Το Δρακοσπαθίλλιον

1

Οι πρώτες σταγόνες της βροχής έδιωξαν το καλοκαίρι. Ο ηλιόλουστος ουρανός παραχώρησε απρόθυμα τη θέση του στα μαυρισμένα σύννεφα, ενώ ένας φτερωτός δράκος πετούσε αργά και νωχελικά πάνω από το Δάσος-με-τα-Κόκκινα-Φύλλα, καταβάλλοντας υπερδρακόντιες προσπάθειες για να χωνέψει μια πρώην υπερτροφική Σφίγγα, η οποία λίγες ώρες πριν είχε ατυχώς αποπειραθεί να θέσει στο ιπτάμενο ερπετό ένα φιλοσοφικό αίνιγμα σχετικά με το νόημα της ζωής και την προέλευση της πίτσας.

Μέσα σε δευτερόλεπτα οι πρώτες σταγόνες κατόρθωσαν να μετατραπούν σε κατακλυσμό, και τα σύννεφα άρχισαν να βομβαρδίζουν ανελέητα το δάσος με άφθονες ποσότητες νερού. Η βροχή, συνοδευόμενη από πλήθος εκκωφαντικών ποικιλοσχημόχρωμων αστραπών, έβαλε τα δυνατά της να μετατρέψει το αρχαίο δάσος σε λίμνη με φωτορυθμικά, και πράγματι μέσα σε λίγη ώρα το τοπίο άρχισε να θυμίζει υπερβολικά ντισκοτέκ διαστημικού υδροκαταρράχτη από το διαγαλαξιακό υδρονεφέλωμα του Νερόμυλου.

Όπως ήταν αναμενόμενο μέσα στον γενικό υδροχαλασμό, όλα τα δίποδα, τρίποδα, τετράποδα και εν γένει πολύποδα πλάσματα του δάσους έτρεχαν να κρυφτούν στις φωλιές τους τρομαγμένα, ενώ παράλληλα όλα τα ιπτάμενα πλάσματα (με εξαίρεση ίσως τον νωχελικό δράκο, που ήταν μάλλον περαστικός και οπωσδήποτε νωχελικός) πετούσαν πανικόβλητα κρώζοντας και χτυπώντας τις φτερούγες τους σαν παλαβά, σκορπίζοντας παντού πολύχρωμα πούπουλα σε μια απελπισμένη προσπάθεια να βρουν ένα στεγνό μέρος για να προστατευτούν από την καταιγίδα.

Την ίδια ώρα δύο μυστηριώδεις ταξιδιώτες, ένας μάγος με μυτερό καπέλο και ένας νάνος με πυκνά κόκκινα γένια, προχωρούσαν αργά και ανέμελα ανάμεσα στα δέντρα, φαινομενικά αψηφώντας τη μανία της φύσης, ή ίσως από έλλειψη στοιχειωδών ενστίκτων επιβίωσης. Με μια δεύτερη και πιο προσεκτική ματιά όμως ο θεατής θα μπορούσε να διακρίνει ότι η ξαφνική μπόρα είχε καταφέρει να τους βρέξει μέχρι το κόκκαλο, παρά την πυκνή δασοσκεπή από κλαδιά και φυλλώματα. Και με μια τρίτη ή και τέταρτη ματιά, ο θεατής θα μπορούσε ίσως να τους ακούσει να μιλάνε.

«Βρέχει», γρύλισε ο νάνος κάτω από την κουκούλα του.

«Το παρατήρησες κι εσύ;»

Περπατούσαν για αρκετή ώρα αμίλητοι πάνω σε ένα ασυνήθιστα παχύ και υγρό κόκκινο χαλί από πεσμένα φύλλα, παρατηρώντας με δέος την καταιγίδα που μαινόταν γύρω τους, με τις κουκούλες κατεβασμένες χαμηλά μέχρι τη μύτη.