyar na pamilyar ang hitsura nya sa akin. Parang nakita ko na siya. Yung bukas ng mukha nya, yung lamlam at lalim ng mga mata niya. Yung malalim niyang dimples. Yung matiim na pagtitig nya sa mga mata ko.. Ewan ko ba, hindi ko maexplain pero napakagaang ng pakiramdam ko sa kanya..
Biglang kumabog ang dibdib ko. Parang sangmalamal na kabayo ang naguunahang tumakbo. Hangsaket ng heart ko na halos hirap na ako sa paghinga..
" Aaammm. I'm really sorry.. "
Nagulat pa ko ng magsalita siyang uli..
" No worries.. Di nman ako nabasa eh"
Nahihiya kong sagot sa kanya. Hindi daw nabasa, Wow.. Pero ang totoo basang basa yung laylayan ng skirt ko. Pero kebs lang yung basa kong skirt mas natutunaw ako sa titig ng lalaking ito na hindi pa din hinihiwalay ang tingin sa akin. Shemay nman wag mo kong titigan ng ganyan. Emeged!
" Are you a resident here? Parang ngayon lan kita nakita.. By the way I'm... "
Akmang ioofer na niya ang kamay niya sa akin ng..
" Pare! Andito ka lang pala kanina pa kita hinahanap"
Sigaw sabay tapik ng lalaki sa likod nya. Sayang di ko man lang narinig ang pangalan niya.
" I have to go.."
Yun lang ang nasabi ko at lumakad na ko palayo. Nahagip ko pa ng tingin ang pagtaas ng kamay ng lalaki na animo pinipigilan ako lumayo. Napakalakas pa din ng kabog ng dibdib ko.. Sa tanang buhay ko ngayon ko lang to naramdaman. Ang weird kasi ngayon ko lan naman siya nakita. Nakalimutan ko na bibili nga pala ako ng kape.. Haaayyyy... Anywayz nawala na din nman ang antok ko.
Pagpasok ko ng kotse dun lang ako nakahinga ng maayos. Sino nga ba ang lalaking iyon? Kung makatitig akala mo nakakita ng ewan. Pero hindi makakaila na sobrang lakas ng dating niya.Napangiti na lang ako sabay iling at kinilig. Ni hindi ko kinaya na makipagtitigan sa mga mata nya kahit 10 seconds man lang. Haaayyyy.. Maine.. Kailangan mo ng focus.. Hindi kung ano pa mang bagay ang ipinunta mo sa lugar na ito. Nakaramdam ako ng konting kirot sa ulo ko. Minasahe ko ito.
Bagamat curious pa din ako sa lalaking iyon ay nagpatuloy ako sa pagdrive. May naguudyok talaga sa akin na makarating agad sa lugar na iyon. After 30 minutes ay narating ko na ang lugar na matagal kong pinagisipang balikang muli..
Habang binabaybay ko ang daan ay hindi ko maiwasan mapahanga sa lugar na iyon.
SPELL PEACEFUL!
Eto yun...
Napakaganda ng lugar. Puro puno at bulaklak ang makikita mo na nakakalat sa animo napakalawak na bukirin. Though bukid ay hindi maikakailang napakalamig ng simoy ng hangin.
Bigla ang dagsa ng iba't ibang emosyon sa akin hindi ko maiexplain. Iba e. Ibang iba.
Nang marating ko ang nasabing arko ay itinabi ko ang sasakyan.
Bagong Tubig Arc..
Dito daw ako naaksidente. Sabi ni mama, may nagmagandang loob lang daw na itakbo ako sa ospital ng makitang duguan ako at walang malay sa loob ng sasakyan. Naalala ko pang pagkagising ko ay wala akong maisagot kay mama kung ano nga ba talaga ang nangyari sa akin.
Nanlalamig at nangangatog ang mga kamay ko habang papalapit ako sa arko..
Biglang sumakit ang ulo ko..
Napakasakit...
Naaninaw ko ang dalawang tao na animo naghuhukay sa gilid ng arko. Sa likod ng malaking puno sa bandang kanan duon. Weirrddd..
Inihinto ko ang kotse. Saglit kong ipinikit ang mga mata ko. Madiin...
" Relax Maine.. Kung anu ano ang nakikita mo. "
Sabi ko sa sarili ko.
Nang imulat ko ang mga mata ko..
Wala namang puno..
Wala ring tao..
Pero nanduon pa ang arko..
Bato na nga lang di gaya ng nakita ko kanina..
Puro kawayan..
Maraming bulaklak...
parang luma at hindi moderno..
Parang gaya ng mga makikita sa magarbong piyesta sa probinsya ang designs.
Paulit ulit akong umiling.. Baka sakaling makita ko ulit yung nakita ko kanina. Pero waley. Ibang iba talaga ang hitsura ng arko kanina. Sobrang vivid sa imagination ko na parang HD tv. Grabeh. Totoong totoo!
Hindi ko alam kung bakit patuloy ang pagbagsak ng luha ko..
Tuloy tuloy..
Hindi ko mapigil hanggang di ko namalayan na humahagulgol na pala ako. Parang pasan ko ang buong daigdig.. Parang napakalungkot..
Sobrang lungkot na nagpapasikip sa dibdib ko..
Napakasakit na katulad ng naging paghihiwalay namin ni Ricardo..
Ricardo??
Sino si Ricardo..
Biglang bumilis ang tibok ng puso ko..
Dumadagundong..
Bigla akong nakaramdam ng halu halong lungkot, saya, excitement at pait..
Bigla ang pagragasa ng alaala... Napakabilis...
Parang flashback sa tv..
Napakaraming mukha, napakaraming alaala..
Naaalala ko na..
Naaalala ko na lahat..
Lahat lahat..
Naalala ko na lahat...
Naalala ko na si Ricardo..
Si Ricardo ng buhay ko...
Si Ricardo na forever ko...
Binilisan ko ang paglapit sa arko. Kailangan kong makalapit sa arko.
Kailangan kong makuha ang locket at ang diary..
Nahihirapan akong huminga..
Nagdidilim ang paningin ko..
Mawawalan ako ng malay...
Naramdaman ko na lang na may sumalo sa akin sa pagbagsak ko...
Naaninaw ko pa ang mukha nya..
Yung lalaki sa coffee shop kanina..
Alalang alala ang mukha nya..
Nagdilim na ang paligid.
