Υπήρξες.

ταξίδι στο χρόνο:θα φύγεις;

Τα χέρια μας έσφιξαν σε χειραψία και ένιωσα να με χτυπάνε χιλιάδες βατ ηλεκτρικού ρεύματος, αλλά δεν ήθελα να διακόψω την επαφή μας.

Κοιταζόμασταν στα μάτια χωρίς να ανταλλάξουμε λέξη. Είχαμε αφεθεί στο ρυθμό της μουσικής. Τα χέρια του άγγιζαν απαλά τη μέση μου καθώς χορεύαμε με τη φωνή της Ελευθερίας Αρβανιτάκη στο τραγούδι, το κόκκινο φουστάνι.

Έκανα στροφή γύρω από τον εαυτό μου χωρίς να αφήσω τα μάτια του. Το πόδι του μπήκε ανάμεσα στα δικά μου ενώ με κρατούσε από τη μέση όπως με στήριζε απαλά καθώς έγερνα προς τα πίσω και παρέμειναν εκεί ακόμα και όταν επανήλθα. Τα σώματα μας ήταν πολύ κοντά, τα πρόσωπα μας το ίδιο. Ένιωθα την καυτή του ανάσα να με χαϊδεύει στο πρόσωπο.

Συγκρατούσα με τα βίας τον εαυτό μου από το να μπλέξει τα χέρια στα μαλλιά του και να φέρω το κεφάλι του ακόμα πιο κοντά για να τον φιλήσω.

Έκανα μισή στροφή και βρέθηκα να ακουμπάω την πλάτη μου στο στήθος του. Τα χέρια του παρέμεναν στην μέση μου χαϊδεύοντας απαλά τα πλευρά μου. Το άγγιγμα του με ξεσήκωνε, μου έκοβε την αναπνοή, με μεθούσε γλυκά. Έκλεισα τα μάτια και έγειρα πάνω του.

- Είσαι καλά; Τον άκουσα να λεει ανήσυχα.

-Όλα καλά εδώ; Στραφήκαμε και οι δυο για να αντικρούσουμε ένα θυμωμένο Γρηγόρη.

Ο φίλος μου, ψηλός και γεροδεμένος στεκόταν πίσω μου κοιτώντας τον Αλέξη προειδοποιητικά. Σχεδόν απειλητικά.

Παρά το σωματότυπο του ο Γρηγόρης ήταν καλόκαρδος και δεν του άρεσε να μπλέκει σε καυγάδες. Εκτός αν κάποιος απειλούσε να βλάψει αυτούς που αγαπούσε. Κάναμε παρέα από το δημοτικό και με αγαπούσε πολύ. Το ίδιο κι εγώ. Η σχέση μας βασιζόταν καθαρά στην φιλία και δεν υπήρχε ίχνος ερωτικού ενδιαφέροντος από μεριάς του ή από μεριάς μου.

-Όλα καλά Γρηγόρη μου, απλά ζαλίστηκα λίγο. Θα βγούμε λίγο έξω με τον Αλέξη.

-Θα σε πάω εγώ.

-Όχι δεν χρειάζεται δεν θα αργήσουμε. Είπα κοιτώντας τον όλο νόημα για να καταλάβει ότι κάτι παιζόταν εδώ, που με ενδιέφερε.

-Οκ αλλά θα έχω το νου μου, είπε τελικά ρίχνοντας άλλο ένα απειλητικό βλέμμα στον Αλέξη.

Ο δεύτερος με έπιασε από το χέρι και ανοίγοντας δρόμο μέσα από το πλήθος με οδήγησε έξω από το κλαμπ.

-Το αγόρι σου;

-Ποίος ο Γρηγόρης; Όχι ο κολλητός μου. Κάτι σαν αδελφός θα έλεγα.

Απόλαυσα την ανακούφιση που ζωγραφίστηκε στο πρόσωπο του και το φωτεινό χαμόγελο που ακολούθησε.

-Είσαι καλύτερα;

-Ναι ευχαριστώ. Μάλλον με πείραξε το ποτό και η κάπνα.

-Θέλεις να μπούμε πάλι μέσα;

-Μπα. Είναι λίγο αποπνικτικά και δεν θέλω να ξανα ζαλιστώ.

-Θα ήθελες να πάμε κάπου πιο ήσυχα να μιλήσουμε; Εδώ πιο κάτω έχει μια πλατεία. Πες στο φίλο σου που θα είμαστε αν θες.

Δεν ήμουν σίγουρη αν έπρεπε να πάω ή όχι. Για κάποιον ανεξήγητο λόγο όλο αυτό μου φαινόταν σωστό. Τον εμπιστευόμουν αλλά ο Γρηγόρης δεν θα με άφηνε με τίποτα να απομακρυνθώ με κάποιον άγνωστο.

-Πάμε εκεί καλύτερα; Του έδειξα ένα παγκάκι απέναντι από το κλαμπ.

-Εντάξει.

Με έπιασε από το χέρι για να περάσουμε τον δρόμο. Το άγγιγμά του πυροδοτούσε τις αισθήσεις μου, τόσο που ήταν αβάσταχτο το κενό που με πλημμύρησε όταν με άφησε για να κάτσουμε.

-Λοιπόν Μυρτώ μίλησε μου για σένα.

Γέλασα ντροπαλά.

-Τι να σου πω για μένα; Είμαι η Μυρτώ είμαι 18 χρονών, γεννήθηκε και μεγάλωσα εδώ, έχω μια αδελφή μικρότερη, φέτος έδωσα πανελλήνιες και ελπίζω σύντομα να είμαι φοιτήτρια της Νομικής. Εσύ;

-Είμαι ο Αλέξης είμαι 23 φέτος τελείωσα τις σπουδές μου στα οικονομικά και αν όλα πάνε καλά τον Σεπτέμβρη θα φύγω να κάνω το μεταπτυχιακό μου στον Καναδά. Οι τελευταίες λέξεις βγήκαν από το στόμα του αργά αλλά μου προκάλεσαν σοκ.

-Θα φύγεις;

Έκλεισα τα μάτια και εισέπνευσα βαθιά προσπαθώντας να συνέλθω από το σοκ. Ήταν ανόητο να νιώθω τόσο άσχημα με τα λόγια του. Μόλις τον είχα γνωρίσει δεν ήταν δυνατόν να αισθάνομαι παγωμένη και τρομοκρατημένη με την σκέψη ότι θα έφευγε τόσο μακριά.

-Θα φύγω...είπε εκείνος και έμεινε να με κοιτάει τόσο θλιμμένα όσο κι εγώ. Χάιδεψε το μάγουλο μου και έκλεισα τα μάτια απολαμβάνοντας την ζεστασιά του χεριού του.

-Μέχρι τώρα ήμουν ενθουσιασμένος που θα έφευγα όμως τώρα...Δεν ξέρω...θα ήθελα να μείνω, είπε και με κοίταξε στα μάτια.

-Μακάρι να σε είχα γνωρίσει νωρίτερα, είπα.

Δεν ξέρω αν πιστεύεται στον κεραυνοβόλο έρωτα. Εγώ δεν πίστευα μέχρι που γνώρισα τον Αλέξη κι άλλαξε η ζωή μου.