Daarom is geen reden

1. Hoezo dood?

Hooii! Dit is mijn eerste verhaal die ik hier schrijf op Wattpad en ik wil graag wat meer meningen over mijn schrijfstijl en het verhaal. Ook hoop ik hierdoor eindelijk wél een verhaal af te maken i.p.v. telkens de verhaallijn te laten liggen ;) Alsjeeeeblieeftt laat een comment achter of vote voor me zodat ik weet of er mensen zijn die het verhaal leuk vinden en of ik door moet gaan! :D

------------------------------------------------------------------------------------------------------

'Wat?! Hoezo dood?' schreeuwde ik haast door de kamer waarin ik en mijn moeder aan de grote houten tafel zaten.

Mijn moeder kromp in elkaar waardoor ze er als een kabouter uitzag. Ze was niet lang, maar nu al helemaal niet. Ik was inmiddels opgestaan en keek haar verschrikt aan. Opeens besefte ik dat haar ogen gevuld waren met dikke tranen. Gelijk liet ik me weer vallen op de bijpassende houten stoeltjes.

'Oh shit, sorry mam. Dat was niet zo tactisch van me,' mompelde ik onhandig. 'Maar is papa echt...' - ik slikte even alsof het woord vast zat in mijn keel - 'overleden?' Bang keek ik haar aan. Stiekem hoopte ik dat ze nu zou zeggen dat het een grapje was en ze me dit keer echt te pakken was. In dat geval zou ik haar bonuspunten geven op het scorebord wat we samen hadden opgesteld voor hoe vaak de een de ander in de maling had genomen.

Het was me niet gegund vandaag; mijn moeder knikte met haar hoofd terwijl ze nog steeds naar de tafel bleef kijken. Oké, ze zou driedubbel keer bonuspunten krijgen als dit een grap zou zijn, want het leek echt heel realistisch.

'Vanochtend kreeg ik het bericht. Een hartaanval denken de artsen,' zei mama terwijl ze blijkbaar genoeg moed ergens vandaan had weten te schrapen om me aan te kijken. 'Je moet er heen.' Haar groengrijze ogen stonden ernstig, dit was een van de zeldzame keren dat dat gebeurde. Normaal gesproken twinkelden ze en waren ze omrand met dikke zwarte wimpers. Dit keer was de mascara uitgelopen tot zwarte vegen op haar wangen.

'Hoe bedoel je dat ik daar heen moet?' vroeg ik verschrikt. 'Helemaal naar Athene?' Voor een kwart jaar zou mijn vader in Griekenland gaan wonen zodat hij daar aanwezig kon zijn bij de bouw van een nieuw filiaal van zijn bedrijf. Eigenlijk had ik daar nooit echt mee gezeten. Mijn vader was heel vaak weg en ik was al een keer naar hem toegevlogen om daar mijn vakantie door te brengen. Dit keer lag het opeens heel anders. Mijn mening over zijn nieuwe woonplek veranderde onmiddellijk.

'Ik wil graag dat je naar de begrafenis gaat. En ik denk dat je dat zelf ook wel wilt zodat je afscheid van hem kan nemen. Onderweg wil ik graag dat je langs een aantal plaatsen rijdt om tegen vrienden van je vader het slechte nieuws te melden, dat is netter dan om het te mailen,' zei ze serieus. 'Je hebt verder toch niets te doen nu je je havodiploma hebt gehaald.' Dat laatste zei ze een stuk kritischer. Ze vond het helemaal niks dat ik nu niets hoefde te doen omdat mijn examens klaar waren en ik moest wachten op het nieuwe semester voor ik met mijn vervolgstudie zou kunnen starten.

'Hoe vaak moet ik overstappen?' vroeg ik toen onderzoekend, de voor- en nadelen overwegend. Ik ging er van uit dat ik met het vliegtuig zou gaan gezien ik nog geen auto mocht rijden. Dat was echt het eeuwige nadeel van een zeventienjarige.

'Oh, maar je gaat gewoon met de auto. Marlies, je weet wel die vriendin met wie ik op tennis zit, heeft een zoon die achttien is en die ook klaar is met de Middelbare School. Toen ik haar vanmiddag had gebeld stelde ze voor om hem te laten rijden,' zei mijn moeder. Haar stem klonk een stuk minder verdrietig. Ik wist dat ze het heerlijk vond als andere mensen iets voor haar regelden. Net zoals mij vond mama het niks om plannen te maken en alles op orde te hebben.

Mijn mond viel open. 'Maar ik ken hem helemaal niet!' sputterde ik tegen.

'Dat maakt toch niet uit. Zo leer je nieuwe mensen kennen en zie je weer wat van de wereld. Daar houd je toch altijd van?'

