Kiedy odejdę...

Teatr

Akt I

Tylko najsłabszy aktorzyna schodzi ze sceny przed końcem przedstawienia. Nie byle jakiego. Tytuł: ,,Życie". Nie dostanie nagrody i pochwał widzów. Zostanie wygwizdany, a jego nazwisko nie pojawi się w repertuarze.

Widocznie dyrektorzy teatru źle wybrali. Niepotrzebnie dali mu scenariusz i trudną rolę. Potrzebował jeszcze szkoły. Szkoły życia. Każdy dobry aktor ją ukończył.

Postać, którą grał była zbyt samotna, nieszczęśliwa i ,,chora". I choć grał fatalnie, ludzie przychodzili by się z niego pośmiać i pocieszyć się, że nie są tak słabi jak on. I dawali pieniądze na każdy występ. Więc dyrektorzy, reżyserzy i scenarzyści ,,kochali" go. A była to miłość toksyczna. Więc dał ostatni pokaz i z ironicznym ukłonem zszedł ze sceny.

Lecz kurtyna nie opadła.

Akt II

Widownia pokochała pewną aktorkę. Młodą i grubą, ale mądrą. Piękną duszą. Jednak nie kochała jej szczerze. Ona też była ich katharisisem.

Często płakała w trakcie przedstawienia. Robiła sobie krzywdę na ich oczach. A oni chcieli więcej i więcej. Głodziła się, szlochała, wyzywała ich. W ostatnim akcie była wycieńczonym wrakiem człowieka. Publiczność z niecierpliwością czekała na jej śmierć.

Zmarła na scenie, ale kurtyna nie opadła.

Przyszedł tylko woźny i wyrzucił jej zwłoki.

Akt III

Pewnego dnia w występie wzięła udział nastoletnia ,,gwiazda". Była ciężko chora. Brała na scenie leki i zwijała się w spazmach bólu.

Rekordy jej oglądalności rosły wraz z gorszym stanem zdrowia. Scenarzysta z każdą kolejną sceną pozbawiał ją przyjaciół oraz kogoś z rodziny. Publika szalała. ,,Kochali" ją. Wszyscy. Rok tak grała. Dostawała nagrody. Wreszcie przyszedł ulubiony akt widzów.

Aktorka sięgała po żyletkę, postawiła krok ku śmierci.

Wtem ktoś na widowni wstał z fotela. Młody chłopak, który wcześniej też tam grał, wszedł na scenę, powstrzymał dziewczynę. Publiczność ,,buczała" oburzona.

Wtedy kurtyna opadła.

Teatr zamknięto.

Uratowano innych aktorów.