2 ay sonra...
Okulun açılmasıyla erken kalkma görevi bütün öğrencilere verilirken, ilk günden giymek zorunlu olduğum formaya içimden lanet ediyordum. Sabahın körüne kurduğum alarmım çalınca elimi uzattım ve tek hamlede kapattım çalan melodiyi. Son iki ayda ne kadar kötü günler geçirsem- babam ölümden dönmüş olsa da - okulun ilk günü demek yeni bir hayat demek. Artık babamla aramı bir nevi düzeltmiş olsam da yine de içimde eksik bir şeyler vardı. Affetmek kolay değildi, olmayacaktı da. Belki unutamam bize yaptığını ama, bir dakika sonra neyle karşılaşacağımızı bilmediğimiz şu fani dünyada, son nefesimi verene kadar onu, her zaman bana şevkatle kollarını açan tıpkı üç yaşındayken olduğum gibi çocuk kalbimle sevmeye devam edeceğim. Kalp kırıklarımı onarmaya çalışıp her ne kadar başaramayacağımı bilsem de tekrar güvenmeye çalışacağım ona.
Yeni dönem; yeni dersler, yeni stres , yeni kavgalar. Yeni mutluluklar demek... Hızla nefretle gözlerimi üzerinde gezdirdiğim formayı üzerime geçirdim ve çantamı alıp kahvaltıya indim. Sabahları yemek yemeyi pek sevmesem de annemin zoruyla bir şeyler atıştırarak evden çıktım. İlk gün yürüyerek gitmek istediğimden kapıdaki şoföre selam verip yanından hızlıca geçtim. Kulaklıklarımı taktım ve düşünmeye başladım. Üç ay önce uzun bir yaz tatilinin hayalini kurarken şimdi göz açıp kapayana kadar geçen üç ay tatilde neler yaptığımı düşündüm. Eğlenceli başlayan fakat kazayla son bulan tatilim Beha'ya oldukça renklenmişti. Sahi, en son ne zaman aramıştım onu. Hastanedeyken en büyük destekçim olmuştu ve bir dakika bile yanımdan ayrılmamıştı. Fakat yaklaşık iki haftadır yüzünü görmüyordum. Telefonumu çıkarıp numarasını tuşladım. Arayıp aramamak arasında kararsız kalsam da ekranı sağa doğru kaydırdım ve çıkan ismine yüzümdeki tebessümle baktım. Çalıyor.. Çalıyor.. Fakat açmıyor. Umudumu kestiğimde kapatacakken onun o tapılası sesini duydum.
"Efendim."
Bir insanın sesine aşık olmak bu olsa gerek.
'Sevgilim, seni bekliyoruz.'
Arkadan gelen kızın sesin bütün dikkatimi dağıtmasıyla telefonu yüzüne kapattım. Hızlı adımlarla okula ilerlerken gözlerime dolan damla damla gözyaşlarımı geri ittim. Ağlayamazdım. Ne yani ? Bana bağlı kalacağını mı sanmıştım ki? Beraber bir hafta geçirdik diye bana mı bağlanacaktı? Tabiki hayır. Okula adım attığım anda bütün bakışlar üzerime çevrildi. Yanıma yaklaşan kızla pek ilgilenmesemde sözlediği sözlerle yerimde kalakaldım.
"Yeni anneni bizimle tanıştırmayacak mısın ?"
Gözyaşlarım yanaklarımdan süzülürken sertçe yutkundum. İlk günlerin yeni bir başlangıç olduğuna inanan ben gerçekten bundan kötü bir başlangıç yapabilir miydim merak konusu...
--------------------------
Oldukça geç gelen bir parça bölüm. Malum okul başladı ve hepimiz oldukça yoğun bir tempoda başladık. Arkadaşlarımın "Artık bölüm yaz." isteklerine karşılık kısa bir parça alıntı ekliyorum.. Bölümün tamamını en kısa zamanda ekleyeceğim inşallah..
Yeni döneminiz, dolayısıyla yeni hayatlarınızın musmutlu geçmesi dileğiyle... Seviliyorsunuz ve çokça öpülüyorsunuz....
