Ένας Αναρχικός

Κεφάλαιο 42

Η αναμονή, είναι ένα από τα πράγματα που μισώ περισσότερο. Δεν έχω ιδέα πόση ώρα βρίσκομαι εδώ, όχι ότι μπορώ και να ρωτήσω κάποιον. Απλά περιμένω. Μόνη. 

Δεν ξέρω γιατί με διαχώρισαν από το δωμάτιο αναμονής των αναρχικών και είμαι στα γραφεία των αστυνομικών. Κάθομαι και περιμένω, ενώ πολύς κόσμος μπαινοβγαίνει. Όσες φορές ρώτησα για πόσο θα χρειαστεί να μείνω εδώ, δεν παίρνω απάντηση. 

Το τηλεφώνημα μου στην Άννα δεν βοήθησε πουθενά, μιας και δεν έχει αλλάξει κάτι. 

Κοιτάζω τριγύρω, και επιτέλους μπαίνει μέσα ένας αστυνομικός και κάθεται στην καρέκλα απέναντι μου. Ένα μεγάλο γραφείο μας διαχωρίζει.

''Γιατί ήσουν με αυτούς τους ανθρώπους; Είσαι κι εσύ μια από αυτούς;'', με κοιτάει κατευθείαν στα μάτια, και επιμένει εκεί, δείχνοντας μου πως περιμένει την αλήθεια.

''Όχι δεν είμαι. Απλά ένας από αυτούς είναι...το...αγόρι μου. Και καθόμασταν εκεί οι δυο μας. Και ξαφνικά μπήκανε μέσα όλοι οι υπόλοιποι και μας είπαν τι συμβαίνει. Δεν έχω καμιά ανάμειξη με το συγκεκριμένο περιστατικό. Ούτε εκείνος'', γνωρίζω ότι η αλήθεια αυτή τη στιγμή, είναι η μόνη λύση.

Ο αστυνομικός σημειώνει στο μπλοκάκι του και ύστερα με ξανακοιτάει.

''Πώς μπορείς να αποδείξεις αυτό που λες;'', με ρωτάει. Σκέφτομαι για λίγο. Νιώθω ευγνόμων που το να προβάλω τα επιχειρήματα μου είναι ένα από τα δυνατά μου σημεία.

''Καταρχάς εγώ είμαι κοπέλα. Η συμμορία αυτή είναι αντρική. Κι επίσης όπως είδατε, δεν φορούσα ούτε κουκούλα ούτε μαύρα ρούχα σαν του άλλους. Κι όσων αφορά το αγόρι μου. Ούτε εκείνος φορούσε κουκούλα και μαύρα ρούχα. Α! Και το πόδι του έχει ένα πρόβλημα, οπότε δεν θα μπορούσε να τρέξει όπως έκαναν όλοι'', το αυτάρεσκο χαμόγελο μου στο τέλος, δείχνει το πόσο σίγουρη είμαι για αυτά που λέω.

''Περιμένεις εδώ και θα έρθω να σε ενημερώσω όταν βγάλουμε συμπεράσματα.'', σηκώνεται όρθιος όταν σταματάει να γράφει στο μπλοκάκι του. 

''Καμέλια;'', λέει μια φωνή από πίσω  μου. ''Κύριε Θανάση'', ένας πολύ καλός φίλος του μπαμπά μου. Τέλεια, αυτό μου έλειπε.

Μου παίρνει αρκετή ώρα για να τον πείσω να μην πει τίποτα στους γονείς μου, αλλά τα καταφέρνω. 

''Μπορείς να φύγεις, θα αναλάβω εγώ'', μου λέει και βγάζω μια ανάσα ανακούφισης, ενώ τον αγκαλιάζω.