17.yaş günümdü. Parti çıkışı hepimiz içkiliydik, ne yaptığımızı bilmiyorduk amacımızın ne olduğunu da. Sadece evin yolunu bulmaya çalışıyorduk.
Üç kişiydik Batu, İrem ve ben.
Birden karşımıza dört kişi çıktı, takılmak istediklerini söylediler. Ne cevap verdiğimi hatırlamıyorum...
Uyandığımda yanımda kimse yoktu. Tek başıma hiç bilmediğim bir yerdeydim ve artık eskisi kadar masum da değildim.
Artık kız değildim kadın olmuştum. Etrafıma bakındığımda kimseyi göremedim, sadece baş ucuma bırakılmış küçük bir not vardı. "Sevdiğin çocuk bu kadar adam."
Ne yani Batu'nun işi miydi bu, beni o mu bu hale getirmişti?
Gece olanlar sırayla aklıma geliyordu. Sadece bir kişi değildi iğrenç heriflerin hepsi birden saldırmıştı bana.
Toparlanmaya çalıştım, bu yerden ne kadar çabuk gidersem o kadar iyi olur diye düşündüm. Kalkıp yola koyuldum, şehirden uzaktaydık bu çok açıktı.
Koşmaya çalıştım ama canım çok yanıyordu, koşamıyordum. En sonunda bir araba durdurdum, araba durduğunda istemsizce bayıldım.
Tekrar uyandığımda hastanedeydim, başımda bekleyen bir sürü insan vardı. O insanlardan biri de babamdı.
Ağlamıştı.
Konuşmaya çalıştığımda susturdu beni. Dayanamayıp tekrar ağlayınca da tekrar çıktı dışarı onu öyle görmek canımı çok yakıyordu.
İrem de oradaydı. Konuşmadı benimle tek kelime bile etmedi. Uyandığımı görünce hemen gitti.
Tek arkadaşım, tek dostum yalnız bıraktı beni.
Babam bir süre sonra geri geldi. Çıkışımı yaptırmış, eve gitmek için hazırlandım.
Başımdan geçen olayı hiç kimseye anlatmaya niyetim yoktu, anneme bile.
Bu olay babam İrem ve benim aramda bir sır olarak kalacaktı...
