De aanhouder wint (Flikken Fleva Maastricht)

Hoofdstuk 50

Volgens mij heb ik dit verhaal nog nooit zo vroeg geupdate XD

Met tegenzin opende ik de deur om terug naar huis te gaan.
'Misschien kom ik morgen nog wel even, als je ontbijt op bed' drukte ik mijn lippen nog even op de zijne voordat ik hem wederom alleen achter liet om terug naar huis te vertrekken. Ik vond het zelf ook vreselijk om weer weg te moeten, bij de gene waar ik het meest van hou vandaan te gaan. Maar dan had ik maar moeten opschieten met Frank eigen schuld. Maar dit brengt me wel weer bij het feit dat ik weet dat ik het echt moet doen.
'He' loop ik zoals altijd schuldbewust de keuken in waar Frank normaal gesproken altijd bezig is. Maar nu is alles anders, hij zit aan de keuken tafel met in zijn handen een appel en een mesje waarmee hij stukjes van de appel snijd en ze daarna opeet. Nou is dat op zich niks raars maar Frank doet dat nooit zittend aan de keukentafel, nooit.
'Waar was je' keek hij op van zijn appel.
'Bij Marion' antwoordde ik niet begrijpend. Waar kwam deze vraag nu ineens weer vandaan.
'Lieg niet tegen me, dat doe ik ook niet tegen jou' bleef hij me strak aankijken. 'Je hebt een ander he' slikte hij moeizaam waardoor ook ik moeilijk slikte. Hoe wist hij het? Hij verdiende het niet om er zelf achter te moeten komen.
'Marion was hier, ze was naar je opzoek' verduidelijkte hij dat het geen zin had om het te ontkennen.
'Sorry' wist ik alleen maar uit te brengen. Ik kon mezelf wel wat aandoen dat ik niet gewoon eerlijk tegen hem was geweest. En dat ik hem al die tijd had voorgelogen.
'Is het waar' bleef hij me aankijken waarna ik kleintjes knikte. Ik vond het zo erg dat hij er zo achter moest komen.
'Het is die partner van je he' bleef hij doorgaan. 'Ik ben niet achterlijk, alle stukjes vallen zo wel op zijn plek' bleef hij heel rustig zitten. Veel te rustig als je het mij vraagt.
'Het spijt me Frank, ik had eerlijk tegen je moeten zijn' dwong ik mezelf iets te zeggen. Hij had er recht op dat ik eindelijk eerlijk tegen hem zou zijn.
'Ik wil dat je weggaat, pak je spullen en kom nooit meer terug' maakte hij duidelijk dat ik moest gaan. Enigszins luchtte het me op dat het nu bekend was en Floris en ik niet meer stiekem hoefde te doen. Maar dat hij er zo koel onder bleef snapte ik gewoon niet. Waarom werd hij niet kwaad op me? Schelde hij me uit voor van alles en nog wat? Waarom? Ik verdiende het tenslotte toch.

Al mijn spullen had ik in tassen geprobeerd te proppen. Grote dingen en meubels had ik toch niet, alles hier was van Frank. Ik had alleen mijn kleding en wat dingetjes meegenomen toen ik bij hem introk. Nu was dat natuurlijk wel wat uitgebreid inmiddels maar ik nam alleen mee dat wat ik nodig had en dat wat ik wilde bewaren.
'Het spijt me echt heel erg Frank' moest ik het hem nogmaals zeggen.
'Flikker op' reageerde hij alleen maar.
'Je verdient dit niet, sorry ik weet niet waarom ik het gedaan heb. Ik hoop dat je iemand vind die je wel gelukkig kan maken en die alles voor je zou doen want dat verdien je' moest ik het toch nog even kwijt. Al was het alleen maar voor mijn eigen schuld gevoel.
'Jij was de ware voor mij Eva ' boorde zijn ogen vol verraad zich door mijn hart heen. 'En ik dacht dat dat wederzijds was. Nog nooit heeft iemand me zo op mijn hart getrapt dus flikker op met je zelf medelijden want je bent niet zielig' kwam er nu toch iets van zijn frustratie en woede omhoog.
'Sorry' zei ik hem nogmaals voordat ik met mijn laatste spullen naar boven vertrok waar ik ze nog in mijn tassen propte voordat ik vertrok. Nog een keer keek ik de gang rond, het was hier fijn wonen, maar dit was de allerlaatste keer dat ik hier de deur uitliep.

'He wat doe jij nou hier' keek Floris me vragend aan nadat ik aangebeld had met mijn handen vol.
'Frank weet het' vertelde ik hem snikkend. Ik vond het gewoon zo erg dat hij er achter was gekomen in plaats van dat ik eerlijk tegen hem was geweest.
'Van ons' vroeg hij of hij het goed begreep waarna ik knikte. 'Goed van je. Hoe reageerde hij' bedoelde hij het goed maar zo was het dus niet.
'Hij is er zelf achter gekomen, ik voel me zo schuldig dat ik het hem niet zelf verteld heb. Ik had het veel eerder moeten dan' viel ik hem huilend in zijn armen.
'Rustig, kom eerst even binnen' nam hij wat spullen van me over om die naar binnen te brengen waarna ik hem volgde met nog een tas die ik uit de auto had gehaald. 'Kom even zitten' klopte hij op de bank waar ik me tegen hem aan nestelde.
'Het was zo raar. Hoe hij daar zat, hij werd niet kwaad of zo op me maar die blik in zijn ogen' schudde ik huilend mijn hoofd. Die blik had zoveel indruk op me gemaakt, die blik vol verraad.
'Het is goed dat hij het nu weet' sloef hij zijn armen om me heen. Ik snap zijn vreugde ook wel want eindelijk heeft hij me, helemaal voor zichzelf. Ik hoef geen leuke dagen meer te verpesten omdat ik naar huis moet. Mijn huis zou nou hier zijn, bij mijn grote liefde bijna vanaf het moment dat ik hem ontmoette.
'Maar toch' haalde ik mijn schouders op. 'Ik zou me ook genaaid voelen als het mij overkwam' verduidelijkte ik mijn gevoel.
'Maar jou overkomt het niet. Geen denken aan dat ik jou ooit zal verlaten. Heb ik daarvoor zo mijn best gedaan om je voor me te winnen' beloofde hij me wat ik Frank ook ooit beloofde, een paar maanden geleden zelfs nog maar.
'Ben je nou trots' vroeg ik hem glimlachend doelend op het feit dat hij gewonnen had.
'Ja, de aanhouder wint he' drukte hij zijn lippen op de mijne.

Einde

Volgens mij heb ik nog nooit zo'n mooi einde aan een verhaal gemaakt. Ik ben er dan ook best wel tevreden over en hoop dat jullie het ook een leuk verhaal en einde vonden. Laat het maar weten!
Uiteraard ga ik een nieuw verhaal beginnen, deze week ergens want heb ook nog wat korte verhaaltjes die ik met jullie wil delen ;)