Ik keek zuur en gaf geen antwoord. Mijn moeder had me te pakken. Ze wist dat ik een voorliefde had voor reizen en dat ik snel nieuwe vrienden kon maken. Maar dat betekende niet dat ik zomaar alles ging doen wat met reizen te maken had. Ik wilde met Nikki op vakantie gaan! Mijn beste vriendin had binnenkort ook vakantie en we waren al weken bezig met het doorbladeren van reisgidsen om de leukste reis eruit te kiezen.

'Mooi, dat is dan geregeld,' zei ze triomfantelijk. Ze stond op van de tafel en griste haar smartphone mee van de tafel om er weer druk mee te gaan bellen.

Een zucht verliet mijn mond. Ergens vond ik het wel leuk om het onbekende in te gaan, maar stel je voor dat die jongen harstikke stom was? Meestal kon ik wel opschieten met jongens omdat ik zelf wat jongenstrekken vertoonde behalve dan de patsertjes. Bij mij op school zaten er ook een paar. Van die populaire rijke jongens die woonden in een villa met een groot blauw zwembad en alleen maar gaven om hun uiterlijk, geld en imago.

Opeens voelde ik langs mijn blote benen, alleen gehuld in een kort broekje gemaakt van blauw geverfd katoen, iets zachts glijden. Ik schoof de stoel voorzichtig verder naar achteren en pakte behendig het slanke kattenlichaam op.

'Miauw,' kraamde Oprah verschrikt uit. Haar naam kwam doordat mijn moeder en ik al eeuwen fans waren van Oprah (de echte dan) en naar elke aflevering van haar keken. We volgden haar op de voet. Daarom vonden we het wel toepasselijk om een kleinere en met meer haar Oprah in ons huis te hebben lopen.

'Jou moet ik ook missen als ik wegga,' zei ik een beetje verdrietig tegen de kat terwijl ik mijn hoofd in haar gevlekte vacht probeerde te verbergen.

Oprah gaf geen antwoord maar keek me alleen met grote ogen aan. Waarschijnlijk kwam dat omdat ze honger had en liever had dat ik haar etensbakje bij zou vullen dan dat ik hier zielig ging doen. Ik zuchtte en liet haar los zodat ik op kon staan om naar de keuken te lopen. Snel spurtte ze voor me uit en ging verlangend naast haar rode etensbakje staan terwijl ze me aankeek.

 'Ja ja, je krijgt eten,' mompelde ik. 'Niet zo ongeduldig.' Ik gooide wat brokjes in haar bakje en pakte toen ook mijn nieuwe smartphone uit mijn zak om op de sneltoets te drukken die me naar het telefoonnummer van Nikki verwees. Ik deed gefrustreerd mijn verhaal en vroeg naar haar mening.

'Maar.. dan kunnen we niet op vakantie!' was haar eerste reactie. Ze klonk teleurgesteld.

'Jawel! We gaan gewoon daarna op vakantie. Het zal niet zo lang duren,' zei ik snel. Ik hoopte maar dat het niet lang zou duren. Ik kon horen dat ze haar kansen overwoog. Er klonk een tikkend geluid en Nikki tikte altijd met haar perfect gemanicuurde nagels als ze nadacht. Ik kende haar te goed, besefte ik.

'Dan is het goed. Het is wel een kans zeg, niet normaal. En wie zei je nou dat die jongen was?'

'Ik heb geen idee. Het is een zoon van een vriendin van mijn moeder. Oftewel onbekend.'

'Oeh, nou ik hoop voor je dat hij een beetje knap is. Misschien vallen jullie wel op elkaar tijdens de reis en gaan jullie uiteindelijk trouwen!' Haar stem klonk verrukt.

Ik rolde met mijn ogen. 'Ja vast. En dan komen we terug naar Nederland in een gouden koets en leven we nog lang en gelukkig.' Nikki kon altijd eeuwen fantaseren over haar man-op-het-witte-paard terwijl ik daar helemaal geen behoefte aan had. Mijn droomjongen zou wel komen, vroeg of laat. Ik kromp een beetje in elkaar en luisterde niet meer naar de reactie die Nikki gaf. De woorden die ik zojuist had gedacht zei mijn vader altijd tegen mij als ik zei dat ik helemaal geen vriendje hoefde.

'Ik ga mijn spullen inpakken. Mama wil dat ik morgen al wegga. Je bent een schat, ik bel je nog wel!' zei ik midden in haar zin waarna ik ophing. Ik kon nog steeds niet beseffen dat ik gewoon geen vader meer had. De klap was nog steeds niet aangekomen. Ik rende naar boven en liet me neervallen op het tweepersoonsbed wat midden in de felgekleurde kamer stond. Normaal gesproken sloeg ik de bladzijdes in een tijdschrift over dramaverhalen van tieners zonder ouder, maar nu...Nu was ik zelf een meisje zonder vader.