Run El Run! - Ashton Irwin (NL)

032

Zonder ook nog maar een woord te zeggen wordt ik door zijn moeder meegenomen naar de kelder.
'Kan je deze vast houden?' Vraagt ze zachtjes aan me en geeft me een zaklamp vast.

'Deze wil je ook niet missen' Een kleine glimlach verschijnt op haar gezicht wanneer ze een soort van jas over mijn schouder heen legt en een capuchon over mijn hoofd heen gooit.

'Luke wind zich nogal op over de kleinste dingetjes'
'Dit is niet echt klein'

'Nee.. Maar hij moet zich realiseren dat dit ook ons probleem is. We zijn met niet zo veel meer over, dus zodra wij worden aangevallen zullen we niet terug kunnen vechten' Antwoord ze en neemt me mee in een put.

'Waar neemt u mee naar toe'
'Ons centrum.. We proberen ondergronds te blijven zodat we niet gezien kunnen worden'
'Dus wonen jullie in het riool?'
Ze grinnikt zachtjes en schud haar hoofd.
'De weg daar naar toe is via het riool ja, maar als je eenmaal de geheimen ingang door bent gegaan zal je daar niks meer terug van zien.

'Weet u waarom Luke doet alsof het het einde van de wereld is nu ik een weerwolf ben?'
'Geen idee.. Gelukkig ben je een weerwolf en ben je niet geworden wat je ouders zijn'
Zo kon Luke het ook bekijken, ik wil nu juist met hem jagen in plaats van hem jagen.
'Probeer zo min mogelijk op te vallen. Her en der leven er nog wat vampieren onder ons'
'Hoeveel?'
'Zo'n 45 ongeveer' Antwoord ze en lijd me door het doolhof van gangen.
De lucht die hier hangt is bijna niet te harden, al helemaal niet nu mijn geur zo enorm sterk is.

'Waarom zo weinig?'

'Jou ouders had hun centrum gevonden en daarmee bijna allemaal vermoord en verbrand'

'Waarom heb ik hier niets over gehoord?'

'We proberen elkaar te beschermen, dus wanneer wij aan waren gekomen waren we veels te laat.. Meerdere wouden je ouders vermoorden maar inplaats daarvan hebben we hun geheugen gewist.
Wij in tegenstelling van de weerwolven en vampiers hebben het niet zo op moorden' Antwoord ze en stop uit het niets.
'Probeer zo min mogelijk op te vallen, zodra een vampier er achter komt dat jij de dochter bent zullen ze je direct aanvallen'

Ik knik, terwijl ze een voor mijn doen houten stokje uit haar jaszak haalt, en wat niet verstaanbare woorden uitspreekt.

Een sterke wind doet me naar voren duwen.
Het ene moment sta je nog in het riool, het andere moment sta je in een hele stad onder de grond.

'Is het niet geweldig hier' Glimlacht ze breed.

Ik kijk naar waar ze vandaan kwam, een enkel muurtje staat er, niks erachter, niks daarvoor, niks daarnaast. Alleen een klein muurtje van 2 meter, midden in de stad.
'Voor de weg terug is het wel makkelijk om een muurtje te hebben zodat je precies weet waar je het kan doen'
'Was het niet een kwestie van een steen indrukken, en vervolgens daardoor een deur openen?'

Ze schud grinnikend haar hoofd. 'Nee, dan zou het te makkelijk zijn om hier binnen te komen.'

'Wie heb je meegenomen Marte?'

Ik schrik op van de oude vrouw die uit het niets voor ons staat. De heksen vibe ligt wel over haar. Lange nagels heeft ze en pik zwart haar dat in een knotje naar achter zit.

'Is dit Luke's nieuwe vriendinnetje?'
Luke's moeder schud haar hoofd en neemt de vrouw bij de arm.
Als een verloren puppy loop ik maar achter ze aan, veel kan ik niet doen, en zonder Marte kom ik hier waarschijnlijk ook niet meer weg.

Ze neemt me mee in een klein huisje midden in het centrum.

Zodra ik binnen ben gooit ze de deur opslot en trekt ze alle gordijntjes dicht.

'We hebben een probleem..' Zucht ze en gaat op een stoel zitten.
Direct wanneer je binnen komt sta je in de huiskamer, met een open keuken. geen halletje.
'Wat is het probleem kind?' Vraagt de oude vrouw.
Marte zucht en wijst naar mij. 'Luke's vriendin?'
'De Luna van de black furies'
'Fijn.. wat doet zij hier?'
'Ze worden gejaagd, en zodra zij allemaal dood zijn komen ze naar ons toe'
'Onzin.. Niemand komt hier naar binnen..'
'Dat dachten de Red fangs ook. En je ziet hoeveel er nog van hun over zijn' Antwoord ze.
Haar stem wordt steeds bozer en bozer.

'De Red fangs waren aangevallen door mensen'
'En daarom moeten we des te banger zijn.. Het gaat hier om een groot packt, van misschien wel honderden, duizenden wolven'

De oude vrouw zucht. 'Waarom moeten we haar vertrouwen?'

'Omdat ik bang ben.. Bang dat straks de enige waarvan ik hou ook dood gaat' Antwoord ik voordat Marte haar mond kan openen.
'Gebruik desnoods een spreuk op me zodat u iets uit me kan halen wat u vertrouwen wint'

'Ik geloof je' Antwoord ze.

'En ik geloof dat we als we onze krachten bundelen veel sterker staan dan alleen, alleen ik laat niet onze mensen vechten als ze dat niet willen. Je zou het moeten doen met de hybrides die vrijwillig mee willen werken, en jullie Alpha zal met veel minder genoegen nemen, want zodra we samen willen werken zulle er twee alpha's zijn'