My Last Time (Ft. Niall Horan)

Chapter #18

Hoelang zat ik hier al? Zeker al drie dagen. De stank werd met de dag erger, maar mijn behoefte aan eten en drinken was niet meer te houden. Na de ruzie met Jake heb ik hem niet meer gezien. Moeizaam stond ik op, en liep naar de deur. Ik had geen speldje in mijn haar, dus begon ik op de grond te zoeken. Ergens in de hoek vond ik iets van ijzer, en ik stopte het in het slot. Opgelucht haalde ik weer adem toen het slot zich omdraaide. Waarom had ik dit niet eerder geprobeerd? Ik voelde me een beetje duizelig, maar kon mezelf nog net staande houden. De buitenlucht deed goed, ookal stonk het hier ook. Ik stond op een enorm terrein, geen idee waar ik heen moest. Daarom liep ik maar naar links. De zon scheen fel in mijn ogen, en mijn lippen barste door de dorst. Het was bijzonder dat ik mezelf nog kon meesleuren. Het licht leek steeds feller te worden, en de droogte in mijn keel steeds droger. Ik probeerde me ergens aan vast te grijpen, maar het lukte niet. Ik voelde een klap, en daarna zag zwarte vlekken. De zwarte vlekken werden groter, totdat ze geen vlekken meer waren.

Voorzichtig opende ik mijn ogen, en keek in het rond. In de hoek van de kamer zat een blonde jongen in een tijdschrift te bladeren. De hele kamer en de vloer waren wit, net zoals de meubels. Is dit de hemel? Langzaam begon alles weer duidelijker te worden. Ik lig in het ziekenhuis. Lang keek ik de jongen aan, die ondertussen met een grote glimlach naast me zat. Hij legde zijn hand op mijn hand, maar ik trok hem terug. Wat wilde hij? Ik bleef staren. Plotseling veerde ik op. 'Niall!' Fluisterde ik. Niall gaf me een kus. 'Ik was zo ongerust! Je was opeens weg!' Ik sloeg mijn ogen neer. 'Je bent bewusteloos op een terrein gevonden door een man die daar werkte.' Ik knikte langzaam. 'Weer bewusteloos Sarah, ze hebben al bloed geprikt.' Ik schok. Niall ging gewoon verder. 'Ze zijn het nu aan het onderzoeken.' Met grote ogen keek ik Niall aan. 'Maar het komt gewoon doordat ik geen eten en drinken heb gehad.' Niall knikte. 'Maar voor de zekerheid.' Hij wreef over mijn arm. Het liefst wilde ik wegrennen, maar dat deed zeer aan mijn hoofd. Hij mocht het helemaal niet weten. Ik wil dat niemand het weet.