The badboy and the badgirl 2

The meeting

Een bepaalde geur maakt me wakker. Ik hou mijn ogen nog even dicht en draai me om. Dan ruik ik nog eens goed. Dit is... Dit is... Mijn ogen springen open bij deze geur. Koffie!! "Hallo schoonheid" zegt Rob tussen twee slokken door. Hij stopt even. "Ik denk dat ik het middel heb uitgevonden tegen jou coma slaap" hij tilt de koffie even wat hoger op. "Dat zal ik pap en mam toch echt moeten vertellen" grinnikt hij. Ik kijk hem aan met een slaperig hoofd. "Dat doe je niet..."
"Ohh jawel" zijn klaarwakkere ogen kijken me aan. "Serieus Rob, de wekker werkt ook prima" en ik draai me om. Ik hoor dat hij zijn koffie iets te hard neerzet. "Ooh nee jij gaat niet slapen!". Ik wikkel me lekker in als antwoord. "Je hebt vandaag een afspraak!!! Je moet er over een halfuur zijn!! Desnoods til ik je er in je pyjama heen. Ohw shit dat was ik vergeten. In je nakie, mag ook.." Mijn ogen sperren zich nu wagenwijd open. Shit ik lig hier nog... Naakt, ik begin te blozen als ik me herinner wat er gister was gebeurt. Snel gooi ik het bed open. Rob hangt in het deurkozijn met zijn kop koffie. Voor de zoveelste keer: grijnzend. Als ik langs hem loop, pak ik de kop koffie uit zijn handen en drink hem, al lopend naar de douche, leeg.

"Rob?". "Ja?". "Ik ben bang". Hij schakelt een versnelling omhoog. "Zet je er overheen". "Hoe?". "Door datgene waar je bang voor bent weg te schuiven". Hij kijkt me aan. "Het komt goed, echt!". Hij parkeert voor het café. "Ik hou je in de gaten". Hij drukt een kus op mijn wang. "Succes, het gaat je lukken" fluistert hij. Ik druk een kus op zijn mond. Even is er een moment van stilte. "Tot straks" zeg ik. Glimlachend stap ik de auto uit.

Zenuwachtig stap in het café binnen. Er zitten veel mensen. Aangezien dit café ook een eetcafé is. Ontbijt is een specialiteit in deze omstreken. Het is zeer goedkoop. En er komt iedere maand wel wat nieuws bij. Maar goed, ik dwaal af. Hoe ga ik Rogier hier nou vinden? Ik draai me 360 graden in het rond. Ik zie niemand. Een zucht verlaat mijn mond. "Niet zo zuchten Rose" hoor ik achter me. Ik draai me om op mijn hakken. Een man, rond de 1,90 meter staat nu recht voor mijn neus. O gosh hij is lang. Ik neem hem kort in me op. "Rogier" de naam rolt over mijn lippen. Hij glimlacht. Zijn ogen zijn verscholen achter een zonnebril en zijn haar onder een pet. "Zullen we even wat drinken?" Vraagt hij. Ik knik, "Achter is nog een tafel vrij" wetende dat die tafel altijd vrij is. "Toe maar" zegt Rogier.

Even later zitten we achterin. Lekker rustig. "Voordat we in gesprek gaan, zou ik het fijn vinden dat je je muts en zonnebril afdoet." Zeg ik tegen hem. "Zonnebril is goed, muts niet" zegt hij. Ik schrik zodra hij zijn bril afdoet. Hij heeft 1 oog dat precies hetzelfde is als dat van Rob. Maar ik zie ook dat het andere oog mijn eigen ogen zijn. "Je vader had hetzelfde" zegt hij, aangezien hij mij ziet schrikken. "Dat wist ik, ik wist alleen niet meer welke kleur." Mompel ik. Maar ik weet dat er iets niet klopt. Het is exact hetzelfde oog als het paar dat Rob heeft. De rillingen lopen me over de rug. Er is meer dan alleen het overhandigen van de sleutel..