Kendime geldiğimi hisseder hissetmez Utku kendini geri çekti. Yine de dudakları öpebileceğim kadar yakınımdaydı. Lanet olası adam öpebileceğim kadar yakınımdaydı ama bir o kadar uzaktı. Gözlerimi onun yüzünden başka tarafa çevirmek için uğraştım. Ama dönüp dolaşıp ona takılıyordu. Elimi karnımın üzerine koydum. Bebeğim benim tek destekçimdi. Dikkatli adımlarla içeri ilerledim. O kadar korkmuştum ki... Düşmekten değil, bebeğime bir şey olmasından. Oturma odasındaki koltuklardan birine oturduğum sırada içeri giren Burak'ı gördüm. Sanki yanıma gelmek ister gibi bir havası vardı ama yapmadı. Sadece kısa bir bakış atarak kendi odasına doğru ilerledi. Derin bir nefes aldım. Sakinleşmeliydim, bu kadar stres bebeğim için iyi değildi.
Masanın üzerinde duran kitabıma uzandım. Her zaman bir tane dururdu masanın üzerinde. Etrafta varlığımı hissettirmek istercesine eşyalarımı bırakıyordum. Ne kadar acınası bir durumdaydım böyle ? Başımı iki yana sallayıp kötü düşüncelerden kurtulmaya çalıştım, tabi bu bana kısa süreli bir baş dönmesinden başka bir şey vermedi. Utku'nun benim için endişelenmesini istemiştim, ilgili ve karısını seven bir koca gibi. Ama bu olmamıştı. Ben korkumla baş başa kalırken, o aşağıda bekleyen eski sevgilisinin yanına gitmişti. Ben affederdim, ama bebeğim en ihtiyacı olduğu zamanlarda yanında olmayan babasını nasıl affedecekti ?
Kitabın kapağını açtığım sırada Burak kucağında kardeşiyle içeri girdi. Bebeği kendisinden vebalı gibi uzak tutuyordu. İster istemez gülümsedim ve Burak'ın eziyetine son vererek kucağıma aldım. Kaşlarımı kaldırıp sorarcasına baktığımda omuzlarını silkti.
" Ağlıyordu, " dedi açıklama olarak. Kaşlarımı çattım. Ağladığında duymamam imkansızdı. Ne kadar düşünceler içine dalmış olursam olayım, ağladığını mutlaka duyardım. Aras'ın minik eline dokunduğuma buz gibi olduğunu fark ettim. Hemen ayağa kalkarak odasına doğru ilerlemeye başladım. Çocuk donuyordu ve ben bunu yeni fark ediyordum. Allah aşkına nasıl bir anneydim ben ? Üvey annesi de olsam, annesiydim sonuçta ! Burak'ın da peşimden geldiğini hissedebiliyordum. Odasına girer girmez dolabına ilerledim ve onu ısıtacağını düşündüğüm kıyafetleri çıkarmaya başladım. Tek elimle ne kadar yapabiliyorsam tabi. Diğer elimle Aras'ı tutuyordum. Elimdeki kıyafetlerden biri yere düşünce 'kahretsin' diye fısıldadım. Burak yerdeki hırkayı eline alıp koltuğa doğru ilerledi. Bende yanına doğru yürüdüm ve Aras'ı hemen yan tarafına bıraktım. Gözleri yan tarafındaki kardeşine döndü ve yüzünü buruşturdu. Elindeki hırkayı çekip aldığımda bile gözleri Arastaydı. Komik bir durumdu, gülmemek için kendimi zor tutuyordum. Hırkayı giydirdiğimde Burak ayağa kalktı ve bir şey demeden kapıya doğru ilerlemeye başladı. Arasla baş başa kalınca parlayan göz bebeklerine baktım ve gülümsedim.
" Hadi bakalım yakışıklı, sana azıcık dışarıyı seyrettirelim, " deyip cama doğru ilerledim. Her bebek gibi dışarıyı izlemeye bayılıyordu. Her ne kadar karşımızda sarı renkli basit bir villa olsa bile cam kenarına geldiğimizde, mutlulukla kahkaha atıyordu. Keşke bende onun kadar kolay mutlu olabilseydim diye düşünmekten kendimi alamamıştım.
(...)
Cam kenarında durmuş, benden nefret eden kocamın gelmesini bekliyordum. Kapının önünde arabası durduğu zaman kalbim hızla atmaya başladı. İçime dolan heyecana bir türlü engel olamıyordum. Utku arabanın sürücü koltuğundan indi ve diğer tarafın kapısına doğru yürüdü. Kapıyı açtığında dışarı çıkan Esin'e takılı kalmıştı gözlerim. Esin ona sarıldığı zaman kahkaha attı, o kahkaha attığı zaman bende camdan atlama isteği doğmuştu. Onun yanında mutluydu ama benim yanımda olmaktan nefret ediyordu. Kafasını cama doğru çevirdiği zaman göz göze geldik Utku'yla. Yüzü düştü. Camın kenarından çekilerek odama doğru ilerledim. Onun gelmesini beklerken acıkan karnım gördüklerimle doymuştu. Odama girip kapıyı kapadığım sırada Aras'ın ağlamasını duydum. Hızlı adımlarla odasına giderek onu kucağıma aldım ve odama döndüm. Utku'nun kapıdan içeri girdiğini görmüş ama umursamamıştım.
