Twenty-fifth Expectation

6 0 0
                                    

KEITH'S P.O.V:



I woke up feeling all the pain. Shit. Allaika. "Tita, he's awake." Punyeta naman. Nandito tong bulinggit na to? "Son, calm down." My mom said. No. Kailangan kong makita si Allaika. "Where is she? Where is Allaika?" I asked. "Patay na sya, Lee." Sabi naman ni Cecily. "Damn you, bitch! Don't you ever say that!" She flinched. "Harley!" Saway ni mommy. "What? Papagalitan mo ko dahil sinigawan ko sya? Ayaw mo nun? At least masasanay na sya!" Sabi ko. I don't wanna marry this bitch! "Harley, please?" I shook my head. "I wanna see Allaika." I said and my mom sighed in defeat and she called a nurse.



"Harley." sabi ni Axel pagkadating ko sa ICU kung nasaan si Allaika. "What are we doing here anyway?" Tanong ni Cecily. "Di namna kelangan ng presensya mo dito, Cecily. Umalis ka na." I said barely acknowledging my voice. Nagtitimpi lang ako. Naiinis talaga ako. "Why would I leave my fiancé? Pano kung saktan ka na naman ng mga taong to." Kapal ng mukha amputa. I was about to slap her but a lady whom I do not recognize did it for me. I saw this girl na kasama nila Allaika before and during the fight. "Watch your mouth, lady. Kasi itong mga 'taong' to di magdadalawang isip na saktan ka." She said. "Emma, hayaan mo na yang bubuwit na yan." Pigil naman ni Jaira sa kanya and she sighed. "Ang warfreak nyo!" Sigaw ni Cecily and Emma lost it. She pinned her to the wall. "Warfreak? Sorry but is that even a word? I thought it was Cecily." She let her go. Wala syang kakampi ngayon dahil nasa room ko si mommy.



Axel led me inside and my heart dropped at the sight of Allaika. Napakaliit nya sa kama nya surrounded by machines. She looks fragile, far from the girl who captured my heart. "She's barely alive, Harley. Life support nalang ang bumubuhay sa kanya. Uuwi sila mommy dahil sa nangyare." Axel informed me. Marami pa syang sinabe pero wala na akong maintindihan. Nakatingin lang ako kay Allaika. "I'll leave you, pre." With that umalis na sya.



"Allaika, please? Wake up, please?" I said. I'm begging her to wake up pero alam kong walang mangyayare. "Allaika naman. Wag naman ganito. Stay for me. Fight for me. Please? Don't leave me. Allaika, I need you. I love you, baby, please." I was crying. Hell, I never cried. "Allaika, ayoko ng ganito. You need to survive. Please survive for me, for Ix Cuat, for Axel, for Levi. Please? Allaika, naman e! I need you to live, I need to see those brown eyes, I need to hear your voice and laugh, and I need to feel your hugs and love. I need you to continue this life. Please?" Still no response. "I'm sorry, baby. This is all my fault. Ako dapat ung unang lumaban para di ka nasaktan." I held her hand only to feel its coldness.










LEVI'S P.O.V:



I sat here with my gang waiting for any improvements. Dammit! Lumabas na si Harley sa room. He looked at us and turned his back but stayed in the corner. "Hayaan mo muna sya." Sabi ko ng tumayo si Xeb para sundan siya. "He needs more time. Sya ang mas nasasaktan dito." He nodded and sighed. Bait ba kelangang mangyari to? At bakit sa lahat si Laika pa?



"Can I see her?" A familiar voice said and all of the girls stand and in a protective stance except Trina. "There's no way, we'll let you see her!" Sabi naman ni Verone. "Please? I wanna see her!" Althea begged. "Para ano? Makita mo kung successful ung plano nyo?" Sabi naman ni Marielle. "Let her in." Sabi ni Trina. "No way, Trina!" Sabi naman ni Elaine. "Let her in. I know Harley more than you. Please, let her. I'll be with her." Sabi naman ni Trina and led Althea inside.



"Argh! Why did Trina did that?" Chrystalle said. "Althea was blinded by anger and self-pity that's why she did that. She loves Laika so much that it pained her when she left. Di naman talaga nya sinisisi kay Laika ung pagkamatay ni Aubrey e. Mas madali lang kasi talagang isisi sa taong simula palang sinaktan ka na. Hindi naman ganyan si Althea e. Nasaktan siya ni Laika, emotionally and mentally. She was her bestfriend, pero dahil sa nangyari sa aming tatlo years ago, kelangang umalis ni Laika ng walang paalam. Sobrang stress ang naranasan ni Althea nun. Ayaw nyang umalis ako sa tabi nya. Ayaw nyang magtiwala ulit. Lagi syang umiiyak nagtatanong kung ano bang kulang sa kanya, bakit sya iniwan ng nag-iisa nyang kaibigan. Nag-iba si Althea. Kung lagi syang nabubully noon, naging bully na sya simula nung mawala si Laika. Lagi nyang dahilan? Wala nang magtatanggol sa kanya." I said at natahimik sila. Maski si Harley, nakikinig din. "Nang sinabi ko na ayaw ni Laika ng ginagawa nya, isang tanong lang ang binitawan nya. 'Laika? Sino si Laika?' Akala ko nagbibiro lang sya. Pero may kaibigan si daddy na psychiatrist. Tinanong ko kung pwede bang makalimot ang isang tao kahit hindi naaaksidente. Sabi nya, 'Oo. Maybe the pain is too much that she needs to let go of some baggage.' Natural lang daw un sa mga bata. Sinubukan kong kausapin ulit si Althea at tanungin kung alam ba nya ang ginagawa nya. 'Inaaway ko sila bago nila ako awayin. Sinasaktan ko sila bago nila ako saktan. Iniiwan ko sila bago nila ako iwanan. See? Aware ako. Pwede ba, Levi? Wag kang mangealam.' With that, iniwan nya ako. I tried na maibalik ang dati, ung kahit wala si Laika, andun parin ung friendship, but I'm too late. Umalis na sila. Neto ko na nga lang sya ulit nakita e." I continued and look at them. "Ako na ang humihingi ng tawad in behalf of her. Please, you need to understand her." I said and I left.

This is a lesson for you, Althea. Hope you'll learn never to dwell on your emotions.










________________________________________________________________________


Expect the UnexpectedOpowieści tętniące życiem. Odkryj je teraz